Ελάτε να μπούμε στο πνεύμα

Στην Βρετανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και στον "Δυτικό" κόσμο γενικότερα μαίνεται η συζήτηση για το κατά πόσο είναι καλό πράγμα να λαλούμε αδιακρίτως "Καλά Χριστούγεννα" γιατί σου λέει έτσι μπορεί να προσβάλεις Μουσουλμάνους, Εβραίους κτλ κτλ οι οποίοι δεν γιορτάζουν την συγκεκριμένη γιορτή. Μια συζήτηση πολύ ενδιαφέρουσα γιατί έχει να κάμει με την ελευθερία του λόγου, την ανεκτικότητα, τον διαχωρισμό εκκλησίας- κράτους τζαι άλλα τέθκοια εορταστικά.

Καλά νέα όμως κυρίες και κύριοι, συναγωνιστές, συναγωνίστριες και κυβερνητικοί πράκτορες. [Ναι, σε 'σένα μιλάω]. Ο λεγόμενος "πόλεμος εναντίων των Χριστουγέννων" δεν έφτασε ακόμα στην Κύπρο. Τζαι το διαπίστωσα πέραν πάσης αμφιβολίας όταν έκανα την πτήση Λονδίνο- Λάρνακα με την Colonial Airways [πρώτη φορά θωρώ τόσα Αγγλικά προγράμματα σε Κυπριακή πτήση, για να μεν μιλήσω τζαι για το κανάλι "μάθετε Ελληνικά για να μιλάτε με τους ιθαγενείς"].

Εγύριζά μέσα στα duty free [όπου τελικά ήπια ένα αναψυκτικό τζαι εγόρασα ένα βιβλίο για τον Πόλεμο των Έξι Ημερών] όταν άρχισα να βλέπω παντού κόσμο με Μουσουλμανική [εμάντεψα] περιβολή. Ξέρω φυσικά οτι δεν ντύνονται με τον ίδιο τρόπο όλοι οι Μουσουλμάνοι ανά το παγκόσμιο [όι τίποτε άλλο να μεν με λαλείτε τζαι ρατσιστή δηλαδή], αλλά είδα γυναίκες με μαντήλες που άφηναν ακάλυπτα από το πρόσωπο σε μόνο τα μάτια σε κάποιες περιπτώσεις και κάτι κατάλαβα. Οι άντρες της παρέας, γιατί τελικά για παρέα επρόκειτο, φορούσαν άσπρες ριχτές κελεμπίες στο καταχείμωνο, πλεκτά καπελάκια και σάνδαλα. Υπήρχε φυσικά και κόσμος με δυτικά ρούχα σε συνδιασμό με τα άλλα.

Φαντάστηκα πως θα έπαιρναν το αεροπλάνο για κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής, αλλά τελικά τους είδα να έρχονται μαζί μου στην πτήση για Κύπρο. Η οποία Κύπρος είναι βέβαια χώρα της Μέσης Ανατολής αλλά μην το πείτε δυνατά γιατί θα πάθουν εφραγμα οι Ευρωπαίοι που τους εγελάσαμε τζαι εμπήκαμε μέσα.

Στο αεροπλάνο ανακάλυψα δύο πράγματα, ένα καλό και ένα κακό. Το καλό ήταν οτι για πρώτη φορά εδώ και χρόνια μπήκα σε αεροπλάνο της Colonial και δεν άκουσα να παίζει η ορχηστρική εκδοχή της Αννούλας του Χιονιά. Δεν ξέρω αν χάλασε η κασέττα που τους έδωσε το ΡΙΚ, αλλά φέτος έπαιζαν Χριστουγεννιάτικα σε κάτι άγνωστες Αμερικανικές εκδοχές.

Το κακό ήταν πως για ταινία είχα να διαλέξω μεταξύ Lindsey Lohan και Devil Wears Prada. Το οποίο δεύτερο τελικά δεν ήταν άσχημο αλλά ξεφεύγω από το θέμα μας.

