Με την ευκαιρία της γιορτής της ανεξαρτησίας της Ελλάδας τζαι των ευχών που θωρούμε να παέννουν τζαι να έρκουνται στο facebook, το μπλογκ εύχεται χρόνια πολλά στα καλαμαρούθκια μας τζαι τους αφιερώνει την παρεξηγημένη για πατριωτική "Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη".
Ένα τραγούδι για την γλυκόπικρη δόξα του ηρωισμού, τον "ηρωισμό" της κκάμερας τζαι τη πρωσοπολατρεία του εθνομάρτυρα. Λαλούν οτι εγράφτηκε για τον Τσε Γκεβάρα αλλά εμεταμφιέστηκε σε εθνικοπατριωτικό για να περάσει που τη λογοκρισία, τζαι εν το θεωρώ απίθανο να εν όντως έτσι. Εν θα πάρω θέση γιατί απλά ενιξέρω ποιά ιστορία στέκει, ξέρω όμως οτι τζαι για τον Καραϊσκάκη να ένει, εν πρόκειται για το κλασσικό πατριωτικό τραούδι.
Η "Ωδή" μιλά για έναν ήρωα που μέσω των πράξεων του αλλά κυρίως μέσα που κκάμερες, μεγάφωνα τζαι οθόνες περνά μέσα στο μύθο. Μιλά για ένα άτομο που η εικόνα του ξεπερνά την πραγματικότητα του τζαι αφήνει εμάς τους υπόλοιπους να θκιαλέξουμε σαν τι να τον δούμε παρά τους προβολείς που μας στραβώνουν, τες επίσημες τζαι ανεπίσημες ιστορίες με τες οποίες μας βομβαρδίζουν.
Ο ήρωας της Ωδής έννεν ούτε δεξιός ούτε αριστερός, έννεν ούτε εθνικόφρωνας ούτε διεθνιστής. Εν ηξέρουμε που πάει, εν είμαστε καν σίουροι γιατί. Ίνταλως άλλωστε να αποφασίσουμε κάτι τέτθκοιο άμα εν ξέρουμε καν που παέννουμε τζαι τι θέλουμε να πούμε εμείς; Αλλά προσπερνούμε τις σκλάβες που ουρλιάζουν στο βωμό, αγνοούμε τον ύμνο που μπορεί να τραντάξει ναούς τζαι φιλούμε το ένα κομμάτι που αναγνωρίζουμε τζαι μοιραζούμαστε μαζί του τζαι το οποίο εν έσιει ιδεολογία- το γιέμα που εκφράζει την ακατανόητη τζαι ίσως τζαι ανύπαρκτη έννοια της θυσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου