Οι περιπέτειες ενός [ας πούμε] προσκυνητή

Η απώλεια, ή σχεδόν απώλεια, απανωτών πτήσεων έχει ένα je ne sais pas quoi που λένε κι όσοι κάνουν ότι ξέρουν γαλλικά ή οτι κατέχουν μια άλφα καλλιέργεια. Και επειδή η συνεχής ροή γκαντεμίας τις μέρες του ταξιδιού μου στην Κύπρο άγγιξε τα όρια του υπερφυσικού λέω να τα την καταγράψω έτσι για την ιστορία.

Και για να μην πρέπει να την επαναλαμβάνω σε όσους φίλους και γνωστούς δεν τα έχω πει ακόμα.

Θα έφευγα Τετάρτη απόγευμα στις 6 και 25 το απόγευμα. Τρίτη πρωί αρχίζει η πρώτη απεργία των μέσων μαζικής συγκοινωνίας στη Νέα Υόρκη εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Κανονικά θα έπερνα τον υπόγειο στις 3 και μισή, θα έφτανα στο αεροδρόμειο στις 4 και μισή και θα ήμουν άνετα στην ώρα μου για την πτήση. Αποφασίζω λοιπόν να πάρω το ειδικό λεωφορείο από το πανεπιστήμιο και να πάω στον σταθμό των τρένων από όπου θα έπερνα το άλλο ειδικό λεωφορείο που σε πάει στο JFK.

Πολύ αργά νύχτα Τρίτης: είχα μόλις τελειώσει το διάβασμα για την τελευταία εξέταση της Τετάρτης [12 με 1 και 45] και ετοίμαζα την βαλίτσα μου. Η βαλίτσα μου είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία- ας αρκεστώ να πω οτι για λόγους πρακτικότητας και δεν ξέρω και εγώ τι θα έπερνα μαζί μου μια ευκολοκουβάλητη βαλίτσα *συσκευασμένη* μέσα σε μια βαλίτσα κατάλοιπο της δεκαετίας του '80 η οποία φυσικά κάθε άλλο παρά ευκολοκουβάλητη ήταν λόγω βάρους και μαλακισμένου σχεδιασμού [Εν ολίγοις, 25 κιλά τα οποία τράβαγα από ένα λουρί].

Το σχέδιο μου ήταν να πακετάρω, να μην κοιμηθώ, να πάω με την βαλίτσα στην εξέταση και από εκεί να τρέξω για το αεροδρόμιο. Σαν Άρχοντας των Κακών Σχεδιασμών, αποκοιμήθηκα χωρίς να έχω τελειώσει τελείως το πακετάρισμα, ξύπνησα 20 λεπτά μετά την αρχή της εξέτασης, έτρεξα στην αίθουσα, έφτασα 40 λεπτά αργοπορημένος. Σε μια σπάνια έκλαμψη αποτελεσματικότητας όχι μόνο τελείωσα το γραπτό στην ώρα μου, το διόρθωσα κιόλας και έφυγα στην ώρα μου. Έπρεπε όμως να γυρίσω στο σπίτι, να τελειώσω την βαλίτσα [ξεχνόντας ένα καλό ποσοστό από αυτά που ήθελα να πάρω], να αρπάξω κάτι να φάω και *μετά* να τρέξω [τρόπος του λέγειν] στο αεροδρόμιο.

Μετά από ένα μακρύ ταξίδι μέσα από μια μετα-αποκαλυπτική Νέα Υόρκη χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες έφτασα στο αεροδρόμιο. Με σαράντα λεπτά καθυστέρηση. Κατάφερα τελικά να αρπάξω, μετά από αρκετό μαζοχισμό, μια θέση στην πτήση που θα έφευγε το επόμενο πρωί στις 9.

Για την επιβίωση μου στο μεταμεσονύκτιο JFK έχω να ευχαριστήσω:
-το σαντουιτσάδικο με το κοτόπουλο με το τυρί,
-τον άβολο πάγκο στο terminal 4 όπου κοιμήθηκα για τρεις στραβές ώρες,
-τον υπολογιστή μου που απέσπασε την προσοχή πρώτα με κάτι επεισόδια Gungrave [και γαμώ] και μετά με Ultimate Spiderman. Και τα δύο φυσικά πειρατικά.
-και το Au Bon Pain [ουυυ, γκρίζα διαφήμιση, όξωω] που με ξύπνησε με έναν πικρό καφέ και ένα υπερβολικά ζαχαρωτό ψωμόπραμα.

Όταν επιτέλους έφτασα στο Λονδίνο το βράδυ της Πέμπτης κοιτάω το email μου και ανακαλύπτω ότι η απεργία έληξε το ίδιο πρωί που έφυγα.
Γίνεται απεργία για πρώτη φορά σε εικοσι πέντε χρόνια και είναι επακριβώς χρονομετρημένη να μου πηδήξει την πτήση. Απογειώνεται το αεροπλάνο μου και αμέσως δίνεται σήμα: "Έφυγε παιδία! Τέρμα ο συνδικαλισμός, τα κεφάλια μέσα."

Και έπονται κι άλλα. Του μπι κοντίνιουτ. [Και να! Το μπλογκ αποκτά κοντινιούιτι- λυσσάξτε X-Men!]