Καθώς έμπαιναν λοιπόν στο αεροπλάνο οι Σαουδάραβες [που μπορεί να μην ήταν, αλλά μια και πέταγαν για Jedda είπα να το γενικοποιήσω α λα Κυπριακά- να λαλείτε καλά που εν λαλώ τίποτε άλλο δηλαδή] είχα την τύχη να δω έναν Μουσουλμάνο να τραγουδά το Jingles Bells. Όπως λοιπόν έπαιζε η μουσική από τα μεγάφωνα, ένας, δύο, τρεις πέρναγαν και τραγουδούσαν για τα τρίγωνα κάλαντα.

Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα πήγαιναν για να κάνουν το χατζιάτο τους στην Μέκκα και οτι δεν ήταν απαραίτητα Σαουδάραβες, αλλά το να βλέπεις έναν Μουσουλμάνο προσκυνητή να σιγοτραγουδά πρίμο σεκόντο με Αμερικανική ηχογράφηση σε Κυπριακό αεροπλάνο οτι "ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά" εμένα μου κάνει δικαίωση του σουρεαλισμού.

Και ολοκληρώνοντας: όχι δεν νομίζω πως οι Κυπριακές θα έπρεπε να "κόψουν" το τραγούδι, ούτε κατ' επέκταση στην παρανοϊκή τακτική του "δεν γιορτάζουμε καμία γιορτή μήπως και προσβάλλουμε". Ιδανικό για εμένα είναι ακόμα το Αμερικανικό μοντέλο όπου ο καθένας γιορτάζει ότι θέλει, όποτε του κάτσει. Αλλά κοίτα να δεις που φανήκαμε πιο φιλελεύθεροι κι από τους φιλελεύθερους επειδή είμαστε υπερβολικά... αχάπαροι του τι γίνεται γύρω μας.

Καλά Χριστούγεννα σε όσους τα γιορτάζουν, καλό Χάνουκκα στους Εβραίους και καλές οτι-γιορτές-και-να-γιορτάζετε στους δωδεκαθεϊστές!

Προσεχώς: απόφοιτος

Μετά που δεκαπέντε λεπτά που εγύρεφκα τις σημειώσεις μου πάνω στην πολιτική ιστορία της Γουιάνας [χωρίς να έχω φυσικά ακόμα να τις εντοπίσω], μου ήρτε επιφοίτηση. Όχι φυσικά για το που τις έβαλα τις άτιμες τις σημειώσεις- όπως έψαχνα εκατάλαβα οτι εκτός απροόπτου την Τρίτη στις 12 το μεσημέρι εννά είμαι απόφοιτος NYU [NYU Alumnus δηλαδίς], εννά είμαι δημοσιογράφος με πτυχίο τζαι το κυριόττερο, εννά πρέπει να ανακαλύψω τι θέλω να το κάμω το γέριμο το πτυχίο.

Φυσικά όλα αυτά είχα τα ξανασκεφτεί, αλλά κοιτάζοντας πως ήταν το δωμάτιο μου εκατάλαβα
πως όσο τζαι να 'ναι, η κατάσταση με τα πράγματα μου τζαι τες κάσιες που, δύο μήνες μετά την μετακόμιση, εν εσυσταριστήκαν ακόμα φέρει έναν κάποιον μεταφυσικό συμβολισμό.

Ας πούμε μπορεί μπαίνοντας κάποιος μέσα να νομίσει οτι επέρασε στη ζώνη του λυκόφωτος τζαι πως αν πάρει την λάθος στροφή εννά τον φάει ο δράκουλας. Εγώ όμως ξέρω που βρίσκονται [σχεδόν] τα πάντα τζαι με λλίη προσπάθεια βρίσκω τα. Ε, έτσι εν τζαι τα σχέδια μου για το μέλλον.

