...αφού δεν τραβάω για δημοσιεύσεις σε συνέχειες, τι θέλω και τις αρχίζω;
Μετά από μια γαμάτη μέρα στο Λονδίνο, ήρθε η ώρα να φύγω. Μπαίνουμε λοιπόν στον υπόγειο με την Αλεξία και την Γεωργία, φτάνουμε στο Heathrow πάνω στην ώρα για να μην χάσω την πτήση και...
...μετά από ένα μισάωρο στην ουρά του check in φτάνω επιτέλους στην κοπέλα πίσω από τον πάγκο. Όλα αρχίζουν κανονικά, κοιτάζει το διαβατήριο μου, όλα καλά, και προχωράει στο εισιτήριο. Το κοιτάζει. Το ξανακοιτάζει. Παίρνει τηλέφωνο. Περιμένει στην γραμμή. Κλείνει, παίρνει έναν άλλο αριθμό. Περιμένει.
Περιμένω κι εγώ, κοιτώντας το ρολόι.
Τελικά κλείνει το τηλέφωνο και μου λέει οτι κάτι δεν πάει καλά με το εισιτήριο και να πάω παρακαλώ στον άλλο πάγκο εκεί δίπλα όπου πουλάνε τα εισιτήρια να συνεννοηθώ; Να αφήσω την [25 κιλών] βαλίτσα μου εδώ; [ρωτάω γεμάτος ελπίδα ο αφελής] Φυσικά και όχι κύριε, να την πάρετε μαζί σας.
Εγώ και το 25κιλό λοιπόν σουρνόμαστε στην πώληση εισιτηρίων. Μετά από κανένα δεκάλεπτο στην ουρά που το νιώθω ατελείωτο σαν επεισόδιο της Λάμψης, φτάνω σε μια δεύτερη κυρία. Εκεί μαθαίνω πως άμα χάσεις μια πτήση ακυρώνεται η κράτηση σου για όλες τις συνδεόμενες. Η κοπέλα στο JFK μάλλον δεν το θεώρησε αυτό σημαντική πληροφορία γιατί δεν νομίζω να μου το είπε, τουλάχιστον όχι αρκετά καθαρά για να το καταλάβω. Κάπου εκεί άρχισαν τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα- παρ' όλο που είχαν περάσει δύο μέρες από τότε που ακυρώθηκε η θέση, η κοπέλα κατάφερε να μου ξαναβρεί θέση. Όμως φυσικά θα έπρεπε να φτάσω στο αεροπλάνο πριν αυτό φύγει αλλιώς δεν θα με περίμενε. Παίρνω το 25κιλο, προχωράω στο check in, η κοπέλα με την οποία είχα μιλήσει πριν έχει φύγει για αυτό πάω όλο θράσος μπροστά από την γραμμή όπου επιτέλους μια τρίτη κοπέλα μου λέει οτι μπορώ να επιβιβαστώ.
Αλλά μια και οι αποσκευές είχαν ήδη φορτωθεί, το 25κιλο έπρεπε να το πάρω μέχρι εκεί ο ίδιος.
Ακολουθεί μια ξέφρενη κούρσα διαμέσου ολόκληρου του terminal 1 μέχρι την πύλη όπου έφτασα κυριολεκτικά καταϊδρωμένος. Όταν με το καλό έφτασα στην θέση μου είπα ένα excuse me στον διπλανό, άφησα το σακίδιο μου στην θέση και πήγα κατ' ευθείαν στη τουαλέτα να βγάλω το ιδρωμένο μπλουζάκι που είχα κάτω από το πουλόβερ. Κι ενώ περιμέναμε το αεροπλάνο να απογειωθεί ο κυβερνήτης μας λέει οτι υπάρχουν κάποια τεχνικά προβλήματα και θα μας πάρει μισή ώρα πριν μπορέσουμε να πετάξουμε.
Εμένα με έπιασαν τα γέλια και δεν νομίζω να κατάλαβε κανείς γιατί. Μετά από τόση γκαντεμιά, μισή ώρα καθυστέρηση δεν σου κάνει πια και τόση αίσθηση.
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2005
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2005
Οι περιπέτειες ενός [ας πούμε] προσκυνητή
Η απώλεια, ή σχεδόν απώλεια, απανωτών πτήσεων έχει ένα je ne sais pas quoi που λένε κι όσοι κάνουν ότι ξέρουν γαλλικά ή οτι κατέχουν μια άλφα καλλιέργεια. Και επειδή η συνεχής ροή γκαντεμίας τις μέρες του ταξιδιού μου στην Κύπρο άγγιξε τα όρια του υπερφυσικού λέω να τα την καταγράψω έτσι για την ιστορία.
Και για να μην πρέπει να την επαναλαμβάνω σε όσους φίλους και γνωστούς δεν τα έχω πει ακόμα.
Θα έφευγα Τετάρτη απόγευμα στις 6 και 25 το απόγευμα. Τρίτη πρωί αρχίζει η πρώτη απεργία των μέσων μαζικής συγκοινωνίας στη Νέα Υόρκη εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Κανονικά θα έπερνα τον υπόγειο στις 3 και μισή, θα έφτανα στο αεροδρόμειο στις 4 και μισή και θα ήμουν άνετα στην ώρα μου για την πτήση. Αποφασίζω λοιπόν να πάρω το ειδικό λεωφορείο από το πανεπιστήμιο και να πάω στον σταθμό των τρένων από όπου θα έπερνα το άλλο ειδικό λεωφορείο που σε πάει στο JFK.
Πολύ αργά νύχτα Τρίτης: είχα μόλις τελειώσει το διάβασμα για την τελευταία εξέταση της Τετάρτης [12 με 1 και 45] και ετοίμαζα την βαλίτσα μου. Η βαλίτσα μου είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία- ας αρκεστώ να πω οτι για λόγους πρακτικότητας και δεν ξέρω και εγώ τι θα έπερνα μαζί μου μια ευκολοκουβάλητη βαλίτσα *συσκευασμένη* μέσα σε μια βαλίτσα κατάλοιπο της δεκαετίας του '80 η οποία φυσικά κάθε άλλο παρά ευκολοκουβάλητη ήταν λόγω βάρους και μαλακισμένου σχεδιασμού [Εν ολίγοις, 25 κιλά τα οποία τράβαγα από ένα λουρί].
Το σχέδιο μου ήταν να πακετάρω, να μην κοιμηθώ, να πάω με την βαλίτσα στην εξέταση και από εκεί να τρέξω για το αεροδρόμιο. Σαν Άρχοντας των Κακών Σχεδιασμών, αποκοιμήθηκα χωρίς να έχω τελειώσει τελείως το πακετάρισμα, ξύπνησα 20 λεπτά μετά την αρχή της εξέτασης, έτρεξα στην αίθουσα, έφτασα 40 λεπτά αργοπορημένος. Σε μια σπάνια έκλαμψη αποτελεσματικότητας όχι μόνο τελείωσα το γραπτό στην ώρα μου, το διόρθωσα κιόλας και έφυγα στην ώρα μου. Έπρεπε όμως να γυρίσω στο σπίτι, να τελειώσω την βαλίτσα [ξεχνόντας ένα καλό ποσοστό από αυτά που ήθελα να πάρω], να αρπάξω κάτι να φάω και *μετά* να τρέξω [τρόπος του λέγειν] στο αεροδρόμιο.
Μετά από ένα μακρύ ταξίδι μέσα από μια μετα-αποκαλυπτική Νέα Υόρκη χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες έφτασα στο αεροδρόμιο. Με σαράντα λεπτά καθυστέρηση. Κατάφερα τελικά να αρπάξω, μετά από αρκετό μαζοχισμό, μια θέση στην πτήση που θα έφευγε το επόμενο πρωί στις 9.
Για την επιβίωση μου στο μεταμεσονύκτιο JFK έχω να ευχαριστήσω:
-το σαντουιτσάδικο με το κοτόπουλο με το τυρί,
-τον άβολο πάγκο στο terminal 4 όπου κοιμήθηκα για τρεις στραβές ώρες,
-τον υπολογιστή μου που απέσπασε την προσοχή πρώτα με κάτι επεισόδια Gungrave [και γαμώ] και μετά με Ultimate Spiderman. Και τα δύο φυσικά πειρατικά.
-και το Au Bon Pain [ουυυ, γκρίζα διαφήμιση, όξωω] που με ξύπνησε με έναν πικρό καφέ και ένα υπερβολικά ζαχαρωτό ψωμόπραμα.
Όταν επιτέλους έφτασα στο Λονδίνο το βράδυ της Πέμπτης κοιτάω το email μου και ανακαλύπτω ότι η απεργία έληξε το ίδιο πρωί που έφυγα.
Γίνεται απεργία για πρώτη φορά σε εικοσι πέντε χρόνια και είναι επακριβώς χρονομετρημένη να μου πηδήξει την πτήση. Απογειώνεται το αεροπλάνο μου και αμέσως δίνεται σήμα: "Έφυγε παιδία! Τέρμα ο συνδικαλισμός, τα κεφάλια μέσα."
Και έπονται κι άλλα. Του μπι κοντίνιουτ. [Και να! Το μπλογκ αποκτά κοντινιούιτι- λυσσάξτε X-Men!]
Και για να μην πρέπει να την επαναλαμβάνω σε όσους φίλους και γνωστούς δεν τα έχω πει ακόμα.
Θα έφευγα Τετάρτη απόγευμα στις 6 και 25 το απόγευμα. Τρίτη πρωί αρχίζει η πρώτη απεργία των μέσων μαζικής συγκοινωνίας στη Νέα Υόρκη εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Κανονικά θα έπερνα τον υπόγειο στις 3 και μισή, θα έφτανα στο αεροδρόμειο στις 4 και μισή και θα ήμουν άνετα στην ώρα μου για την πτήση. Αποφασίζω λοιπόν να πάρω το ειδικό λεωφορείο από το πανεπιστήμιο και να πάω στον σταθμό των τρένων από όπου θα έπερνα το άλλο ειδικό λεωφορείο που σε πάει στο JFK.
Πολύ αργά νύχτα Τρίτης: είχα μόλις τελειώσει το διάβασμα για την τελευταία εξέταση της Τετάρτης [12 με 1 και 45] και ετοίμαζα την βαλίτσα μου. Η βαλίτσα μου είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία- ας αρκεστώ να πω οτι για λόγους πρακτικότητας και δεν ξέρω και εγώ τι θα έπερνα μαζί μου μια ευκολοκουβάλητη βαλίτσα *συσκευασμένη* μέσα σε μια βαλίτσα κατάλοιπο της δεκαετίας του '80 η οποία φυσικά κάθε άλλο παρά ευκολοκουβάλητη ήταν λόγω βάρους και μαλακισμένου σχεδιασμού [Εν ολίγοις, 25 κιλά τα οποία τράβαγα από ένα λουρί].
Το σχέδιο μου ήταν να πακετάρω, να μην κοιμηθώ, να πάω με την βαλίτσα στην εξέταση και από εκεί να τρέξω για το αεροδρόμιο. Σαν Άρχοντας των Κακών Σχεδιασμών, αποκοιμήθηκα χωρίς να έχω τελειώσει τελείως το πακετάρισμα, ξύπνησα 20 λεπτά μετά την αρχή της εξέτασης, έτρεξα στην αίθουσα, έφτασα 40 λεπτά αργοπορημένος. Σε μια σπάνια έκλαμψη αποτελεσματικότητας όχι μόνο τελείωσα το γραπτό στην ώρα μου, το διόρθωσα κιόλας και έφυγα στην ώρα μου. Έπρεπε όμως να γυρίσω στο σπίτι, να τελειώσω την βαλίτσα [ξεχνόντας ένα καλό ποσοστό από αυτά που ήθελα να πάρω], να αρπάξω κάτι να φάω και *μετά* να τρέξω [τρόπος του λέγειν] στο αεροδρόμιο.
Μετά από ένα μακρύ ταξίδι μέσα από μια μετα-αποκαλυπτική Νέα Υόρκη χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες έφτασα στο αεροδρόμιο. Με σαράντα λεπτά καθυστέρηση. Κατάφερα τελικά να αρπάξω, μετά από αρκετό μαζοχισμό, μια θέση στην πτήση που θα έφευγε το επόμενο πρωί στις 9.
Για την επιβίωση μου στο μεταμεσονύκτιο JFK έχω να ευχαριστήσω:
-το σαντουιτσάδικο με το κοτόπουλο με το τυρί,
-τον άβολο πάγκο στο terminal 4 όπου κοιμήθηκα για τρεις στραβές ώρες,
-τον υπολογιστή μου που απέσπασε την προσοχή πρώτα με κάτι επεισόδια Gungrave [και γαμώ] και μετά με Ultimate Spiderman. Και τα δύο φυσικά πειρατικά.
-και το Au Bon Pain [ουυυ, γκρίζα διαφήμιση, όξωω] που με ξύπνησε με έναν πικρό καφέ και ένα υπερβολικά ζαχαρωτό ψωμόπραμα.
Όταν επιτέλους έφτασα στο Λονδίνο το βράδυ της Πέμπτης κοιτάω το email μου και ανακαλύπτω ότι η απεργία έληξε το ίδιο πρωί που έφυγα.
Γίνεται απεργία για πρώτη φορά σε εικοσι πέντε χρόνια και είναι επακριβώς χρονομετρημένη να μου πηδήξει την πτήση. Απογειώνεται το αεροπλάνο μου και αμέσως δίνεται σήμα: "Έφυγε παιδία! Τέρμα ο συνδικαλισμός, τα κεφάλια μέσα."
Και έπονται κι άλλα. Του μπι κοντίνιουτ. [Και να! Το μπλογκ αποκτά κοντινιούιτι- λυσσάξτε X-Men!]
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2005
Νούντολς τα ξημερώματα*
Στην Γαλλία έπεφτε ξύλο λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης των Αφρικανών μεταναστών στο Παρίσι. Στην Αυστραλία έπεσε ξύλο γιατί ορισμένοι ρατσιστές προκάλεσαν επεισόδεια. Γιατί πλακώθηκαν τα ηλίθια στην Πάφο μπορεί να μου εξηγήσει κανείς; Ιδεολογική σύγκρουση; Μπα, όπως μας κατάντησαν τους 30 και κάτω στην Κύπρο δεν έχουμε ιδεολογία να συγκρούσουμε.
Ο Κύπριος προφανώς έχει νεύρα και δεν ξέρει που να τα βγάλει. Είναι τόσο απλό. Τι του τα προκαλεί όμως; Τι συμβαίνει επιτέλους εκεί κάτω και δεν το παίρνει κανείς χαμπάρι;
... και μια και μιλάμε για ξύλο, απολαύσατε παρακαλώ το πρώτο πρωτοσελιδό της φίλτατης φίλης και συναδέλφου Μικαέλας Λοϊζου για το ξύλο στα γήπεδα που δημοσιευτήκε πριν από κάτι εβδομάδες. [Διότι αν δεν διαφημίσεις τον φίλο σου θα έρθει να σε πλακώσει.]
*με γεύση αστακό βεβαίως βεβαίως. Και μετά σου λένε δεν έχει η ζωή του φοιτητή στερείται χλιδής.
Ο Κύπριος προφανώς έχει νεύρα και δεν ξέρει που να τα βγάλει. Είναι τόσο απλό. Τι του τα προκαλεί όμως; Τι συμβαίνει επιτέλους εκεί κάτω και δεν το παίρνει κανείς χαμπάρι;
... και μια και μιλάμε για ξύλο, απολαύσατε παρακαλώ το πρώτο πρωτοσελιδό της φίλτατης φίλης και συναδέλφου Μικαέλας Λοϊζου για το ξύλο στα γήπεδα που δημοσιευτήκε πριν από κάτι εβδομάδες. [Διότι αν δεν διαφημίσεις τον φίλο σου θα έρθει να σε πλακώσει.]
*με γεύση αστακό βεβαίως βεβαίως. Και μετά σου λένε δεν έχει η ζωή του φοιτητή στερείται χλιδής.
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2005
Τεμπέλικο post
Καιρός ήταν να κράξει κάποιος τον Λουκή και τον "Δία". Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κάνεις διαβάζοντας εφημερίδες. Φυσικά στον 'Πολίτη'.
Μικρή δημοσίευση, ξέρω.
Μικρή δημοσίευση, ξέρω.
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2005
Περί Καλαμιών ο λόγος
Είναι εδώ και κάτι μήνες που κοιτάζω συχνά το Καλάμι.net, μια ομογενειακή ιστοσελίδα που διατείνεται ότι έχει σαν αποστολή "να προβάλλονται τα σωστά και να σατιρίζονται τα υπόλοιπα των επώνυμων, που καβάλησαν καλάμι".
Και να η γνώμη μου για την αφεντιά του, όπως τους την έστειλα πριν λίγο:
"Δεν μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα από την ιστοσελίδα σας. Αν και αρχικά με εξέπληξε η ποικιλία των θεμάτων αλλά και των απόψεων που αντιπροσωπεύονται στις ηλεκτρονικές σελίδες σας, δεν άργησα να διακρίνω μια τάση υφέρποντος εθνικισμού και ιδεολογικού τυχοδιωκτισμού. Στις καλύτερες στιγμές σας φαίνεται πως δεν φοβάστε τίποτα και κανένα- στις χειρότερες γίνεστε ακόμα ένα φερέφωνο των αντιδραστικώτερων φωνών των Ελληνόφωνων μέσων.
Τολμήστε να υπερβείτε την τακτική των ανώνυμων κειμένων και της τυχάρπαστης σύνταξης. Η σοβαρότητα δεν έγκειται στην χρησιμοποίηση φωτογραφιών χωρίς καμιά απόδοση πνευματικών δικαιωμάτων "έτσι για να γελάσουμε". Λυπάμαι ειλικρινά που το λέω, όμως η άρτια τεχνολογικά προσπάθεια σας πάσχει από αρπακολλισμό, και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σοβαρότητας που είχα όταν πρωτοεπισκέφθηκα την σελίδα σας.
Να 'στε καλά,
Γιώργος Κακούρης"
Λες να καβάλησα εγώ το καλάμι; Μπα, άλλωστε εγώ είμαι μικρό και αθώο, δεν αναπαράγω ιστορίες για "Σοφούς της Σιόν" και άλλα γραφικά, ούτε επηρεάζω και κανένα...
Και να η γνώμη μου για την αφεντιά του, όπως τους την έστειλα πριν λίγο:
"Δεν μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα από την ιστοσελίδα σας. Αν και αρχικά με εξέπληξε η ποικιλία των θεμάτων αλλά και των απόψεων που αντιπροσωπεύονται στις ηλεκτρονικές σελίδες σας, δεν άργησα να διακρίνω μια τάση υφέρποντος εθνικισμού και ιδεολογικού τυχοδιωκτισμού. Στις καλύτερες στιγμές σας φαίνεται πως δεν φοβάστε τίποτα και κανένα- στις χειρότερες γίνεστε ακόμα ένα φερέφωνο των αντιδραστικώτερων φωνών των Ελληνόφωνων μέσων.
Τολμήστε να υπερβείτε την τακτική των ανώνυμων κειμένων και της τυχάρπαστης σύνταξης. Η σοβαρότητα δεν έγκειται στην χρησιμοποίηση φωτογραφιών χωρίς καμιά απόδοση πνευματικών δικαιωμάτων "έτσι για να γελάσουμε". Λυπάμαι ειλικρινά που το λέω, όμως η άρτια τεχνολογικά προσπάθεια σας πάσχει από αρπακολλισμό, και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σοβαρότητας που είχα όταν πρωτοεπισκέφθηκα την σελίδα σας.
Να 'στε καλά,
Γιώργος Κακούρης"
Λες να καβάλησα εγώ το καλάμι; Μπα, άλλωστε εγώ είμαι μικρό και αθώο, δεν αναπαράγω ιστορίες για "Σοφούς της Σιόν" και άλλα γραφικά, ούτε επηρεάζω και κανένα...
Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2005
Άτιμο πράγμα ο μαζοχισμός
Κάποτε, όταν πήγαινα να επισκεφτώ την οικογένεια της μάνας στην Ελλάδα, ρωτούσα όλο απορία την γιαγιά μου γιατί βλέπει όλο ευλάβεια το πρόγραμμα του CyprusSAT. "Είναι δυνατόν," έλεγα ο αφελής, "να έχει φύγει κάποιος από την Κύπρο και να πεθυμά την πανηλίθια Κυπριακή πολιτική και τις μαλακιες παντώς είδους από τις οποίες δεν βλέπω την ώρα να ξεφύγω;"
Θα μου πείτε "νοσταλγία της πατρίδας". Εντάξει θα σας πω, γι' αυτό και ακούω Ελληνική μουσική από το e-radio.com.cy και από τον υπολογιστή μου. Για αυτό μια-δυό φορές τον μήνα, όταν μου έρθει η όρεξη, πετάγομαι μέχρι Αστόρια για να φάω παστίτσιο και άλλα πατροπαράδοτα.
Αλλά την φαεινή ιδέα μου να κάτσω να δω τις ειδήσεις του ΡΙΚ μόνο σε οξεία κρίση μαζοχισμού μπορώ να την δικαιολογήσω.
Ανάμεσα σε άκρως Ευρωπαϊκά σήματα, μουσικούλες και ταραταντζούμ, εμφανίζεται η άκρως Ευρωπαϊκή Κενεβέζου και ο πιό Ευρωπαϊκός Τσουρουλλής. [Η λέξη "ευρωπαϊκό" και το πρόθεμα "ευρώ-" έχει γίνει για τους Κύπριους ότι και το πρόθεμα "στρουμφο-" για τα Στρουμφάκια. Ακολουθώ την ίδια τακτική για αυτά τα δύο πολύ συμπαθητικά άτομα που βρέθηκαν στο ΡΙΚ να προσπαθούν αξιοπρεπώς να διασώσουν την εθνική μας μπουνταλοσύνη.]
Από εκεί και πέρα πάμε κάτω- κάτω. Παράδειγμα: λόγω της πιθανότητας να κατεβεί η γρίπη των πουλιών στην Κύπρο, κάποιος αξιωματούχος θεώρησε καλή ιδέα να πει στον κόσμο "όποιοι δουν νεκρό πουλλί να μας το πουν". Πάρα πολύ ιδέα κύριε πώς-σας-λενε. Μια και οι Κύπριοι ως γνωστόν δεν έχουν καμία απολύτως τάση να κάνουν το αγγουράκι παττίχα. Ας ελπίσουμε οτι τα περιστέρια θα κρύβονται για να πεθάνουν αλλιώς βλέπω τον Ζαμπέλλα σε εκστρατεία πεζουνοκάρθαρσης.
