Τα ράσα δεν κάνουν τον Παπαφλέσσα

Θα νόμιζε κανείς πως με τόσο ελεύθερο χρόνο στα χέρια τους [ώστε να θυμούνται κάθε πραγματικό ή φαντασιακό περιστατικό σεξισμού, ταξικού, ηλικιακού και ηλιακού ρατσισμού στο μπλογκ τους] τα παλικάρια του Christofias Watch δεν θα ασχολούνταν ιδιαίτερα με κάποιον που τους διαβάζει μια φορά κάθε δύο μήνες. Κι όμως.

Με το Christofias Watch έχω μια σχέση αθκιάσης- απέχθειας. Ως φοιτητής ακολούθησα τα πρώτα του βήματα περίεργος για το πού ακριβώς το πήγαιναν. Αρχικά:
1. θεώρησα πως επρόκειτο για κάποια πολύ έξυπνη προσπάθεια παρωδίας των φαινόμενων πατριδολαγνείας και γιαλαντζί αγωνιστικότητας. Άλλωστε πως να παρει κανείς το γεγονός πως οι αγωνιστές είχαν ως φώτο τους στο Facebook, για αρκετό καιρό, τους πρωταγωνιστές του Lost να ποζάρουν ηρωικά;
2. σκέφτηκα πως θα έπρεπε να ήταν και όσοι πιστεύουν στην επανένωση της χώρας εξ ίσου θρασείς και εριστικοί, αντί να απολογούνται για τις απόψεις τους. Έκτοτε, και χάρη στην κριτική φίλων και συντρόφων στον αγώνα για αφελληνισμό της Κύπρου και της προσβολής των εθνικών μας χαρουπιών από δάκο αναθεωρώ. Δεν αξίζει σε κανέναν να φτάνει σε τέτοια επίπεδα χυδαιότητας.

Τελικά, και πολύ πριν επιχειρήσουν να βαφτίσουν εαυτούς μάρτυρες της ελευθεροτυπίας , αντιλήφθηκα πως όχι, δεν επρόκειτο για παραπλανημένους έφηβους που λόγω ανησυχίας για την πατρίδα τους πήραν τον λάθος δρόμο αλλά για κάτι πιο επικίνδυνο [ή και ανόητο]: παίκτες σε ένα ακόμα μίζερο μικροπολιτικό παιχνίδι μεταξύ φατριών των κομμάτων του λεγόμενου «κεντρώου χώρου».

Τα μισά τους ποστ είναι πατριωτικά inside jokes και ΔΗΚΟϊκές και ΕΔΕΚίτικες βεντέττες και τα άλλα μισά κλασσικά παραδείγματα αντιΑΚΕΛικών συνδρόμων που το μόνο που πετυχαίνουν είναι να κάνουν τους ΑΚΕΛικούς να αναβιώνουν τις δικές τους εμμονές και δεν αποτελούσαν την σκληρή, ουσιαστική κριτική στον Πρόεδρο Χριστόφια που νομίζουν πως είναι.

Τακτική μου όταν (και όσο) διάβαζα και σχολίαζα στο συγκεκριμένο μπλογκ ήταν να ασκώ κριτική επί της ουσίας, και όταν δεν έπαιρνα απαντήσεις να επαναλαμβάνω το ερώτημα μου. Κάποια στιγμή τα σχόλια μου διαγράφηκαν από το Μπλογκ για την Υπεράσπιση της Κομματοκρατίας γιατί ενοχλούσαν περισσότερο από σχολιαστές με τους οποίους συμφωνώ αρκετές φορές ιδεολογικά αλλά έπεφταν στο ίδιο επίπεδο με τους «Επίτροπους». Μετά που σχολιαστής του μπλογκ με τον οποίο είχα κάνει ειλικρινείς συζητήσεις αναρωτήθηκε για την τακτική αυτή, μου απονεμήθηκε χάρη και άδεια να εκφέρω γνώμη. Έκτοτε, και ειδικά από τότε που έπαψα να είμαι φοιτητής, ασχολούμαι σπάνια- ίσως γιατί δεν θέλω και να συνεισφέρω στο επικοινωνιακό παιχνίδι της φατριάς που προσπαθεί να αναστήσει το φαντασιακό «βροντερό 76%» αποτυχάνοντας οικτρά, ξανά και ξανά.

Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι κάποιος θα ήθελα να διαβάσει ένα σεντόνι με απαντήσεις σε κάθε σχολιαστή στην ανάρτηση για το ΡΙΚ που ενέπνευσε τη χθεσινή ανάρτηση. Θα επιχειρήσω να απαντήσω όμως συνοπτικά στην ανάρτηση περί της «γραμμής που μας χωρίζει»:

1. Χαίρομαι που δεν επιμελείστε πλέον τα σχόλια. Προχωρήσατε ένα βήμα πιο κοντά στη δημοκρατία την οποία επικαλείστε αν και υποψιάζομαι πως η τακτική «γεμίζω το χώρο με τα σχόλια με άσχετες μαλακιούλες» είναι άλλου είδους φίμωση του διαλόγου- φίμωση με τον πνιγμό τους μέσα σε φωνασκίες...

2. Αν ο Δρουσιώτης ή ο Στρατής σχολίασαν σεξιστικά τη Φανούλλα Αργυρού ή τη Μικαέλλα Λοΐζου θα διαφωνήσω μαζί τους. Όμως:
α. Οι ρατσιστικές αναφορές της Φανούλλας Αργυρού όπως δημοσιεύτηκαν στο μπλογκ σας είναι τέτοιες είτε προέρχονται από άντρα είτε από γυναίκα. Δεν χρειάζεται να καταφύγω σε σεξιστική γλώσσα όταν η κ. Αργυρού απροκάλυπτα διαφημίζει τον ρατσισμό της με ημιμαθείς χαρακτηρισμούς περί «γύφτων», «Μόγγολων» και άλλων αποδιοπομπαίων τράγων της εθνικής καθαρότητας. Από αυτή την άποψη διαφωνώ με τον Δρουσιώτη μόνο εάν και εφόσον έπεσε στο επίπεδο σας.
β. Την σεξιστική επίθεση που ισχυρίζεστε πως έγινε κατά της Μικαέλλας Λοΐζου την ερμηνεύω ως παρεξήγηση καθώς η έκφραση «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει» αναφέρεται στο Μέτωπο και τις φερόμενες έμμεσες και άμεσες διασυνδέσεις του με την ακροδεξία. [Θα ήταν καλό αν βάζατε και κάποιες παραπομπές στους ισχυρισμούς σας τους οποίους ξεγοφιάστηκα να εντοπίσω αναλώνοντας χρόνο και κόπο, κάτι που προφανώς δεν σέβεστε αρκετά τους αναγνώστες σας να κάνετε]. Πάντως μου κάνει εντύπωση που μου κάνετε επίθεση επειδή δεν υπερασπίστηκα την τιμή της Μικαέλλας, με την οποία είμαι πολύ καλός φίλος εδώ και χρόνια και γνωρίζω πως είναι εντελώς ικανή να υπερασπιστεί το φύλο της και μόνη της. Αφήστε που είμαι ίσως από τους λίγους της «παρέας μου» [και έχω διαφωνήσει ξανά και ξανά] που εκφράζω δημόσια την πεποίθηση ότι το Μέτωπο, παρά την πλάνη στην οποία βρίσκονται τα μέλη του και την διαχρονική παραπλάνηση των Κομματοκρατών για μαξιμαλιστικές και ασαφείς «λύσεις» την οποία επιμένει να σφιχταγκαλιάζει, είναι μια φωνή με την οποία πρέπει να έρθουμε σε διάλογο.

3. Το επιχείρημα «εν της παπαθκιάς τα ξύλα» που αποτελεί και δικό μου all time favourite μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από τις δύο πλευρές μιας συζήτησης. Εσείς το χρησιμοποιείτε επιλεκτικά και παραπλανητικά, αποφεύγοντας να αναφερθείτε στην άμεση σύνδεση των ουσιαστικών ιδεών σας με τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, καλυπτόμενοι έναν μανδύα προοδευτισμού που δεν πείθει.