Φυσικά ακόμα δεν αποφοίτησα επίσημα. Πρώτα πρέπει να βαθμολογηθούν οι εξετάσεις, να μπουν στο GPA μου οι νέοι βαθμοί, να σιουρευτώ οτι τα επέρασα [τζείνο που ελάλουν το εξ απροόπτου] τζαι τον Μάη πιάννω χαρτί. Αλλά θεωρήτικά ετέλειωσα. Ποιού να το πω τζαι ποιός να πιστέψει;

Περί παπάδων-προέδρων

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουνα να γράψω για το ξύλο της γαλάζιας αρκούδας το οποίο Δόξα τω Χρυσόστομο θα γλιτώσουμε με το που θα βάλει τη χερούκλα του [κι άλλο] στην παιδεία. Οι θεοί της Μικαέλλας να μου κόβουν λίρες και να του δίνουν σελίνια του Μακαριότατου, πολύ εκτίμηση του έχω.

Αλλά επειδή ευτυχώς το θέμα του alma mater του υπογράφοντα το έχουν αγγίξει σε σημείο "Μάικο Τζάκσο επί 11χρονου" άλλοι, ικανότεροι, μπλογκάδες με τη συμμετοχή πολυπληθούς έκτακτου καστ, ας πάμε για κάτι ελαφρώς διαφορετικό.

This religious relationship with the leader has a wait-and-see attitude with relationships based on confidence and any questioning of leader, autonomy of those acting, and critical conscience being perceived as treachery. The priest-president has neutralized the development of enlightened political judgement among the masses. He has transformed a demanding people into a well-behaved mass trusting in the occurence of miracles.

Αν σας θυμίζει κάτι, κακώς. Άλλωστε η Κύπρος επί Μακαρίου ουδεμία σχέση είχε με την ηγεσία του Aristide στην Αϊτή για την οποία γράφουν οι κύριοι Jean και Maesschalck.

Ένα μάθημα πήρα στην ζωή μου για την πολιτική στην Καραϊβική και τρώω κάθε εβδομάδα και μια φλασιά για το πόσο παρόμοια είναι η ιστορία της Μπανανίας [σύντομο ιστορικό του Γλαύκειου παρατσουκλίου εδώ] με αυτή των "μπανανιών" των "Δυτικών Ινδιών". Κάτι η κατάσταση μιας χώρας που κάποτε ήταν αποικία, κάτι η πρώιμη "δημοκρατία" που βασίζεται σε πατρονιαλισμούς [πατρονισμούς πρέπει να εν ο Κυπριακός όρος] τζαι πελατειακές σχέσεις, κάτι οι γειτονικές χώρες που ψάχνουν ευκαιρία να κόψουν κομμάτι άρκεψα να σκέφτουμαι αν κάτι έξερε όποιος είπε τον Μακάριο "Κάστρο της Μεσογείου".

Όσο σπουδάζω πολιτική θωρώ τόσες πτυχές της Κυπριακής ιστορίας που εν επροσεγγιστήκαν που κανέναν από όσο ξέρω. Υπάρχει ένα βιβλίο για την Κύπρο στο πλαίσιο της ευρύτερης αποικιοκρατίας; Συγκρητική ανάλυση με τις δημοκρατίες της Καραϊβικής; Μια ιστορία της σύγχρονης Κύπρου που την προοπτική της Μέσης Ανατολής; Εε;

... Εννά θάψει κανένας την καρκιά του Μακαρίου να τελλειώνουμε;

oh yeah

Δημοσιευμένος επιτέλους και στην Αγγλική. Ωραίο να θωρείς το όνομα σου με μεγάλα κότσινα γράμματα έννεν;

Ο Καραγκιόζης ριβιούερ βιβλίων.

...
Και τώρα κάτι τελείως διαφορετικό: επειδή αναγνωρίζω το δημοσιογραφικό δαιμόνιο της Μικαέλλας [όχι σαν τα Κυπριακά κανάλια που πιάννουν ειδήσεις που εφκήκαν στην εφημερίδα την ίδια μέρα τζαι βαφτίζουν τες αποκλειστικές]:

"Πελέ και Βραζιλία και Πορτορικανοί φωνάζουν ΑΕΛΑΡΑ τρελάθηκαν κι αυτοί". Κάποιο πολιτικό νόημα θα έχει η επιλογή των Πορτορικανών, εν νομίζω να εν στην τύχη που το εβάλαν. Επειδή ως γνωστόν οι Πορτορικάνοι εν άσσοι στην μάππα, εν έτυχα απλά να ακούουνται Λατινοαμερικάνοι.