Την επόμενη φορά που θα θέλω να μαζοχιστώ θα πάω να βρω μια αυταρχική αφέντρα να με μαστιγώσει. Τι διάολο, Νέα Υόρκη μένω, πιό δύσκολο είναι να βρω παρθένα παρά αφέντρα. Ή αν αποδειχθεί ότι η Dominatrix δεν είναι για την τσέπη μου, θα αρκεστώ στο πατριωτάκι της τον Asterix για να μου ικανοποιήσει την ανάγκη μου για ταπείνωση και εγκεφαλικό πόνο.
Θα μου πείτε "νοσταλγία της πατρίδας". Εντάξει θα σας πω, γι' αυτό και ακούω Ελληνική μουσική από το e-radio.com.cy και από τον υπολογιστή μου. Για αυτό μια-δυό φορές τον μήνα, όταν μου έρθει η όρεξη, πετάγομαι μέχρι Αστόρια για να φάω παστίτσιο και άλλα πατροπαράδοτα.
Αλλά την φαεινή ιδέα μου να κάτσω να δω τις ειδήσεις του ΡΙΚ μόνο σε οξεία κρίση μαζοχισμού μπορώ να την δικαιολογήσω.
Ανάμεσα σε άκρως Ευρωπαϊκά σήματα, μουσικούλες και ταραταντζούμ, εμφανίζεται η άκρως Ευρωπαϊκή Κενεβέζου και ο πιό Ευρωπαϊκός Τσουρουλλής. [Η λέξη "ευρωπαϊκό" και το πρόθεμα "ευρώ-" έχει γίνει για τους Κύπριους ότι και το πρόθεμα "στρουμφο-" για τα Στρουμφάκια. Ακολουθώ την ίδια τακτική για αυτά τα δύο πολύ συμπαθητικά άτομα που βρέθηκαν στο ΡΙΚ να προσπαθούν αξιοπρεπώς να διασώσουν την εθνική μας μπουνταλοσύνη.]
Από εκεί και πέρα πάμε κάτω- κάτω. Παράδειγμα: λόγω της πιθανότητας να κατεβεί η γρίπη των πουλιών στην Κύπρο, κάποιος αξιωματούχος θεώρησε καλή ιδέα να πει στον κόσμο "όποιοι δουν νεκρό πουλλί να μας το πουν". Πάρα πολύ ιδέα κύριε πώς-σας-λενε. Μια και οι Κύπριοι ως γνωστόν δεν έχουν καμία απολύτως τάση να κάνουν το αγγουράκι παττίχα. Ας ελπίσουμε οτι τα περιστέρια θα κρύβονται για να πεθάνουν αλλιώς βλέπω τον Ζαμπέλλα σε εκστρατεία πεζουνοκάρθαρσης.
Την επόμενη φορά που θα θέλω να μαζοχιστώ θα πάω να βρω μια αυταρχική αφέντρα να με μαστιγώσει. Τι διάολο, Νέα Υόρκη μένω, πιό δύσκολο είναι να βρω παρθένα παρά αφέντρα. Ή αν αποδειχθεί ότι η Dominatrix δεν είναι για την τσέπη μου, θα αρκεστώ στο πατριωτάκι της τον Asterix για να μου ικανοποιήσει την ανάγκη μου για ταπείνωση και εγκεφαλικό πόνο.
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2005
Ιστορίες για ημι-αγρίους
Ακολουθεί η άμεση αντίδραση μου μόλις διάβασα αυτό το άρθρο όπως στάληκε σε κατάσταση αλλοφρωσύνης σε φίλο μου [για σκοπούς γνησιότητας διατηρώ τα greenglish]:
Kala toutos o Koulias skeftetai prin na milisei? To "makari na itan panta Proedros" en cute couventa na tin peis pano stin sizitisi, idiotika, giati se tzeino to context en eshei varos. Alla antilambavetai san politikos ti eikona dia mia tethkoia dilosi? Ma hannei? Sindeei tis kouventes tou me to ti simainoun ston pragmatiko kosmo? Aman!
Το να είσαι Κύπριος και να σπουδάζεις δημοσιογραφία και πολιτική σε κάνει να βλέπεις τα γνωστά καθ' ημάς πανυγήρια στις πραγματικές τους διαστάσεις... Ότι μας κάνει "δημοκρατικό κράτος" [τόσο "δημοκρατικό" όσο και "κράτος"] τα κληρονομήσαμε κατά λάθος όταν η Ένωση απέτυχε. Από τότε δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ούτε τι σημαίνει δημοκρατία, ούτε τι σημαίνει κράτος.
Εγώ πάντως ανυπομονώ να διαβάσω την επόμενη στήλη του Κ. Κωνσταντίνου στον Πολίτη. Αν το "Κατά Βαρβάρων" αφήσει τον Κουλία έτσι θα χάσω κάθε σεβασμό.
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2005
Καλά, με ώρα Κύπρου δεν ξενυχτάω ε;
Οι δημοσιογράφοι καταλήγουν είτε αλκοολικοί, είτε καπνιστές, είτε απλώς ελαφρά ψυχικά ασθενείς. Τι άλλο να καταλάβω ο έρημος με τον καθηγήτη που μου έτυχε- ο άνθρωπος θα πρέπει να είχε απωθημένο να γίνει ηθοποιός ή stand up comedian. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Μπαίνω στο πρώτο μάθημα αργοπορημένος [παλιά μου τέχνη κεντητό] και ρίχνω ένα εθιμοτυπικό "Σόρρυ δεν έβρισκα την τάξη". Αμέσως ο τύπος με αγκαλιάζει με ένα μελοδραματικό ύφος που θα ζήλευε και η Ηλέκτρα Θεοχάρη ["καημένο μου παιδί!" μου λέει] και μετά με στέλνει να καθίσω. Όπως έμαθα μετά τα αυτιά μου κοκκίνισαν σαν φώτα περιπολικού.
Και μια και μιλάμε για ψυχικές ασθένειες, διαλέκτε και πάρτε: βδελυρές εξοργιστικές "ιδεολογίες" που στα μέρη μας αντί για φασισμός περνάνε σαν προάσπιση των ηθών από την μία και το άλλο άκρο από την άλλη.
Ενδεικτικό δείγμα:
Το πρόβλημα μας δεν είναι πως είμαστε ηλίθιοι. Κάτι άλλο θα φταίει.
Καλώς σας βρήκα.
Και μια και μιλάμε για ψυχικές ασθένειες, διαλέκτε και πάρτε: βδελυρές εξοργιστικές "ιδεολογίες" που στα μέρη μας αντί για φασισμός περνάνε σαν προάσπιση των ηθών από την μία και το άλλο άκρο από την άλλη.
Ενδεικτικό δείγμα:
Η Εκκλησία των Ελλήνων στο θρήσκευμα είναι όργανο πνευματικού πολέμου. Στέκεται στην πρώτη γραμμή μάχης κατά των μισελληνικών αιρέσεων. Δεν δικάζει τον εχθρό. Τον εξοντώνει. Δεν διεξάγει πόλεμο κατά ατόμων. Εξολοθρεύει ομαδικώς τις αντεθνικές δοξασίες. Δεν ψάχνει για στοιχεία που να αποδεικνύουν αξιόποινες πράξεις ατόμων. Η πρώτη ερώτηση που κάνουμε είναι: Λατρεύεις τους Πατρώους Θεούς; Η απάντηση θα καθορίσει την μοίρα του κατηγορουμένου. Αυτή είναι η ουσία του εμπόλεμου Ελληνισμού.
Ο Έλλην σκληρός απέναντι στον εαυτό του, πρέπει να είναι σκληρός απέναντι στον εχθρό. Όλα τα μαλθακά συναισθήματα φιλίας, ανοχής, αγάπης πρέπει να καταπνιγούν. Μόνο μία σκέψη, έναν σκοπό έχει στο μυαλό του ο Έλλην Πολεμιστής: Αμείλικτη εξόντωση των εχθρών του Έθνους και του Ελληνισμού. Για τον Έλληνα υπάρχει μία μόνο ευχαρίστηση: Η ολοκληρωτική νίκη στον Ιερό ΕθνικοΑπελευθερωτικό Αγώνα. Με ψυχρή λογική, μακιαβελλική ηθική και ακούραστη καταδίωξη του στόχου, ο Έλλην Πολεμιστής πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει και να εξολοθρεύσει οτιδήποτε στέκει εμπόδιο στο δρόμο για την παγκόσμια κυριαρχία του Ελληνισμού.
Το πρόβλημα μας δεν είναι πως είμαστε ηλίθιοι. Κάτι άλλο θα φταίει.
Καλώς σας βρήκα.
Τετάρτη 24 Αυγούστου 2005
Να μη ξεχάσω...
... άμα πάω με το καλό στο Μεγάλο Ρόδι Σκασμένο στο Πάτωμα [όοοοχι στο πάτωμα, στο Πάτωμα, ακούστε με που σας λέω] να ρετρουσάρω το μπλογκ. Να αλλάξω τα λάδια, να φτιάξω τις ταπετσαρίες που τις πήρα κοψοχρονιά στην Ονασαγόρου και να βρω επιτέλους πού τρύπωσε το μαλακισμένο το ποντίκι.
Υγιαίνετε.
Υγιαίνετε.
Δευτέρα 22 Αυγούστου 2005
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους
Τι μαθαίνει κανείς απομαγνητοφωνώντας μια συνέντευξη. Ακούω τι έλεγα στην άμοιρη την γυναίκα που έπεσε στα βουρκόνερα της δημοσιογραφικής μου απειρίας και ανατριχιάζω από τρόμο. Γράφε λοιπόν για να μαθαίνεις μικρέ και ανόητε δημοσιογραφίσκε Γιωργong:
1. Δεν κόβεις στην μέση το θύμα για να κάνεις σχόλειο στην απάντηση του, ή για να ρωτήσεις μια ερώτηση που τώρα σου προέκυψε. Καλύτερα να την σημειώσεις σε ένα χαρτί μπροστά σου, να αφήσεις το θύμα να ολοκληρώσει και να πετάξεις την επόμενη ερώτηση εκεί που δεν το περιμένεις.
2. Αν σε πιάσει αδιάβαστο μην δικαιολογείσαι. Αν ακούσεις τον εαυτό σου να λεει "α, δεν το ήξερα αυτό, ε, δική μου άγνοια". Όσο καλό στοιχείο και αν είναι η μεταμέλεια και η συνηδητοποίηση των λαθών σου όσον αφορά τις γυναίκες, στην συνέντευξη χρειάζεται θράσος. Και στις γυναίκες επίσης, μόνο που εκεί αν δεν πάει καλά η αποθράσυνση άντε να μην σου ξαναμιλήσει, ενώ στην συνέντευξη shέστα τζαι γίρασιν.
3. Μην θέτεις ερωτήσεις που αρχίζουν με το "Δεν νομίζετε...;" Μην τους βάζεις προϋποθέσεις μαλάκα, ασ' τους να σου πουν αυτά που θα τους κατεβούν, όχι ότι θέλεις να ακούσεις.
