Εις άγραν εργασίας

Συνεχίζοντας τις μεταφοιτητικές ανησυχίες του, ο ήρωας μας βρίσκεται στην τραγική θέση του υπόλοιπου μπουλουκκιού των επίδοξων δημοσιογράφων/γραφιάδων της Νέας Υόρκης. Κάπου ανάμεσα στην απόλυτη πενία τζαι την ουτοπία του Νεογιορκέζου αρπαχτοφρίλανσερ συγγραφέα που τον παρακαλούν να γράφει δεξιά τζαι αριστερά.

Στη μέση βρίσκεται φυσικά το ιδανικό, η μόνιμη δουλειά σε ένα περιοδικό, εφημερίδα ή δεν ξέρω τζαι εγώ τι, με οτι κάτσει στα αχαρτογράφητα όρη του να γράφεις για newsletters φαρμακευτικών εταιριών ή στον πολλά υποσχόμενο τομέα του να είσαι προσωπικός βοηθός μεγαλομανών αυθεντιών. Μέχρι όμως είτε να δώκει πάνω στην ιδανική μέση κατάσταση είτε να χτίσει γύρω σου την ουτοπία του πολυζήτητου φρίλανσερ, ο νεκατομένος ήρωας μας θα πρέπει να πιάσει του βούρου ότι δουλειά βρει μπροστά του μπας τζαι φκάλει το χαμ αυτού το επιούσιο. Κάτι σαν τον στερεοτυπικό "σερβιτόρο την μέρα, ηθοποιό το βράδυ". Και πώς πείθεις εαυτόν οτι δεν θα καταλήξεις ο σερβιτόρος που στα διαλείμματα τζαι στα πάρκα μετά τη δουλειά προσπαθεί να γράψει το πλέον γαμάτο μυθιστόρημα του 21ου αιώνα, ή τουλάχιστον ένα απομνημόνευμα που εν τζαι της μόδας;

Πολύ απλά δεν πείθεις εαυτόν. Απλά δουλεύκεις, οργανώνεσαι τζαι κουντάς τον εαυτό σου [ελπίζω όι στα όρια] να φκάλει δουλειά. Τζαι φυσικά αναγνωρίζεις πως τζαι οι γέριμες δουλειές εν δουλειές τζαι αρκέφκεις να χαμηλώνεις τα στάνταρντς. [Όταν κατεβούν αρκετά τα στάνταρτς τζαι ενδώσω στο αγαπημένο επάγγέλμα της Παπαρίζου θα σας ενημερώσω για τις τιμές].

Έτσι πλέον η πρώτη μου δουλειά σαν Νεογιορκέζος είναι να πουλώ εισιτήρια για ένα stand up comedy club στους δρόμους. Συγκεκριμένα, αν έρτετε προς Νέα Υόρκη στο άμεσο μέλλον τζαι κατεβείτε στο Times Square ίσως με βρείτε να σας ρωτώ αν σας αρέσκει το στάντ απ κόμεντι και αν θέλετε να πιάσετε δυο, τρία, τέσσερα εισιτήρια στην τιμή του ενός.

Άρχισα να καταλαβαίνω γιατί οι δημοσιογράφοι καταλήγουν αλκοολικοί.