Α τους προδότες...

Ίσως να ανάφερα παλιότερα, όταν συνετρίβη το αεροσκάφος της "Ήλιος" οτι παρ΄ όλο το σοκ , τη λύπη και τον θυμό, ένιωσα οτι το δυστύχημα αυτό θα ήταν ένα χαστούκι για την Κυπριακή κοινωνία που ενδεχομένως να την ξυπνούσε από την μαστούρα της. Η εικόνα του πρόσωπου του θεού Ήλιου πάνω στο διαλυμένου πίσω φτερό του αεροπλάνου να κείτεται ανάμεσα στα αγριόχορτα και τις ανθοδέσμες έχει τόση δύναμη ώστε να αντιπροσωπεύσει και να αποτυπώσει πολλά επίπεδα του τι είναι η Κύπρος σήμερα. Είναι λες και όλα τα χρόνια των ρουσφετιών και της αρπαχτής, ο ξεδιάντροπος τρόπος με τον οποίο η κάθε κυβέρνηση αγνοεί τον απλό κόσμο αμέσως μετά την εκλογή τους, ακόμα και η συμβολική εμμονή μας με τα "ένδοξα σύμβολα" με τα οποία βροντοφωνάζουμε πως "είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ", συμπηκνώθηκαν σε μια φωτογραφία μιας κοπέλας που θρηνεί τους δικούς της ξέροντας πως, το πιθανότερο, κανείς δεν θα τιμωρηθεί.

Φυσικά, σαν καλός Κυπραίος που είμαι, όλα αυτά τα σοβαρά δεν τα σκέφτηκα μόνος μου. Άρχισα να τα σκέφτομαι βλέποντας τηλεόραση. Και συγκεκριμένα βλέποντας ένα από τα πρώτα επεισόδια της σειράς "Στο Παρά Πέντε" [όχι της σάτιρας-light του Σίγμα από τη δεκαετία του '90, την κωμωδία-θρίλερ του Μέγκα] στον υπολογιστή της αδερφής μου. Ένας από τους χαρακτήρες συγκεκριμένα θυμάται το αεροπορικό δυστύχημα στο οποίο έχασε την μητέρα και την αδερφή του και αναρωτιέται γιατί κανείς δεν τιμωρήθηκε αν και ήταν εμφανές ποίοι είχαν ευθύνες να πληρώσουν. Μια από τις κύριες ιδέες της σειράς είναι [αν και λίγο άγαρμπα δοσμένη ώρες ώρες] η απόδοση δικαιοσύνης και η διαφορά μεταξύ του τι λέει ο νόμος και τι πραγματικά συμβαίνει.

Γυρίζει η αδερφή μου που έβλεπε το επεισόδιο μαζί μου και λέει: "Λαλείς να το έγραψε πριν ή μετά το δυστήχημα;"

Κάποτε είναι αυτά τα ατιμώρητα, εσωτερικά εγκλήματα που έχουν τη δυνατότητα να ξυπνήσουν τον κόσμο. Για τους Ελληνο-Κύπριους το '74, αν και τραυματικό, δεν έγινε αιτία να αμφισβητήσουν οι πολίτες τους ηγέτες τους μια και ο εχθρός ήταν εξωτερικός, ο φταίχτης και το έγκλημα κάποιος απο τον οποίο κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό.

Τι γίνεται όμως όταν τον πόνο και την τραγωδία δεν την χρωστάς στους "επεκτατικούς Τούρκους" ή στους "κακούς μας δαίμονες τους Αγγλο-Αμερικάνους" αλλά στην ίδια την κοινωνία και την κυβέρνηση σου; Κι εκεί που νόμιζα πως η απάντηση είναι "και πάλι τίποτα" άνοιξα την εφημερίδα και διάβασα αυτό:

Η Επιτροπή Συγγενών των θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας δεν πείστηκε ότι το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας εφαρμόζει τους διεθνείς κανονισμούς αερομεταφορών αναφορικά με τις διαδικασίες που ακολουθούνται για αδειοδότηση της A Jet. Ως εκ τούτου, δήλωσε χθες ο πρόεδρος της Επιτροπής, Νικόλας Γιασουμής, οριστικά και αμετάκλητα αποφασίστηκε να καταγγελθεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε τέσσερα διεθνή και ευρωπαϊκά σώματα ότι αντί να ενεργεί με βάση το δημόσιο συμφέρον, επαναλαμβάνει λάθη και παραλείψεις τα οποία κόστισαν τη ζωή σε 121 ανθρώπους, παραβιάζοντας ταυτόχρονα τους κανόνες ασφάλειας των αερομεταφορών και θέτοντας σε κίνδυνο και άλλες ζωές. [...] Οι καταγγελίες των συγγενών θα γίνουν στον Διεθνή Οργανισμό Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO), στο Ευρωπαϊκό Γραφείο για την Ασφάλεια των Πτήσεων (EASA), στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στις Συνδυασμένες Αρχές Πολιτικής Αεροπορίας (JAA).

Φυσικά μια τέτοια κίνηση μπορεί να ονομαστεί προδοσία απο την κυβέρνηση σύμφωνα με την τακτική "ουσσούτε να περάσουμε". Ας ελπίσουμε πως δεν έχουν πλέον τόσο θράσος. Και ας ελπίσουμε εμείς οι υπόλοιποι να κληρονομήσουμε όλο αυτό το θράσος που τους περισσεύει και να τους δώσουμε να καταλάβουν.