3α. "Το ίδιο το περιοδικό είναι κατά κάποιο τρόπο ένα εικαστικό αντικείμενο, έτσι;" Εκεί η γυναίκα έπρεπε να μου πει "Κοκορέτσι βρε ζώον, άσε με να σου πω τι είναι να σου πω και τα τσιτάτα άσε τα για το άρθρο σου".
4. Μη διαφωνείς μαζί τους εκτός και αν έχεις επιχειρήματα που θα τους κάνουν να αναλύσουν περισσότερο την θέση τους. Αυτούς αφορά η συνέντευξη, δεν την κάνεις για τους δείξεις πως [αν] είσαι έξυπνος.
5. Όταν η συζήτηση γίνεται ενδιαφέρουσα μην τρέχεις να αλλάξεις θέμα. Θράσος είπαμε. Όχι και σε ποσοστά Τάσσου, αλλά όσο χρειάζεται.
6. Προς Θεού, όσο κι αν την ώρα που απομαγνητοφωνείς σου έρχονται ερωτήσεις που θα έπρεπε να είχες κάνει αλλά δεν το σκέφτηκες εκείνη την ώρα [η οποία κατάσταση είναι, υποψιάζομαι, το δημοσιογραφικό ανάλογο του "γαμώτο μου ήρθε τώρα μια αποστωμοτική απάντηση σε αυτό που μου είπε αλλά έχουν περάσει δώδεκα ώρες"] μην το αφήνεις να σε τρώει. Την άλλη φορά να προετοιμάσεις τις ερωτήσεις σου καλύτερα ζωντόβολο.
1. Δεν κόβεις στην μέση το θύμα για να κάνεις σχόλειο στην απάντηση του, ή για να ρωτήσεις μια ερώτηση που τώρα σου προέκυψε. Καλύτερα να την σημειώσεις σε ένα χαρτί μπροστά σου, να αφήσεις το θύμα να ολοκληρώσει και να πετάξεις την επόμενη ερώτηση εκεί που δεν το περιμένεις.
2. Αν σε πιάσει αδιάβαστο μην δικαιολογείσαι. Αν ακούσεις τον εαυτό σου να λεει "α, δεν το ήξερα αυτό, ε, δική μου άγνοια". Όσο καλό στοιχείο και αν είναι η μεταμέλεια και η συνηδητοποίηση των λαθών σου όσον αφορά τις γυναίκες, στην συνέντευξη χρειάζεται θράσος. Και στις γυναίκες επίσης, μόνο που εκεί αν δεν πάει καλά η αποθράσυνση άντε να μην σου ξαναμιλήσει, ενώ στην συνέντευξη shέστα τζαι γίρασιν.
3. Μην θέτεις ερωτήσεις που αρχίζουν με το "Δεν νομίζετε...;" Μην τους βάζεις προϋποθέσεις μαλάκα, ασ' τους να σου πουν αυτά που θα τους κατεβούν, όχι ότι θέλεις να ακούσεις.
3α. "Το ίδιο το περιοδικό είναι κατά κάποιο τρόπο ένα εικαστικό αντικείμενο, έτσι;" Εκεί η γυναίκα έπρεπε να μου πει "Κοκορέτσι βρε ζώον, άσε με να σου πω τι είναι να σου πω και τα τσιτάτα άσε τα για το άρθρο σου".
4. Μη διαφωνείς μαζί τους εκτός και αν έχεις επιχειρήματα που θα τους κάνουν να αναλύσουν περισσότερο την θέση τους. Αυτούς αφορά η συνέντευξη, δεν την κάνεις για τους δείξεις πως [αν] είσαι έξυπνος.
5. Όταν η συζήτηση γίνεται ενδιαφέρουσα μην τρέχεις να αλλάξεις θέμα. Θράσος είπαμε. Όχι και σε ποσοστά Τάσσου, αλλά όσο χρειάζεται.
6. Προς Θεού, όσο κι αν την ώρα που απομαγνητοφωνείς σου έρχονται ερωτήσεις που θα έπρεπε να είχες κάνει αλλά δεν το σκέφτηκες εκείνη την ώρα [η οποία κατάσταση είναι, υποψιάζομαι, το δημοσιογραφικό ανάλογο του "γαμώτο μου ήρθε τώρα μια αποστωμοτική απάντηση σε αυτό που μου είπε αλλά έχουν περάσει δώδεκα ώρες"] μην το αφήνεις να σε τρώει. Την άλλη φορά να προετοιμάσεις τις ερωτήσεις σου καλύτερα ζωντόβολο.
Κυριακή 21 Αυγούστου 2005
Αχ Ονούφριε...
Άντε όταν πρόκειται για τις έρευνες για την συντριβή του αεροπλάνου να κάνει μαραθώνιες συνδέσεις και Εκτακτη Επικαιρότητα επί Έκτακτης Επικαιρότητος. Την ανταπόκριση για την άφιξη του αεροπλάνου με τους τραυματίες και τους νεκρούς από το ατύχημα στο Σάρμ Ελ Σέιχ τι την ήθελαν; Πώς διάλο προσθέτει στην ενημέρωση το πλάνο ενός αεροπλάνου από το οποίο κατεβαίνει κόσμος;
Τι θα λέει δηλαδή ο ανταποκριτής; "Και τώρα βλέπουμε ένα από τα πτώματα... το κατεβάζουν από το αεροπλάνο... δεν βλέπω να κινείται..."
Αν δεν έχεις ακούσει τον Ονούφριο να λέει "και τώρα βλέπουμε αμοντάριστα πλάνα της αναχώρησης του αεροπλάνου των Κυπριακών Αερογραμμών από το Σαρμ Ελ Σέιχ" δεν έχεις ζήσει.
Τι θα λέει δηλαδή ο ανταποκριτής; "Και τώρα βλέπουμε ένα από τα πτώματα... το κατεβάζουν από το αεροπλάνο... δεν βλέπω να κινείται..."
Αν δεν έχεις ακούσει τον Ονούφριο να λέει "και τώρα βλέπουμε αμοντάριστα πλάνα της αναχώρησης του αεροπλάνου των Κυπριακών Αερογραμμών από το Σαρμ Ελ Σέιχ" δεν έχεις ζήσει.
Κυριακή 14 Αυγούστου 2005
Μπάσταρδε Ουμπέρτο Έκο
Ακούω από το πρωί τις ειδήσεις σχετικά με τη συντριβή της πτήσης HCY522. Έχω μείνει άφωνος και όχι μόνο γιατί στην πτήση πολύ πιθανόν να ήταν και ένα ζευγάρι στενών οικογενειακών φίλων. Έχω μείνει άφωνος γιατί τέσσερεις ώρες μετά η "Ήλιος" επιμένει πως δεν έχει λίστα επιβατών να δώσει στην δημοσιότητα. Έχω μείνει άφωνος γιατί κόσμος παίρνει τηλέφωνο στον αέρα και λέει οτι προβλήματα με τον κλιματισμό υπήρχαν και προηγουμένως. Έχω μείνει άφωνος γιατί αλλού ακούω για ογδόντα παιδιά στην πτήση και αλλου ακούω οτι δεν υπήρχαν παιδιά στην πτήση.
Όταν πρωτοανακοινώθηκε το ατύχημα, το μάθαμα από τα Ελληνικά κανάλια. Πήρε αρκετή ώρα στα Κυπριακά τους παραρτήματα να ασχοληθούν με το θέμα με το ίδιο τους το δυναμικό.
Είμαι θυμωμένος, σοκαρισμένος και ταυτόχρονα προσπαθώ να δω την κατάσταση από την πλευρά του καταιδρωμένου υπεύθυνου της εταιρίας που προσπαθεί να αντεπεξέλθει σε ένα τσούρμο δημοσιογράφων διχασμένων μεταξύ της δίκαιας οργής και του συναισθηματικού λαϊκισμού. Και από την πλευρά του συγγενή που πήρε τηλέφωνο στον αέρα και έψαχνε ποιόν να φταίξει, επικαλούμενος μέχρι και τους Τούρκους.
Και μετά σου λένε τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Στην Κύπρο οι (κακές) ειδήσεις μόνο καλοκαίρι θα έρχονται;
Όταν πρωτοανακοινώθηκε το ατύχημα, το μάθαμα από τα Ελληνικά κανάλια. Πήρε αρκετή ώρα στα Κυπριακά τους παραρτήματα να ασχοληθούν με το θέμα με το ίδιο τους το δυναμικό.
Είμαι θυμωμένος, σοκαρισμένος και ταυτόχρονα προσπαθώ να δω την κατάσταση από την πλευρά του καταιδρωμένου υπεύθυνου της εταιρίας που προσπαθεί να αντεπεξέλθει σε ένα τσούρμο δημοσιογράφων διχασμένων μεταξύ της δίκαιας οργής και του συναισθηματικού λαϊκισμού. Και από την πλευρά του συγγενή που πήρε τηλέφωνο στον αέρα και έψαχνε ποιόν να φταίξει, επικαλούμενος μέχρι και τους Τούρκους.
Και μετά σου λένε τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Στην Κύπρο οι (κακές) ειδήσεις μόνο καλοκαίρι θα έρχονται;
Τρίτη 9 Αυγούστου 2005
Μαρία, δεν ήμουνα εγώ για τεχνολογία...*
Φαγώθηκε ο πατέρας μου να του δώσω το κομπιούτερ να το πάρει στα παιδιά στο γραφείο [πληροφορικάκιας γαρ ο πατήρ μου] να το φτιάξουν γιατί είχει διαλυθεί, λέει. Μα πώς μπορείς να ονομάζεις σκόνη εννέα μηνών μέσα στο μηχάνημα, οθόνη επικαλλυμένη με άγνωστης ταυτότητας λεκέδες, ενα χωριό spyware να ζει και να αναπαράγεται μέσα στον σκληρό δίσκο και δύο πλήκτρα που αγνοούνται "διαλυθεί"; Την έχουμε την υπερβολή μέσα στο αίμα μας σ' αυτή την οικογένεια τελικά.
Τελικά το προπολεμικό μου φτιάχτηκε [Πριν από τον επόμενο πόλεμο προπολεμικό- απλά μ' αρέσει η λέξη. Ε πώς να το κάνουμε, άλλο να λες "προπολεμικό" και άλλο να λες compaq nx9010]. Τώρα τρέχει σαν ρολόι αλλά άντε να βάλω ξανά μανά από την αρχή όλα μου τα προγράμματα, φακέλους και δεν συμμαζεύεται. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι τίποτα, λίγη ώρα θέλω και όλα θα είναι ρολόι. Το πρόβλημα είναι οτι νομίζω πως κάπου έχασα το βιογραφικό μου... και ωχ να κάτσω τώρα να το ξαναγράψω και θα το χρειαστώ μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Γιατί ωραία η εφημερίδα το καλοκαιράκι αλλά έχουμε και το φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη να σκεφτούμε.
Πάντως κάθε φορά που πρέπει να σκάψω στα άδυτα του κομπιούτερ ανακαλύπτω ξανά και ξανά οτι δεν είναι και τόσο δύσκολη η τεχνολογία. Εγώ την βαριέμαι. Πόσο άραγε θα αντέξει το πιστό μου προπολεμικό πριν να του αλλάξω τα φώτα; Πάλι;
*apologies to Vassilis Kazoulis.