Καταδικάσατε την επίθεση κατά του μετανάστη στην Μακαρίου; Καλά κάνατε. Αλλά μην περιμένετε συγχαρητήρια για τα αυτονόητα, σαν άλλος υπουργός προεδρίας που θεώρησε πως έκανε κάτι το καταπληκτικό με την παραίτηση του για το ρουσφέτι. Γιατί αν και, σαν καλοί πολιτικάντηδες, καταδικάζετε τα συμπτώματα μιας άρρωστης κοινωνίας, αποφεύγετε επιμελώς να μιλήσετε για τις ρίζες των προβλημάτων και να επιχειρήσετε ουσιαστική κριτική. Και παράλληλα προωθείτε τις νοοτροπίες της μετατροπής της μειοψηφικής άποψης σε άντρο προδοτών, ανέχεστε τον απροκάλυπτο ρατσισμό (φτάνει να είναι μικροαστικός και φραστικός) και βιάζετε τη δημοκρατία... στο όνομα της.

Αλήθεια, αφού είμαστε «ακραίοι περιθωριακοί» γιατί ασχολείστε μαζί μας; Και γιατί υποθέτετε ότι συμπορεύομαι απόλυτα με τους συναδέλφους μου; Δεν εργάζονται όλοι οι οργανισμοί ως κόμματα όπου οι διαφορετικές απόψεις στοχοποιούνται και στήνονται μέχρι και... «αγωνιστικά» μπλογκ εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων.

Λέγομαι Γιώργος Κακούρης. Κατάγομαι από δεξιά οικογένεια της Άσσιας. Ο ένας παππούς μου πολέμησε στην ΕΟΚΑ, αιχμαλωτίστηκε από την κατοχική δύναμη και βασανίστηκε για την υποστήριξη του στην Ένωση. Ο άλλος παππούς μου έκρινε χωρίς παρωπίδες τους πάντες γύρω του σε σημείο που οι «αριστεροί» τον θεωρούσαν «δεξιό» και οι «δεξιοί» «αριστερό». Η μητέρα μου αιχμαλωτίστηκε από τον κατοχικό στρατό στις πορείες των γυναικών στον Άγιο Κασσιανό τη δεκαετία του '80.

Τοποθετώ τον εαυτό μου στην προοδευτική αριστερά, όχι σε αυτή που τη βρίσκει με τις παρανοημένες ιδέες του Μαρξ και ούτε σε αυτή που νιώθει ότι πρέπει να δικαιολογήσει τον πατριωτισμό της ανεμίζοντας σημαίες τρίτων χωρών.

Διάλεξα να εργάζομαι στον «Πολίτη» επειδή οι απόψεις μου συμπίπτουν ως επί το πλείστον με αυτές των συναδέλφων μου κι επειδή είμαστε μια μειοψηφία που πιστεύω μπορεί μόνο να αυξηθεί όσο θα εκφράζουμε τις απόψεις μας δυνατά και κόντρα στην μιζέρια της κομματικής ελίτ που αντιπροσωπεύετε.

Η γραμμή που μας χωρίζει είναι η γραμμή μεταξύ όσων γνωρίζουν πως βρίσκονται στη μειοψηφία, ή πως αυτά που θα πουν δεν θα αρέσουν αλλά συνεχίζουν να τα λεν, επώνυμα, φέροντας και διατηρώντας την ευθύνη για τις απόψεις τους από τη μια- και των απολογητων των ψευδαισθήσεων που οι κατά συρροήν αποτυχημένοι πολιτικοί μας θέλουν να έχουμε για να διατηρηθούν στην εξουσία λίγο ακόμα από την άλλη.

Η τραγική πλάνη σας είναι ότι βρίσκεστε στην αντίθετη πλευρά της γραμμής στην οποία αναφέρεστε. Διότι η επανάσταση του χθες είναι το κατεστημένο του σήμερα, κι εσείς διεξάγετε τον αγώνα άλλων γενιών και υπερασπίζεστε αντανακλαστικά τη συντήρηση.

Η καπηλία των αγώνων για τη δημοκρατία που έκανε η προηγούμενη γενιά δεν αποτελεί αγώνα. Ούτε η εργολαβική εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων.