Περί παπάδων-προέδρων

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουνα να γράψω για το ξύλο της γαλάζιας αρκούδας το οποίο Δόξα τω Χρυσόστομο θα γλιτώσουμε με το που θα βάλει τη χερούκλα του [κι άλλο] στην παιδεία. Οι θεοί της Μικαέλλας να μου κόβουν λίρες και να του δίνουν σελίνια του Μακαριότατου, πολύ εκτίμηση του έχω.

Αλλά επειδή ευτυχώς το θέμα του alma mater του υπογράφοντα το έχουν αγγίξει σε σημείο "Μάικο Τζάκσο επί 11χρονου" άλλοι, ικανότεροι, μπλογκάδες με τη συμμετοχή πολυπληθούς έκτακτου καστ, ας πάμε για κάτι ελαφρώς διαφορετικό.

This religious relationship with the leader has a wait-and-see attitude with relationships based on confidence and any questioning of leader, autonomy of those acting, and critical conscience being perceived as treachery. The priest-president has neutralized the development of enlightened political judgement among the masses. He has transformed a demanding people into a well-behaved mass trusting in the occurence of miracles.

Αν σας θυμίζει κάτι, κακώς. Άλλωστε η Κύπρος επί Μακαρίου ουδεμία σχέση είχε με την ηγεσία του Aristide στην Αϊτή για την οποία γράφουν οι κύριοι Jean και Maesschalck.

Ένα μάθημα πήρα στην ζωή μου για την πολιτική στην Καραϊβική και τρώω κάθε εβδομάδα και μια φλασιά για το πόσο παρόμοια είναι η ιστορία της Μπανανίας [σύντομο ιστορικό του Γλαύκειου παρατσουκλίου εδώ] με αυτή των "μπανανιών" των "Δυτικών Ινδιών". Κάτι η κατάσταση μιας χώρας που κάποτε ήταν αποικία, κάτι η πρώιμη "δημοκρατία" που βασίζεται σε πατρονιαλισμούς [πατρονισμούς πρέπει να εν ο Κυπριακός όρος] τζαι πελατειακές σχέσεις, κάτι οι γειτονικές χώρες που ψάχνουν ευκαιρία να κόψουν κομμάτι άρκεψα να σκέφτουμαι αν κάτι έξερε όποιος είπε τον Μακάριο "Κάστρο της Μεσογείου".

Όσο σπουδάζω πολιτική θωρώ τόσες πτυχές της Κυπριακής ιστορίας που εν επροσεγγιστήκαν που κανέναν από όσο ξέρω. Υπάρχει ένα βιβλίο για την Κύπρο στο πλαίσιο της ευρύτερης αποικιοκρατίας; Συγκρητική ανάλυση με τις δημοκρατίες της Καραϊβικής; Μια ιστορία της σύγχρονης Κύπρου που την προοπτική της Μέσης Ανατολής; Εε;

... Εννά θάψει κανένας την καρκιά του Μακαρίου να τελλειώνουμε;

oh yeah

Δημοσιευμένος επιτέλους και στην Αγγλική. Ωραίο να θωρείς το όνομα σου με μεγάλα κότσινα γράμματα έννεν;

Ο Καραγκιόζης ριβιούερ βιβλίων.

...
Και τώρα κάτι τελείως διαφορετικό: επειδή αναγνωρίζω το δημοσιογραφικό δαιμόνιο της Μικαέλλας [όχι σαν τα Κυπριακά κανάλια που πιάννουν ειδήσεις που εφκήκαν στην εφημερίδα την ίδια μέρα τζαι βαφτίζουν τες αποκλειστικές]:

"Πελέ και Βραζιλία και Πορτορικανοί φωνάζουν ΑΕΛΑΡΑ τρελάθηκαν κι αυτοί". Κάποιο πολιτικό νόημα θα έχει η επιλογή των Πορτορικανών, εν νομίζω να εν στην τύχη που το εβάλαν. Επειδή ως γνωστόν οι Πορτορικάνοι εν άσσοι στην μάππα, εν έτυχα απλά να ακούουνται Λατινοαμερικάνοι.

Ο Φιντέλ στην Αμερική

... ή ένας Κάστρο στη Νέα Υόρκη.

Κάτι το κρέμασμα του Σαντάμ, κάτι οι Αρχιεπισκοπικές οι οποίες αισίως έβαλαν τον... τρίτο σε ψήφους στη θέση του Άρχοντα του Λαρτομουστατζιάσματος*, κάτι η ανακάλυψη της κυρίας Ρούλας Μαυρονικόλα πως "ο ρατσισμός δεν ταιριάζει στους Κυπραίους" με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ κι εγώ με κάτι σοβαρό. Έτσι για να τιμήσω την παγανιστική Αμερικανική γιορτή του Χάλογουίν, κατά τη διάρκεια της οποίας ντυνόμαστε κάτι τρομακτικό για να διώξουμε ή τα κακά τα πνεύματα ή ο ένας τον άλλον, έκανα το καθήκον μου και ντύθηκα Φιντέλ Κάστρο. [Για να καταλάβετε το πνεύμα του εορτασμού- αν η γιορτή ήταν Κυπριακή θα ντυνόμουν Σχέδιο Ανάν ή Βρετανικός Δαίμονας. Ή Δώρος.]

Εδώ θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως ο Φιντέλ Κάστρο. και συγκεκριμένα ο Κάστρο στα βουνά της Sierra Maestra, σαν σοσιαλιστής και λαϊκός ηγέτης είναι για όλα τα βαλάντια και προϋπολογισμούς. Θα χρειαστείτε παλιά ρούχα από τον στρατό [όσο πιο γέριμα τόσο το καλλύτερο], ένα καπέλλιν με αστερούδιν κότσινο και φυσικά έναν πούρο, κατά προτίμηση Αβάνας. Λόγω Αμερικανικού εμπάργκο στη χώρα των ψηφοφοριών του 99% περιορίστηκα σε Dutch Masters και σε μια άγνωστη μάρκα με άρωμα φράουλας. Τέλος φυσικά, θα χρειαστείτε Κυπριακά γονίδια με τα οποία θα μπορείτε να κατεβάσετε, σε ένα μήνα, μούσι για το οποίο ο μέσος Σκανδιναβός χρειάζεται να επενδύσει μερικά χρόνια.

Συνδυάστε λοιπόν αυτά τα στοιχεία με τον κατάλληλο αέρα μονομανούς και επίμονης αυταρχικότητας [κυμανθείτε μεταξύ επιπέδων Αναστασιάδη και Τάσσου] και παρατηρείστε τα αποτελέσματα. Οι αντιδράσεις κυμάνθηκαν από χαρούμενες Κουβανές που έσπευσαν να φωτογραφηθούν με τον El Hefe, μέχρι και τον μεθυσμένο Αμερικάνο που μου επισήμανε διακριτικά παουρίζοντας πως "Che Guevara was a fucking Communist!" Ε ναι, ήταν [άσχετο πως εγώ εν άλλος που εντύθηκα], είπα εγώ οτι ήταν Ζωροαστριστής;

Άτε, τζαι του χρόνου Μακάριος ή Aleister Crowley.

*το μπλογκ ευχαριστεί τον κύριο Μικελλίδη για την εμπνευσμένη χρήση της λέξης.