Τελικά το προπολεμικό μου φτιάχτηκε [Πριν από τον επόμενο πόλεμο προπολεμικό- απλά μ' αρέσει η λέξη. Ε πώς να το κάνουμε, άλλο να λες "προπολεμικό" και άλλο να λες compaq nx9010]. Τώρα τρέχει σαν ρολόι αλλά άντε να βάλω ξανά μανά από την αρχή όλα μου τα προγράμματα, φακέλους και δεν συμμαζεύεται. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι τίποτα, λίγη ώρα θέλω και όλα θα είναι ρολόι. Το πρόβλημα είναι οτι νομίζω πως κάπου έχασα το βιογραφικό μου... και ωχ να κάτσω τώρα να το ξαναγράψω και θα το χρειαστώ μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Γιατί ωραία η εφημερίδα το καλοκαιράκι αλλά έχουμε και το φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη να σκεφτούμε.
Πάντως κάθε φορά που πρέπει να σκάψω στα άδυτα του κομπιούτερ ανακαλύπτω ξανά και ξανά οτι δεν είναι και τόσο δύσκολη η τεχνολογία. Εγώ την βαριέμαι. Πόσο άραγε θα αντέξει το πιστό μου προπολεμικό πριν να του αλλάξω τα φώτα; Πάλι;
*apologies to Vassilis Kazoulis.
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2005
Countdown to Quarterlife Crisis
Και πάνω που συνήθισα να είμαι ο μικρός στο μαγαζί- τσουπ!- σκάει μύτη η Μικαέλλα. Αν και στην περίπτωση της το "τσουπ!" είναι υπερβολικά χαριτωμένο και μάλλον δεν θα ήταν του γούστου της, οπότε είμαι και εγώ έτοιμος να το βγάλω από την κυκλοφορία με την πρώτη ευκαιρία.
Πέρσι στην εφημερίδα ένιωθα λίγο χαμένος, λίγο έξω από τα νερά μου, λίγο "που πας παιδί μου ξεβράκωτος στα αγγούρια". Φέτος εξακολουθώ να νιώθω έτσι, μην νομίζετε δα ότι έγινα και ο Άρχων των Πληκτρολογιών αλλά νιώθω όσο να 'ναι πιο ασφαλής και λιγότερο χεσμένος. Δεν περίμενα ποτέ οτι υπήρχε τόσος χώρος για πρωτοβουλία και ελευθερία σε μια εφημερίδα. Πέρσι μου είχε έρθει βαρύ- φέτος τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.
Να πάρει και να σηκώσει όμως... δεν είμαι πια ο μικρός του γραφείου. Δηλαδή είμαι, αλλά τώρα άμα τα χάσω όλοι μου λένε "καλά, εσύ δεν ξέρεις πια τι να κάνεις μετά από ένα χρόνο"; Άκόμα και αν σε αυτό το "μετά από ένα χρόνο" συμπεριλαμβάνει μια ολόκληρη σχολική χρονιά χωρίς σχεδόν *καμία* σχέση με την δημοσιογραφία.
Πουτάνα ωριμότητα. Να όπου να 'ναι έρχεται η quarter life crisis. Που δεν ξέρω και πώς να την μεταφράσω. Πουτάνα quarter life crisis.
Πέρσι στην εφημερίδα ένιωθα λίγο χαμένος, λίγο έξω από τα νερά μου, λίγο "που πας παιδί μου ξεβράκωτος στα αγγούρια". Φέτος εξακολουθώ να νιώθω έτσι, μην νομίζετε δα ότι έγινα και ο Άρχων των Πληκτρολογιών αλλά νιώθω όσο να 'ναι πιο ασφαλής και λιγότερο χεσμένος. Δεν περίμενα ποτέ οτι υπήρχε τόσος χώρος για πρωτοβουλία και ελευθερία σε μια εφημερίδα. Πέρσι μου είχε έρθει βαρύ- φέτος τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.
Να πάρει και να σηκώσει όμως... δεν είμαι πια ο μικρός του γραφείου. Δηλαδή είμαι, αλλά τώρα άμα τα χάσω όλοι μου λένε "καλά, εσύ δεν ξέρεις πια τι να κάνεις μετά από ένα χρόνο"; Άκόμα και αν σε αυτό το "μετά από ένα χρόνο" συμπεριλαμβάνει μια ολόκληρη σχολική χρονιά χωρίς σχεδόν *καμία* σχέση με την δημοσιογραφία.
Πουτάνα ωριμότητα. Να όπου να 'ναι έρχεται η quarter life crisis. Που δεν ξέρω και πώς να την μεταφράσω. Πουτάνα quarter life crisis.
Δευτέρα 18 Ιουλίου 2005
Αξίζεις χειροκρότημα παρατεταμένο/ που μπόρεσες και σκότωσες έναν πεθαμένο
Καταπληκτικό το τραγουδάκι που άκουσα σήμερα στην εκπομπή της Μπακοδήμου και του Σεργουλόπουλου. Ο στίχος του τίτλου το πιο εντυπωσιακό κομμάτι, ομολογουμένως.
Αναρωτίεμαι- Αυτόν τον άνθρωπο που το τραγούδαγε τον καλέσανε εκεί για να τον κάνουν ρεζίλι. Ή αν όχι για να τον κάνουν ρεζίλι, τουλάχιστον να τον κοροϊδέψουν, να σπάσουν πλάκα, να τον κάνουν θέαμα και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτός δεν το καταλαβαίνει; Δεν τον νοιάζει; Λέει "θα βγω στην τηλεόραση, ας με ντύσουν και Κολομπίνα, χέστηκα";
Σε αυτό το σημείο τώρα χωράει μια μεγάλη συζήτηση για τον Ταμπάκη, αλλά:
1ον- επειδή σπουδάζω εκτός δεν είχα την ευκαιρία να τον δω ποτέ στην τηλεόραση στην εκπομπή της Πάνια, άρα και δεν έχω γνώμη να εκφέρω και
2ον- επειδή από ότι καταλαμβαίνω ο Ταμπάκης είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία,
...θα χρησιμοποιήσω ένα άλλο παράδειγμα. Είναι δεν-θυμάμαι-κι-εγώ-πόσα-χρόνια-πριν και σε ένα από τα πρώτα επεισόδια των "Δύο Ξένων" εμφανίζεται η Άννα Μαρία Λογοθέτη [για όσους δεν είχαν την τύχη αναφέρομαι στην γνωστή αοιδό του "3-2-1 Αντέννα"] παίζοντας τον εαυτό της. Σύμφωνα με το σενάριο η Άννα Μαρία είναι καλεσμένη της εκπομπής της Κουντουράτου όπου προσπαθεί να προωθήσει το [δυστηχώς] πραγματικό της cd. Ο άλλος καλεσμένος της εκπομπής είναι ένας ντροπαλός νεαρός με κιθάρα που έχει μελοποιήσει- λέει- το Άσμα Ασμάτων και τραγουδάει για τις αγελάδες του Γαλαάδ ή για κάτι ανάλογο.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι οτι η Άννα Μαρία Λογοθέτη πλασάρεται σαν ηλίθια, αναίσθητη και άσχετη, και καθαρά βρίσκεται εκεί για να αποδώσει στην εκπομπή της Μαρίνας τον trash χαρακτήρα που χρειάζεται το σενάριο. Και να πεις οτι πρόκειται για αυτοσαρκασμό; Στην αμέσως επόμενη σκηνή ο Τόλης την βρίζει κανονικά [σε στυλ τι-μας-την-έφερες-εδώ- την-άσχετη] και γενικά την μοιώνει.
Και αναρωτιέμαι ο δύσμοιρος, και προφανώς υπερβολικά αναλυτικός, από τότε: αφού είχει διαβάσει το σενάριο η κοπέλα, γιατί πήγε; Μόνο και μονο για την προβολή; Τι δεν κατάλαβα καλά το μικρό αθώο;
Να 'ναι καλά τα κόμπλεξ του κόσμου που κάνουν την Πάνια πλούσια..
Αναρωτίεμαι- Αυτόν τον άνθρωπο που το τραγούδαγε τον καλέσανε εκεί για να τον κάνουν ρεζίλι. Ή αν όχι για να τον κάνουν ρεζίλι, τουλάχιστον να τον κοροϊδέψουν, να σπάσουν πλάκα, να τον κάνουν θέαμα και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτός δεν το καταλαβαίνει; Δεν τον νοιάζει; Λέει "θα βγω στην τηλεόραση, ας με ντύσουν και Κολομπίνα, χέστηκα";
Σε αυτό το σημείο τώρα χωράει μια μεγάλη συζήτηση για τον Ταμπάκη, αλλά:
1ον- επειδή σπουδάζω εκτός δεν είχα την ευκαιρία να τον δω ποτέ στην τηλεόραση στην εκπομπή της Πάνια, άρα και δεν έχω γνώμη να εκφέρω και
2ον- επειδή από ότι καταλαμβαίνω ο Ταμπάκης είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία,
...θα χρησιμοποιήσω ένα άλλο παράδειγμα. Είναι δεν-θυμάμαι-κι-εγώ-πόσα-χρόνια-πριν και σε ένα από τα πρώτα επεισόδια των "Δύο Ξένων" εμφανίζεται η Άννα Μαρία Λογοθέτη [για όσους δεν είχαν την τύχη αναφέρομαι στην γνωστή αοιδό του "3-2-1 Αντέννα"] παίζοντας τον εαυτό της. Σύμφωνα με το σενάριο η Άννα Μαρία είναι καλεσμένη της εκπομπής της Κουντουράτου όπου προσπαθεί να προωθήσει το [δυστηχώς] πραγματικό της cd. Ο άλλος καλεσμένος της εκπομπής είναι ένας ντροπαλός νεαρός με κιθάρα που έχει μελοποιήσει- λέει- το Άσμα Ασμάτων και τραγουδάει για τις αγελάδες του Γαλαάδ ή για κάτι ανάλογο.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι οτι η Άννα Μαρία Λογοθέτη πλασάρεται σαν ηλίθια, αναίσθητη και άσχετη, και καθαρά βρίσκεται εκεί για να αποδώσει στην εκπομπή της Μαρίνας τον trash χαρακτήρα που χρειάζεται το σενάριο. Και να πεις οτι πρόκειται για αυτοσαρκασμό; Στην αμέσως επόμενη σκηνή ο Τόλης την βρίζει κανονικά [σε στυλ τι-μας-την-έφερες-εδώ- την-άσχετη] και γενικά την μοιώνει.
Και αναρωτιέμαι ο δύσμοιρος, και προφανώς υπερβολικά αναλυτικός, από τότε: αφού είχει διαβάσει το σενάριο η κοπέλα, γιατί πήγε; Μόνο και μονο για την προβολή; Τι δεν κατάλαβα καλά το μικρό αθώο;
Να 'ναι καλά τα κόμπλεξ του κόσμου που κάνουν την Πάνια πλούσια..
Παρασκευή 15 Ιουλίου 2005
Ε χέστε μας με την κερκόπορτα
Ξυπνάω σήμερα το πρωί και ακούω στο ραδιόφωνο: "31 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το φασιστικό πραξικόπημα που άνοιξε την κερκόπορτα για την εισβολή και την διχοτόμηση της Κύπρου." Από εκεί και πέρα, όποια είδηση κι αν ακούσω, όποιο κανάλι κι αν κοιτάξω ακούω την ακριβώς ίδια πρόταση. Όχι παρόμοιες. Λέξη προς λέξη πανομοιότυπες. Καλά, έβγαλε η Κυβέρνηση επίσημο τσιτάτο τότε, επί Σπύρου, και το καθιέρωσε σαν αναγκαστικό ποιηματάκι;
Αν ξανακούσω την λέξη "κερκόπορτα" σήμερα θα φάω τα αυτιά μου.
Μια άλλη πρόταση από αυτό το μικρό, αθώο και άδολο. Ίσως θα λέγαμε: "Την 15η Ιουλίου 1974, η δικτατορία του Ελληνικού Στρατού επιχείρησε να ανατρέψει την ψιλο-Σοβιετική, ψιλο-αυτόνομη δικτατορία του Προέδρου της Κύπρου, Μιχαήλ Μούσκου, με την συνεργασία της Αμερικανικής Κυβέρνησης η οποία ευνοούσε μια άτυπη διχοτόμηση της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για να αποφύγει την ανταγωνιστική τους σχέση μέσα στο ΝΑΤΟ."
Και την εισβολή θα την αναφέραμε στην μέρα της. Γιατί ένα πραξικόπημα είναι κακό από μόνο του, δεν χρειάζεται να το συνδέσουμε με την εισβολή για να νιώσουμε απέχθεια. Όποτε ακούω "που άνοιξε τις κερκόπορτες" αναρωτιέμαι: αν δεν τις άνοιγε, θα δεχόμασταν την κατάλυση της, έστω στο όνομα, Δημοκρατίας και το Anschluss- εεε την Ένωση;
Αν ξανακούσω την λέξη "κερκόπορτα" σήμερα θα φάω τα αυτιά μου.
Μια άλλη πρόταση από αυτό το μικρό, αθώο και άδολο. Ίσως θα λέγαμε: "Την 15η Ιουλίου 1974, η δικτατορία του Ελληνικού Στρατού επιχείρησε να ανατρέψει την ψιλο-Σοβιετική, ψιλο-αυτόνομη δικτατορία του Προέδρου της Κύπρου, Μιχαήλ Μούσκου, με την συνεργασία της Αμερικανικής Κυβέρνησης η οποία ευνοούσε μια άτυπη διχοτόμηση της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για να αποφύγει την ανταγωνιστική τους σχέση μέσα στο ΝΑΤΟ."
Και την εισβολή θα την αναφέραμε στην μέρα της. Γιατί ένα πραξικόπημα είναι κακό από μόνο του, δεν χρειάζεται να το συνδέσουμε με την εισβολή για να νιώσουμε απέχθεια. Όποτε ακούω "που άνοιξε τις κερκόπορτες" αναρωτιέμαι: αν δεν τις άνοιγε, θα δεχόμασταν την κατάλυση της, έστω στο όνομα, Δημοκρατίας και το Anschluss- εεε την Ένωση;
Δευτέρα 11 Ιουλίου 2005
Χάιλ Άννα!
Από δημοσίευμα σχετικά με την Άλλη Εθνική Σταρ-
Αυτό που μου την έδωσε στο άρθρο ήταν το ύφος. Κάτι σε "σαν δεν ντρέπονται αυτές οι πλέμπες να διακωμωδούν την Θεά της Ελληνικής Ποπ", λες και έχουν υποχρέωση τα παιδιά του συγκροτήματος να θεοποιούν την Άννα Βίσση.
Καλή χρυσή, κλασσική στο είδος της [κάτι σαν τον Λουμίδη στον καφέ του] αλλά αυτή η δουλοπρέπεια που βλέπω και ακούω από τους παρατρεχάμενους του Lifestyle και της Ελληνικής pop τσαντιρό-σκηνής έχει αρχίσει και με αηδιάζει. Τουλάχιστον στην Κύπρο δεν μπορεί ένας [ραδιο]φονικός παραγωγός να παίξει τραγούδι της Βίσση και να μην προβεί σε ένα σύντομο μαραθώνιο γλειψίματος.
Τι διάολο, εθνική μας υποχρέωση είναι να έχουμε την Βίσση κορόνα στο κεφάλι μας;
Και άκουσ' εκεί "να διαπιστώσουμε κι εμείς τα όσα έχουν εξοργίσει την Άννα και τον Νίκο"! Κουνιάδοι σου είναι και σ' έφαγε η οικοιότητα; Wannabe, ε wannabe!
"Νέο μουσικό συγκρότημα επιτίθεται υβριστικά στην Άννα Βίσση και τον Νίκο Καρβέλλα, διακωμωδώντας ένα από τα τραγούδια τους.
Πρόκειται για το συγκρότημα με τον τίτλο ''Το πλοκάμι του καρχαρία'', το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το πρώτο του cd. Σε ένα από τα τραγούδια του δίσκου λοιπόν με τον τίτλο ''Σ΄αγαπώ'', τα μέλη του συγκροτήματος διακωμωδούν την μεγάλη επιτυχία του Νίκου και της Άννας Boom-Boom. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Κώστας Δαλδαβάκης χαραχτηρίζει το τραγούδι γελοίο και τον Νίκο Καρβέλλα τύπο που λέει ότι είναι κουλ και γράφει, όπως υποστηρίζει, μπούρδες τις οποίες ερμηνεύουν διάφοροι τραγουδιστές, εννοώντας βέβαια την Άννα Βίσση. Το τραγούδι λοιπόν αρχίζει με κάποιον Νίκο, ο οποίος γράφει ένα τραγούδι το οποίο χαρακτηρίζεται ως μπούρδα και ο οποίος στη συνέχεια παίρνει τηλέφωνο την πρώην του Άννα που του λέει ότι το τραγούδι του θα γίνει μεγάλο χίτ....! Ποιος είδε την Άννα Βίσση και τον Νίκο Καρβέλλα και δεν τους φοβήθηκε μόλις έμαθαν για το επίμαχο τραγούδι και το νέο αυτό συγκρότημα, που δεν κάνει τίποτε άλλο από τους να βρίζει εμμέσως πλην σαφώς. Θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε το δίσκο αυτό και να ακούσουμε τον συγκεκριμένο τραγούδι για να διαπιστώσουμε κι εμείς τα όσα έχουν εξοργίσει την Άννα και το Νίκο."
Αυτό που μου την έδωσε στο άρθρο ήταν το ύφος. Κάτι σε "σαν δεν ντρέπονται αυτές οι πλέμπες να διακωμωδούν την Θεά της Ελληνικής Ποπ", λες και έχουν υποχρέωση τα παιδιά του συγκροτήματος να θεοποιούν την Άννα Βίσση.
Καλή χρυσή, κλασσική στο είδος της [κάτι σαν τον Λουμίδη στον καφέ του] αλλά αυτή η δουλοπρέπεια που βλέπω και ακούω από τους παρατρεχάμενους του Lifestyle και της Ελληνικής pop τσαντιρό-σκηνής έχει αρχίσει και με αηδιάζει. Τουλάχιστον στην Κύπρο δεν μπορεί ένας [ραδιο]φονικός παραγωγός να παίξει τραγούδι της Βίσση και να μην προβεί σε ένα σύντομο μαραθώνιο γλειψίματος.
Τι διάολο, εθνική μας υποχρέωση είναι να έχουμε την Βίσση κορόνα στο κεφάλι μας;
Και άκουσ' εκεί "να διαπιστώσουμε κι εμείς τα όσα έχουν εξοργίσει την Άννα και τον Νίκο"! Κουνιάδοι σου είναι και σ' έφαγε η οικοιότητα; Wannabe, ε wannabe!
Τρίτη 5 Ιουλίου 2005
Τα μπλουζ της άγριας νιότης
Τα φοιτητάκια τα Κυπριόπουλα, και δη αυτά που σπουδάζουν στο mavro xenitia ένα όνειρο έχουν στην ζωή. Και μιλάμε για μεγάλο όνειρο, φιλοδοξία ολόκληρη, που στήνεται με την σοβαρότητα μακροπρόθεσμου δανείου για αγορά κατοικίας και την νομιμοφροσύνη προικοσύμφωνου.
Θα μου πείτε να κάνουν καριέρα; Να κάνουν οικογένεια; Να κάνουν καριέρα και οικογένεια απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά γιατί άμα πεις να το κάνεις ανάποδα την γάμησες; Μήπως να διατρανώσουν την ανάγκη για εθνική ομόνοια και να αγωνιστούν για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στην βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών;
Όχι δα.
Διακαής πόθος της πιτσιρικαρίας [γιατί περί τέτοιας πρόκειται ακόμα και στα είκοσι, με πρώτο και καλύτερο τον υπογράφοντα] είναι να επιστρέψει στην Νήσο των Αγίων και να αράξει. Να πιάσει τα καφέ απ' τα κέρατα, να τρώει λεφτά και το πολύ πολύ να πάθει καμιά ηλίαση στην παραλία.
Εγώ προφανώς διακατέχομαι από μια ελαφριά δόση μαζοχισμού σε σημείο που αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά να αγοράσω μια αλυσίδα και μιά μάσκα με φερμουάρ και να βγω στους δρόμους εις άγραν αφέντρας. Γιατί μετά από μια βδομάδα αμφίβολης ξεκούρασης [Μάνα:"Γιώργοοοοοο, πάμε να φέρουμε πλιθθάρκα να χτίσουμεν φουρνί","Γιώργοοοοο, καθάρισε το χαλί του καθιστικού","Γιώργοοοοοοο, έλα να σου δείξω πώς κόφκουν το κοτόπουλο γιατί με τούτα που τρώεις στην Αμερική θα μου έρτεις πίσω Όσιος"] βγήκα κι άρχισα δουλειά. Σε μια εφημερίδα στην οποία δούλευα και πέρσι καλύπτοντας τα πολιτιστικά πράγματα της Κύπρου. Τρεις γάμους δηλαδή και μια κηδεία.
Δεν ξέρω γιατί αλλά το χαίρομαι να τρώω τις καθημερινές μου γράφοντας. Και να επιστρέφω σπίτι αργά απόγευμα και ίσα που να φτάνω να φάω, να χαλαρώσω, να σπάταλησω κανένα δίωρο από 'δω κι από 'κει και να πάω να ξεραθώ στον ύπνο.
Ναι κυρίες και κύριοι, στις καλοκαιρινές διακοπές εγώ από ατίθασο νιάτο γίνομαι εργαζόμενο αγόρι με ωράριο και paycheck στο τέλος του μήνα.
Θα καταλήξω σαν τον Θείο Σκρουτζ που έχει να κάνει διακοπές από το 1927. Ή πιο πιθανόν, κρίνοντας από άλλους δημοσιογράφους εδώ, ή θα καταλήξω αλκοολικός ή φουγάρο απ' τα τσιγάρα ή ανισόρροπος ή όλα τα παραπάνω που λένε τα κουίζ του Cosmo. Που εγώ φυσικά δεν διαβάζω τέτοια πράγματα γιατί είμαι σοβαρό άτομο. *Γκουχγκουχ*.
Θα μου πείτε να κάνουν καριέρα; Να κάνουν οικογένεια; Να κάνουν καριέρα και οικογένεια απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά γιατί άμα πεις να το κάνεις ανάποδα την γάμησες; Μήπως να διατρανώσουν την ανάγκη για εθνική ομόνοια και να αγωνιστούν για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στην βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών;
Όχι δα.