Ο Φιντέλ στην Αμερική

... ή ένας Κάστρο στη Νέα Υόρκη.

Κάτι το κρέμασμα του Σαντάμ, κάτι οι Αρχιεπισκοπικές οι οποίες αισίως έβαλαν τον... τρίτο σε ψήφους στη θέση του Άρχοντα του Λαρτομουστατζιάσματος*, κάτι η ανακάλυψη της κυρίας Ρούλας Μαυρονικόλα πως "ο ρατσισμός δεν ταιριάζει στους Κυπραίους" με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ κι εγώ με κάτι σοβαρό. Έτσι για να τιμήσω την παγανιστική Αμερικανική γιορτή του Χάλογουίν, κατά τη διάρκεια της οποίας ντυνόμαστε κάτι τρομακτικό για να διώξουμε ή τα κακά τα πνεύματα ή ο ένας τον άλλον, έκανα το καθήκον μου και ντύθηκα Φιντέλ Κάστρο. [Για να καταλάβετε το πνεύμα του εορτασμού- αν η γιορτή ήταν Κυπριακή θα ντυνόμουν Σχέδιο Ανάν ή Βρετανικός Δαίμονας. Ή Δώρος.]

Εδώ θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως ο Φιντέλ Κάστρο. και συγκεκριμένα ο Κάστρο στα βουνά της Sierra Maestra, σαν σοσιαλιστής και λαϊκός ηγέτης είναι για όλα τα βαλάντια και προϋπολογισμούς. Θα χρειαστείτε παλιά ρούχα από τον στρατό [όσο πιο γέριμα τόσο το καλλύτερο], ένα καπέλλιν με αστερούδιν κότσινο και φυσικά έναν πούρο, κατά προτίμηση Αβάνας. Λόγω Αμερικανικού εμπάργκο στη χώρα των ψηφοφοριών του 99% περιορίστηκα σε Dutch Masters και σε μια άγνωστη μάρκα με άρωμα φράουλας. Τέλος φυσικά, θα χρειαστείτε Κυπριακά γονίδια με τα οποία θα μπορείτε να κατεβάσετε, σε ένα μήνα, μούσι για το οποίο ο μέσος Σκανδιναβός χρειάζεται να επενδύσει μερικά χρόνια.

Συνδυάστε λοιπόν αυτά τα στοιχεία με τον κατάλληλο αέρα μονομανούς και επίμονης αυταρχικότητας [κυμανθείτε μεταξύ επιπέδων Αναστασιάδη και Τάσσου] και παρατηρείστε τα αποτελέσματα. Οι αντιδράσεις κυμάνθηκαν από χαρούμενες Κουβανές που έσπευσαν να φωτογραφηθούν με τον El Hefe, μέχρι και τον μεθυσμένο Αμερικάνο που μου επισήμανε διακριτικά παουρίζοντας πως "Che Guevara was a fucking Communist!" Ε ναι, ήταν [άσχετο πως εγώ εν άλλος που εντύθηκα], είπα εγώ οτι ήταν Ζωροαστριστής;

Άτε, τζαι του χρόνου Μακάριος ή Aleister Crowley.

*το μπλογκ ευχαριστεί τον κύριο Μικελλίδη για την εμπνευσμένη χρήση της λέξης.

Γκόβερνμεντ ντοτ κκομ

Και εγένετο επίσημη σελίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιούπι.

Κοιτάξτε, σαν ιδέα καλοφτιαγμένη φαίνεται, και θα 'ναι χρήσιμη, δεν θα 'ναι; Αν μη τι άλλο τουλάχιστον βλέπεται. Αν αγνοήσεις φυσικά το πράσινοχακί χρωματάκι που μάλλον θα είναι κατάλοιπο του χρυσοπράσινου φύλλου.

Ένα πράγμα αναρωτιέμαι [προς το παρόν]. Η Τουρκική γλώσσα που πήγε; Καταλαβαίνω πως αυτή τη στιγμή δεν ρέουν μιλιούνια οι Τουρκοκύπριοι στην ιστοσελίδα της Κ.Δ., ειδικά τώρα που αύριο- μεθαύριο χάρη στον El Hefe ίσως από κοινότητα γίνουν κράτος. Δεν χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή όλες τις πληροφορίες και στις δύο γλώσσες. Άλλωστε ας πάρω το ότι άλλες κυβερνητικές σελίδες, [όπως των Άδερτων και του αγαπημένου μου Υπουργείου που έμεινε ορφανό από ιδιοφυίες], έχουν και μια επιλογή για Turkçe σαν καλό σημάδι. Ακόμα και αν η σύνδεση σε στέλνει σε κάτι ιντερνετικά κατσάβραχα με κανά δύο φωτογραφίες κι ένα sitemize hos geldiniz. Υπό κατασκευή, καταλάβαμε, σαν το κράτος τα τελευταία 40 χρόνια.

Αλλά βρε καρντάσια της πλέον αριστερής και συμφιλιωτικής κυβέρνησης από την εποχή του Ακρίτα, χάθηκε μια σύνδεση στην κύρια σελίδα που να εξηγεί στους Βαρβάρους τι γίνεται επιτέλους; Ή μήπως σκέφτεστε πως τα καημένα τα άλουτα δεν θα έχουν δει ίντερνετ ποτέ τους εκεί που βοσκούν τα πρόβατα μέσα στις εκκλησίες; Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ μήπως έχουν wi-fi στις εκκλησίες;

Σοβαρά όμως- η μόνη αναφορά στη γενικότερη πολιτική ανωμαλία υπάρχει κάπου σε μια σελιδούλα όπου την ονομάζει με εκείνη την γνώριμη απλοποίηση: "Κυπριακό Πρόβλημα". Εκεί θα βρείτε την γνωστή προπαγ- εεεε, διαφώτιση, και φυσικά καμία πληροφορία που δεν έχουμε ξανακούσει και η οποία άντε να φανεί χρήσιμη σε κάποιον ξένο που θέλει να μάθει τα επίσημα παραμύθια πριν [ή αντί] να καταλάβει τίποτε περισσότερο.

Το μόνο που θα μπορούσε να χρησιμοποίησει ένα σύνοικο στοιχείο είναι εκείνες οι κουφεττούες που τους υποσχεθήκαμε όταν θέλαμε να δείξουμε οτι κόφτει μας ολάν- και φυσικά μόνο στα Ελληνικά και στα Αγγλικά, να τα βλέπουμε εμείς και να συνεχίζουμε την νοητική μοναχική θώπευση των γεννητικών μας οργάνων.

Αγαπημένο μου σημείο- το όμορφα ονομασμένο Η Κύπρος Μας. Άτε ρεεεε, εσυγκινήθηκα. Το σκετς τζαι ο Κόσμος της Υπαίθρου που ένει;

Ο Αης Νεκατομένος και ο κατηραμένος φιούζο-γκουρμές

Αυτά τα παιδιά στο πανεπιστήμιο μου δεν ξέρω που τα βρίσκουνε τα λεφτά και τα ακριβά τα γούστα αλλά αλίμονο στον μέσο Κύπριο φοιτητή.

Ήτανε χτες τα γενέθλια μιας καλής φίλης καρδιακής και βγήκε απόφαση να πάμε όλοι έξω να το γιορτάσουμε με δείπνο. Φύγαμε λοιπόν με μια άλλη φίλη Γιαπωνέζα από το Γουάσινγκτον Σκουέαρ να πάμε προς το εστιατόριο. Αφού μας ρώτησαν κανά δυο περαστικοί να τους προσανατολίσουμε και πήραν τα μυαλά μας αέρα ["μοιάζουμε τόπακες μεγάλε, κόλλα το!"] τελικά καταφέραμε να ψιλοχαθούμε μέσα στο Δυτικό Βίλειτζ. Ψάχνοντας να βρούμε το δρόμο μας άρχισα να παρατηρώ τα στέκια και τα εστιατόρια της περιοχής και ένιωσα το πορτοφόλι μου να με τρώει.

