-κινηματογραφικής κατάνυξης συνέχεια

Πριν αποχωρήσω ηρωικώς από την Νήσο των Αγίων [ταξίδι το οποίο δεν είχε ακόμα τραγική κατάληξη αλλά αν δεν βγάλω πέρα τα επόμενα ξενύχτια με βλέπω να γυρέφκω το λάθος] είχα την έμπνευση να παρακολουθήσω την δεύτερη Κυπριακή ταινία της ζωής μου. Κι αυτή δια της διανοουμενίστικης χείρας του Κώστα Δημητρίου.

Τίτλος: "Ο δρόμος για την Ιθάκη" άλλως "la Chypre en rose".

Αν και η ταινία είναι αξιοπρεπής σε αρκετά σημεία σαν παραγωγή είναι λίγο πολύ... ασπρόπλυμμα της ιστορίας, ένας όμορφος μύθος σαν αυτόν που διαβάζουμε στα βιβλία ιστορίας του Δημοτικού.

Μερικά μόνο σημεία που θυμάμαι γιατί πάει κι ένας μήνας. Ένα μυαλό το 'χω κι αυτό διάτρητο. Έχουμε και λέμε, κανένας Τουρκοκύπριος ηθοποιός δεν κάνει την εμφάνιση του. Αντί για ένα μικτό καστ [μια και η ταινία το παίζει και καλά δικοινοτική και προοδευτική] αναγκαζόμαστε να υποστούμε κάποιους Βρετανούς τηλεηθοποιούς να παίζουν Κύπριους χαρακτήρες ονόματι Ελένη και Γιασμίν με... προφορά BBC. Ξέρετε, απ' αυτή που ούτε ο κόσμος στην Αγγλία δεν μιλάει στους δρόμους.

Το σενάριο απλοϊκό: ο Ελληνοκύπριος Τηλέμαχος και η Τουρκοπούλα [sic] Γιασμίν ερωτεύονται μικρά παιδιά όταν και οι δύο φοιτούν στο English School. Στο οποίο προφανώς την δεκαετία του '60 οι μαθητές φορούσαν στολές *ακριβώς μα ακριβώς* ίδιες με αυτές που φοριούνται τώρα. Ευτυχώς τουλάχιστον πρόσεξαν αρκετά ώστε να κρύψουν τα νεώτερα κτίρια από το πλάνο... Η υπολοιπή ιστορία είναι μια ρομαντικότατη θεώρηση της Κυπριακής ιστορίας. Ο Ελληνοκύπριος και η Τουρκοπούλα [γιατί φαίνεται οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι αρκετά Κύπριοι αν δεν είναι Ελληνοκύπριοι] ζουν σε μια δική τους πραγματικοτητα πέρα της ιστορίας όπου κανείς δεν πείραξε κανένα και ο πόλεμος- στους δραματικούς υπότιτλους της ταινίας "The WAR"- ήρθε από το πουθενά. Οι δικοινοτικές ταραχές περιορίζονται σε λίγο ξύλο στους δρόμους της παλιάς Λευκωσίας. Η εισβολή είναι, όπως επιβάλλεται για τον Ελληνοκυπριακό μύθο, μια υπερφυσική καταστροφή που δεν έχει καμία σχέση με τους "απλούς, καθημερινούς ανθρώπους του νησιού". Όταν η Γιασμίν παίρνει τηλέφωνο την οικογένεια της Ελένης στο Λονδίνο μετά τον πόλεμο [the WAR!] οι δυο μιλάνε λες και έχουν πεταχτεί για διακοπές...

Η Γιασμίν γυρίζει στο συρματόπλεγμα σαν μικρή Χαρίτα Μάντολες και ένα ψευτολαϊκό με πατριωτικά υπονοούμενα το παίζει τραγούδι των τίτλων. Οι "καλοί Τούρκοι" είναι καλοσυνάτα πλάσματα χωρίς πολιτική συνείδηση, εξ ίσου αχάπαροι με τους δικούς μας "καλούς Έλληνες" [λες τζαι βλέπουμε άλλους]. Οι "κακοί Τούρκοι" είναι βέβαια χοντροί μεσήλικες Συνταγματάρχες που έτυχε να λέγονται Κεμάλ ["οι Τούρτζιοι ακολουθούν τους ηγέτες τους σαν πρόβατα"], έχουν κουζούθκια στο γραφείο τους ["οι Τούρτζιοι εν αρχαιοκάπηλοι"] και διακορεύουν νεαράς κορασίδας ["οι Τούρτζιοι εν ακόλαστοι τζαι θα σας βιάσουν τις κόρες"].

Αν και έχει και καλά στοιχεία όπως την σκηνή του γάμου και ώρες- ώρες το χαρακτήρα που παίζει ο Κατσάρης [όποια πέτρα σηκώσεις...] η ταινία υποφέρει από πλευράς σεναρίου, επιλογής γλώσσας και ηθοποιών [άντε να ταυτιστώ με τον Τηλέμαχο όταν μιλά λες και βγήκε από τα Χρονικά της Νάρνια] και μια γενική επιτήδευση ότι και καλά βλέπουμε τέχνη.

Καλώς σας βρήκα και πάλι...