Διακαής πόθος της πιτσιρικαρίας [γιατί περί τέτοιας πρόκειται ακόμα και στα είκοσι, με πρώτο και καλύτερο τον υπογράφοντα] είναι να επιστρέψει στην Νήσο των Αγίων και να αράξει. Να πιάσει τα καφέ απ' τα κέρατα, να τρώει λεφτά και το πολύ πολύ να πάθει καμιά ηλίαση στην παραλία.
Εγώ προφανώς διακατέχομαι από μια ελαφριά δόση μαζοχισμού σε σημείο που αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά να αγοράσω μια αλυσίδα και μιά μάσκα με φερμουάρ και να βγω στους δρόμους εις άγραν αφέντρας. Γιατί μετά από μια βδομάδα αμφίβολης ξεκούρασης [Μάνα:"Γιώργοοοοοο, πάμε να φέρουμε πλιθθάρκα να χτίσουμεν φουρνί","Γιώργοοοοο, καθάρισε το χαλί του καθιστικού","Γιώργοοοοοοο, έλα να σου δείξω πώς κόφκουν το κοτόπουλο γιατί με τούτα που τρώεις στην Αμερική θα μου έρτεις πίσω Όσιος"] βγήκα κι άρχισα δουλειά. Σε μια εφημερίδα στην οποία δούλευα και πέρσι καλύπτοντας τα πολιτιστικά πράγματα της Κύπρου. Τρεις γάμους δηλαδή και μια κηδεία.
Δεν ξέρω γιατί αλλά το χαίρομαι να τρώω τις καθημερινές μου γράφοντας. Και να επιστρέφω σπίτι αργά απόγευμα και ίσα που να φτάνω να φάω, να χαλαρώσω, να σπάταλησω κανένα δίωρο από 'δω κι από 'κει και να πάω να ξεραθώ στον ύπνο.
Ναι κυρίες και κύριοι, στις καλοκαιρινές διακοπές εγώ από ατίθασο νιάτο γίνομαι εργαζόμενο αγόρι με ωράριο και paycheck στο τέλος του μήνα.
Θα καταλήξω σαν τον Θείο Σκρουτζ που έχει να κάνει διακοπές από το 1927. Ή πιο πιθανόν, κρίνοντας από άλλους δημοσιογράφους εδώ, ή θα καταλήξω αλκοολικός ή φουγάρο απ' τα τσιγάρα ή ανισόρροπος ή όλα τα παραπάνω που λένε τα κουίζ του Cosmo. Που εγώ φυσικά δεν διαβάζω τέτοια πράγματα γιατί είμαι σοβαρό άτομο. *Γκουχγκουχ*.
Κυριακή 3 Ιουλίου 2005
Μαντζαφλιές
Έχει μια βδομάδα να μπλογκάρω, κυρίως γιατί τις τελευταίες μέρες ή που θα βγαίνω έξω ή που θα διαβάζω τα «9» της Ελευθεροτυπίας της Τετάρτης που μαζεύτηκαν τον περασμένο χρόνο. Ο εγκέφαλος μου σωτάρεται αργά και ολοκληρωτικά κι αν το «Χάος» του Druillet δεν ήταν το τελειωτικό χτύπημα δεν ξέρω κι εγώ τι θα είναι. Τι σουρεαλιστικές καταστάσεις ήταν αυτές, τι ακατανόητοι διάλογοι, τι κουλτουριάρικες μαντζαφλιές; Μπας κι είναι ένα από αυτά τα πράγματα που θέλουν επίκτητο γούστο; Ή acquired taste κατά το Ελληνικότερον; Κάτι σαν τα σενάρια του Claremont στους X Men ένα πράμα;
Επανεκκίνηση του μπλογκ από σήμερα και ο Θεός βοηθός. Για να δούμε πόσο θα αντέξει.
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2005
Μην κλωτσάς το αψέντι ρεεε!
Και ναι, κυρίες, δεσποινίδες, κύριοι και τραβέστια, έχω τουλάχιστον ΕΝΑΝ αναγνώστη. Ίσως να μην ακούγεται εντυπωσιακό τώρα αλλά όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς *ανεξαιρέτως* άρχισαν με έναν μόνο αναγνώστη [και ήταν σίγουροι για την σωστή ορθογραφία της λέξης ανεξαιρέτως]. Γιατί, ως γνωστόν, το ένα έρχεται πριν από το δύο.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ακαδημία, το σκυλί που δεν είχα ποτέ γιατί η μάνα μου δεν ήθελε τρίχες στο καθιστικό και την θεία μου την Αποστολία. Καθώς φυσικά και την cyberφίλη μου Asaph που μπήκε στον κόπο να κάνει κλικ στο λινκ μου. Ξέρω, είναι κουραστικό το άτιμο το ποντίκι.
Και όχι, δεν τρώω πρέτζελ. Έχουν συνδεθεί υποσυνειδήτως στο μυαλό μου με τον άλλο μεγάλο Πρόεδρο της διεθνούς πολιτικής σκηνής, τον συνονόματο Μπους τζούνιορ, κι εγώ ως γνωστόν δηλώνω σοσιαλιστής.
Όχι της ΕΔΕΚ. Κανονικός.
Το διαμέρισμα των παιδιών που με φιλοξενούν έχει γίνει βομβαρδισμένο τοπίο. Αυτό γιατί η στρατηγική μου όσον αφορά το πακετάρισμα αποτελείται από τα εξής βήματα:
1. Βγάλε έξω από τα ντουλάπια, τις βαλίτσες και τα σακ βουαγιάζ όλα μα *όλα* σου τα πράγματα και ρούχα, ακόμα και αυτά που δεν θα πάρεις μαζί σου.
2. Άπλωσε τα παράπανω σε όποια επιφάνεια σου βρίσκεται εύκαιρη, κατά προτίμηση καρέκλες, τραπέζια και κλιματιστικά. [Στην περίπτωση μου τα παιδιά δεν έχουν ακόμα καρέκλες και τραπέζια, το διαμέρισμα όντας καινούργιο γαρ. Για αυτό και τώρα γράφω από το πάτωμα σαν Γιαπωνέζος χρηματιστής.]
3. Άρχισε σιγά σιγά, και καλύπτοντας μια περίοδο μεγαλύτερη της εβδομάδας, να βάζεις πράγματα στις βαλίτσες και στα κουτία που θα αφήσεις να σου φυλάξουν τα παιδιά που έκαναν το σφάλμα να σε φιλοξενήσουν. Εννοείται οτι η διαδικασία αυτή θα επαναληφθεί αρκετές φορές μέχρι να είναι όλα έτοιμα.
Παράδειγμα ένα μπουκαλάκι αψέντι που μου έφερε η Εύα από τας Πράγας. Λόγω ότι το φυλάω για ειδική περίπτωση, το μπουκαλάκι έχει ταξιδέψει από κούτα- σακ βουαγιάζ και σακ βουαγιάζ- κούτα κανά δυό φορές μέχρι τώρα. Απ' την μία σκέφτομαι οτι μπορεί να μου χρειαστεί στην Κύπρο. Με το που αρχίζουν οι ειδήσεις των οχτώ και μισή θές να έρθεις σε κατάσταση μέθης- θα φταίει το κλίμα, αυτό που ήτανε στραβό και το έφαγε κι ο γάιδαρος. Από την άλλη σκέφτομαι οτι μπορεί να σπάσει καθώς το μεταφέρω και να το βάλω στο σακίδιο μου και να το κρατάω στο αεροπλάνο αποκλείεται γιατί ως γνωστόν το αψέντι στην Αμερική είναι πα-ρά-νο-μο.
Όπως με όλα τα μεγάλα διλλήματα της ζωής μου, αποφάσισα να αναβάλω την απόφαση και να το αφήσω στο πάτωμα. Ανάποφευκτα κάποια στιγμή, κάνοντας κάτι άλλο, το κλώτσησα και το έστειλα στην άλλη άκρη του δωματίου όπου κατέληξε άφθαρτο μεν, shaken and stirred δε.
Ε, τότε το τύλιξα καλά σε ένα φανελάκι που δεν με χαλάει να γιομίσει αλκοόλ και το έβαλα στην σακ βουαγιάζ. Κι αυτή ήταν η ιστορία μου.
Η επόμενη ανανέωση μου πλέον από την Νήσο των [Τρ]Αγίων. Έχετε γεια βρυσούλες του Washington Square Park.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ακαδημία, το σκυλί που δεν είχα ποτέ γιατί η μάνα μου δεν ήθελε τρίχες στο καθιστικό και την θεία μου την Αποστολία. Καθώς φυσικά και την cyberφίλη μου Asaph που μπήκε στον κόπο να κάνει κλικ στο λινκ μου. Ξέρω, είναι κουραστικό το άτιμο το ποντίκι.
Και όχι, δεν τρώω πρέτζελ. Έχουν συνδεθεί υποσυνειδήτως στο μυαλό μου με τον άλλο μεγάλο Πρόεδρο της διεθνούς πολιτικής σκηνής, τον συνονόματο Μπους τζούνιορ, κι εγώ ως γνωστόν δηλώνω σοσιαλιστής.
Όχι της ΕΔΕΚ. Κανονικός.
Το διαμέρισμα των παιδιών που με φιλοξενούν έχει γίνει βομβαρδισμένο τοπίο. Αυτό γιατί η στρατηγική μου όσον αφορά το πακετάρισμα αποτελείται από τα εξής βήματα:
1. Βγάλε έξω από τα ντουλάπια, τις βαλίτσες και τα σακ βουαγιάζ όλα μα *όλα* σου τα πράγματα και ρούχα, ακόμα και αυτά που δεν θα πάρεις μαζί σου.
2. Άπλωσε τα παράπανω σε όποια επιφάνεια σου βρίσκεται εύκαιρη, κατά προτίμηση καρέκλες, τραπέζια και κλιματιστικά. [Στην περίπτωση μου τα παιδιά δεν έχουν ακόμα καρέκλες και τραπέζια, το διαμέρισμα όντας καινούργιο γαρ. Για αυτό και τώρα γράφω από το πάτωμα σαν Γιαπωνέζος χρηματιστής.]
3. Άρχισε σιγά σιγά, και καλύπτοντας μια περίοδο μεγαλύτερη της εβδομάδας, να βάζεις πράγματα στις βαλίτσες και στα κουτία που θα αφήσεις να σου φυλάξουν τα παιδιά που έκαναν το σφάλμα να σε φιλοξενήσουν. Εννοείται οτι η διαδικασία αυτή θα επαναληφθεί αρκετές φορές μέχρι να είναι όλα έτοιμα.
Παράδειγμα ένα μπουκαλάκι αψέντι που μου έφερε η Εύα από τας Πράγας. Λόγω ότι το φυλάω για ειδική περίπτωση, το μπουκαλάκι έχει ταξιδέψει από κούτα- σακ βουαγιάζ και σακ βουαγιάζ- κούτα κανά δυό φορές μέχρι τώρα. Απ' την μία σκέφτομαι οτι μπορεί να μου χρειαστεί στην Κύπρο. Με το που αρχίζουν οι ειδήσεις των οχτώ και μισή θές να έρθεις σε κατάσταση μέθης- θα φταίει το κλίμα, αυτό που ήτανε στραβό και το έφαγε κι ο γάιδαρος. Από την άλλη σκέφτομαι οτι μπορεί να σπάσει καθώς το μεταφέρω και να το βάλω στο σακίδιο μου και να το κρατάω στο αεροπλάνο αποκλείεται γιατί ως γνωστόν το αψέντι στην Αμερική είναι πα-ρά-νο-μο.
Όπως με όλα τα μεγάλα διλλήματα της ζωής μου, αποφάσισα να αναβάλω την απόφαση και να το αφήσω στο πάτωμα. Ανάποφευκτα κάποια στιγμή, κάνοντας κάτι άλλο, το κλώτσησα και το έστειλα στην άλλη άκρη του δωματίου όπου κατέληξε άφθαρτο μεν, shaken and stirred δε.
Ε, τότε το τύλιξα καλά σε ένα φανελάκι που δεν με χαλάει να γιομίσει αλκοόλ και το έβαλα στην σακ βουαγιάζ. Κι αυτή ήταν η ιστορία μου.
Η επόμενη ανανέωση μου πλέον από την Νήσο των [Τρ]Αγίων. Έχετε γεια βρυσούλες του Washington Square Park.
Τρίτη 21 Ιουνίου 2005
Ώρες ώρες θέλω να αλλάξω εθνικότητα
Τι μέρα κι η σημερινή... Άλλαξα template και σαν να μου αρέσει περισσότερο το νέο. Από την άλλη όμως έχω ένα κάρο πράγματα να αλλάξω πριν να είμαι τελείως ευχαριστημένος. Προς το παρόν όμως είμαι ολίγον τι πελαγομένος από το νέο του πράγματος μεν, απασχολημένος με τις προετοιμασίες της αναχώρησης από την Νέα Υόρκη δε.
Πήγα να μαγειρέψω ομελέτα σήμερα και μου βγήκε χυλός. Αυτή τη φορά βέβαια ήταν λίγο πιό πυχτός χυλός άρα είμαστε στον σωστό δρόμο.
Σε δύο φόρουμ μπαίνω τακτικά, και στα δύο έχουν βαλτεί να με βγάλουν έξω απ' τα ρούχα μου [και δεν είναι και δύσκολο- φοιτητής γαρ έχω ρέψει που θα λέει κι η μάνα μου μόλις με δει]. Το ένα δεν είναι επί του παρόντος. Το άλλο όμως με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι για θέματα στρατού, άκρατου πατριωτισμού και της εθνικής καφροσύνης της 'Ελληνικής Άρειας Φυλής'.
Κάποτε που λέτε ήμουν κι εγώ ένα άξιο τέκνο της πατρίδος. Ήθελα τους κακούς Τούρκους να φύγουν απ' τα κατεχόμενα και να πάνε πίσω στην Ασία (sic), ήθελα να πάρουμε την Πόλη και φυσικά σκεφτόμουνα "τι καλά που θα ήταν να είχαμε πόλεμο". Και τώρα τα θυμάμαι αυτά και κοκκινίζω. Γιατί από τότε, παρ' όλη την πλύση (αν)εγκεφάλου αναρωτιόμουνα καμιά φορά- άνθρωποι δεν είναι κι αυτοί; Φταίει ο κόσμος της Τουρκίας για τις μαλακίες της κυβέρνησης τους;
Κι εκεί που μπήκα στον στρατό με μερικές αμφιβολίες και τον φόβο οτι θα κατέληγα πορωμένος Τουρκοφάγος, βγήκα με ακόμα περισσότερες αμφιβολίες και έχοντας μάθει και ακούσει πράγματα που πριν ούτε στο όνειρό μου δεν τα είχα σκεφτεί. Όσο μάλιστα περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο βλέπω οτι τουλάχιστον οι Ελληνο- Κύπριοι δεν είναι οι good guys απ' την ταινία με τους καουμπόηδες.
Τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει οτι η ΕΟΚΑ ήταν εξ ίσου αντι-κομμουνιστική οργάνωση όσο ήταν "εθνικοαπελευθερωτική". Έχω ακούσει για καταστάσεις Σερβίας την δεκαετία του '60, για την δικτατορική πλευρά του 'πεφωτισμένου Ηγέτη' Μακαρίου, για καλά κρυμένες εθνικές ομάδες στην Ελλάδα και τα λοιπά και τα λοιπά. Πρώτη φορά μου ήρθε και η έμπνευση ότι η 'Μικρασιατική Καταστροφή' που την παρουσιάζουμε στα βιβλία σαν μια βάρβαρη πράξη που ήρθε από το πουθενά, ήταν ουσιαστικά τα αντίποινα για έναν επεκτατικό πόλεμο που τον ξεκίνησε... η Ελλάδα.
Γι' αυτό και τώρα δεν έχω υπομονή όταν ακούω νέα παιδιά να αναμασούν ξανά και ξανά τις ίδιες μαλακίες που τους φύτεψαν στο κεφάλι οι 'Εθνοπάτερες' και οι 'Άγιοι Ημών Πατέρες'. Δεν μπορώ να το χωνέψω πως πολλοί από αυτούς δεν θα μπουν στον κόπο να σκεφτούν δυό φορές τα όσα ακούν και να πουν τα πράγματα με το όνομα τους.
Αααχ, τα 'πα και ξεθύμανα.
Πήγα να μαγειρέψω ομελέτα σήμερα και μου βγήκε χυλός. Αυτή τη φορά βέβαια ήταν λίγο πιό πυχτός χυλός άρα είμαστε στον σωστό δρόμο.
Σε δύο φόρουμ μπαίνω τακτικά, και στα δύο έχουν βαλτεί να με βγάλουν έξω απ' τα ρούχα μου [και δεν είναι και δύσκολο- φοιτητής γαρ έχω ρέψει που θα λέει κι η μάνα μου μόλις με δει]. Το ένα δεν είναι επί του παρόντος. Το άλλο όμως με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι για θέματα στρατού, άκρατου πατριωτισμού και της εθνικής καφροσύνης της 'Ελληνικής Άρειας Φυλής'.
Κάποτε που λέτε ήμουν κι εγώ ένα άξιο τέκνο της πατρίδος. Ήθελα τους κακούς Τούρκους να φύγουν απ' τα κατεχόμενα και να πάνε πίσω στην Ασία (sic), ήθελα να πάρουμε την Πόλη και φυσικά σκεφτόμουνα "τι καλά που θα ήταν να είχαμε πόλεμο". Και τώρα τα θυμάμαι αυτά και κοκκινίζω. Γιατί από τότε, παρ' όλη την πλύση (αν)εγκεφάλου αναρωτιόμουνα καμιά φορά- άνθρωποι δεν είναι κι αυτοί; Φταίει ο κόσμος της Τουρκίας για τις μαλακίες της κυβέρνησης τους;
Κι εκεί που μπήκα στον στρατό με μερικές αμφιβολίες και τον φόβο οτι θα κατέληγα πορωμένος Τουρκοφάγος, βγήκα με ακόμα περισσότερες αμφιβολίες και έχοντας μάθει και ακούσει πράγματα που πριν ούτε στο όνειρό μου δεν τα είχα σκεφτεί. Όσο μάλιστα περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο βλέπω οτι τουλάχιστον οι Ελληνο- Κύπριοι δεν είναι οι good guys απ' την ταινία με τους καουμπόηδες.
Τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει οτι η ΕΟΚΑ ήταν εξ ίσου αντι-κομμουνιστική οργάνωση όσο ήταν "εθνικοαπελευθερωτική". Έχω ακούσει για καταστάσεις Σερβίας την δεκαετία του '60, για την δικτατορική πλευρά του 'πεφωτισμένου Ηγέτη' Μακαρίου, για καλά κρυμένες εθνικές ομάδες στην Ελλάδα και τα λοιπά και τα λοιπά. Πρώτη φορά μου ήρθε και η έμπνευση ότι η 'Μικρασιατική Καταστροφή' που την παρουσιάζουμε στα βιβλία σαν μια βάρβαρη πράξη που ήρθε από το πουθενά, ήταν ουσιαστικά τα αντίποινα για έναν επεκτατικό πόλεμο που τον ξεκίνησε... η Ελλάδα.
Γι' αυτό και τώρα δεν έχω υπομονή όταν ακούω νέα παιδιά να αναμασούν ξανά και ξανά τις ίδιες μαλακίες που τους φύτεψαν στο κεφάλι οι 'Εθνοπάτερες' και οι 'Άγιοι Ημών Πατέρες'. Δεν μπορώ να το χωνέψω πως πολλοί από αυτούς δεν θα μπουν στον κόπο να σκεφτούν δυό φορές τα όσα ακούν και να πουν τα πράγματα με το όνομα τους.
Αααχ, τα 'πα και ξεθύμανα.
Σάββατο 18 Ιουνίου 2005
Του μπλογκά η μάνα κάθονταν
Ε ναι, ζήλεψα κι εγώ κι αποφάσισα να το παίξω μπλογκάς. Κατ' ακρίβεια είχα κάπου αλλού ένα τζουρναλάκι εφηβικών πόθων και αναστεναγμών αλλά αποφάσισα να το αμελήσω για λίγο και να ασχοληθώ με κάτι πιό ηλιόλουστο, πιό μεσ-τη-καλή χαρά ντε!
Ακόμα χτίζουμε εδώ μέσα για αυτό προσέξτε μην σκουντουφλήσετε σε κανένα σίδερο. Και για το όνομα των θεών, φορέστε αυτό το ρημάδι κράνος μην σας πέσει κανένα τούβλο στο κεφάλι.
Καλά καλά δεν μπήκα δεν θέλω μυνήσεις για σπασμένα κρανία. Άντε.
Συνοπτικώς- με λένε Γιώργο [και τραγουδάω περισσότερο από οτι μπορείτε να αντέξετε], είμαι Κύπριος και μένω και σπουδάζω στην Νέα Υόρκη. Προσοχή στην χρήση της λέξης "μένω" η οποία υποδηλώνει τον ευσεβή πόθο μου να δουλέψω και να περάσω τα καλύτερα μου χρόνια στην μαύρη ξενιτιά. Δεν είμαι τελείως σίγουρος τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, κάτι το οποίο είναι τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς οτι το θα μεγαλώσω δεν είναι πλέον μακρινό μέλλον, είναι γεγονός.
Καλώς σας ήβραμεν. Που λεν και στο χωρκό μου.
Ακόμα χτίζουμε εδώ μέσα για αυτό προσέξτε μην σκουντουφλήσετε σε κανένα σίδερο. Και για το όνομα των θεών, φορέστε αυτό το ρημάδι κράνος μην σας πέσει κανένα τούβλο στο κεφάλι.
Καλά καλά δεν μπήκα δεν θέλω μυνήσεις για σπασμένα κρανία. Άντε.
Συνοπτικώς- με λένε Γιώργο [και τραγουδάω περισσότερο από οτι μπορείτε να αντέξετε], είμαι Κύπριος και μένω και σπουδάζω στην Νέα Υόρκη. Προσοχή στην χρήση της λέξης "μένω" η οποία υποδηλώνει τον ευσεβή πόθο μου να δουλέψω και να περάσω τα καλύτερα μου χρόνια στην μαύρη ξενιτιά. Δεν είμαι τελείως σίγουρος τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, κάτι το οποίο είναι τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς οτι το θα μεγαλώσω δεν είναι πλέον μακρινό μέλλον, είναι γεγονός.
Καλώς σας ήβραμεν. Που λεν και στο χωρκό μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)