Εκεί λοιπόν που δεν το περιμένω βρίσκομαι σε ένα εστιατόριο με σούσι, Νοτιοαμερικάνικο διάκοσμο και μουσική προθάλαμου οδοντιατρείου μεταμφιεσμένη για να ακούγεται μοδάτη και να περνά απαρατήρητη ταυτόχρονα. Κοιτάζοντας το μενού ανακάλυψα κάτι περίεργους συνδυασμούς [«Φιούζιον είναι!» μου κάνει μια κοπελιά απ’ την παρέα όλο καμάρι] που σαν να τσούζανε γιατί προφανώς η υψηλή κουζίνα είναι για τους άπειρους ότι το ξεπαρθένεμα για τις κυρίες- αν δεν πονέσεις λίγο δεν το χαίρεσαι. Τα δύο εικοσάρικα που είχα πάνω μου δύσκολα θα με έβγαζαν ασπροπρόσωπο. «Ωραία» σκέφτηκα «με καμιά σαλάτα θα την βγάλουμε».

Άμα πεις σε κάποιον ότι σπουδάζεις Νέα Υόρκη αμέσως σε φαντάζονται να πίνεις μοχίτος στην ταράτσα ακούγοντας τζαζ, να βγαίνεις κάθε νύχτα για δείπνο στο Αφρικανικό-Ρώσικο εστιατόριο της γειτονίας και να ζεις σαν να βγήκες που το Σεξ εντ δε Σίτυ. Αλλά να και το σημείο κλειδί- άλλο οι τηλεοπτικές σειρές κατινίστικης φαντασίας και άλλο η πραγματικότητα.

Κατέληξα λοιπόν με ένα φαΐ που ήταν κάτι μεταξύ οφτού, τερριγιάκι και σούπας με μανιτάρια το οποίο με μεγάλη έλλειψη ειλικρίνειας αυτοδιαφημιζόταν στο μενού σαν ένα από τα «μεγάλα πιάτα». Το καθ’ εαυτό πιάτο ήταν μεγάλο- το φαγητό όμως μου χτυπούσε άσχημα σε εκείνο το Κυπριακό γονίδιο που απαιτεί οτι για να γεμίσει το στομάχι πρέπει να γεμίσει το πιάτο ολάν. Το ίδιο το φαί ήταν απίστευτα καλό αλλά κατέληξα να φάω- Πάρα. Πολύ. Αργά.- για να μην μου κακοφανεί.

Με τα οικονομικά μου εξουθενωμένα σαν την Ειρήν Χαραλαμπίδου στο τέλος της «Χαρούμενης Πρωτοχρονίας» [δείξαμε την ηλικία μας πάλι] έφυγα γρήγορα για να ξυπνήσω νωρίς την επόμενη να πάω δουλειά για να βγάλω τα λεφτά που έριξα στο γεύμα. Ακριβώς όμως: μια μέρα δουλειάς = τα λεφτά για το φιούζιον οφτό. Άντε, σε κανένα μήνα πάλι ίσως περάσω έξω από εστιατόριο.

Πραγματική συζήτηση

Η πραγματική αυτή στιχομυθία είναι μια προσφορά της νέας τεχνολογίας των ίνσταντ μέσεντζερς και του κκόπυ ππέηστιγκ [τα οποία κάνουν αυτή τη στιγμή θραύση στις Ευρώπες]:

Αδερφή_μου says: agapiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Αδερφή_μου says: ti kamis etsi wra re xaivani

Νεκατομένος says: thoro porno me nanous tzai agelades

Αδερφή_μου says: yiaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaks
Αδερφή_μου says: ti laleis

Νεκατομένος says: e, malakismenes erotiseis, malakismenes apantiseis

Αδερφή_μου says: ise por diastrofa
Αδερφή_μου says: pashi
Αδερφή_μου says: ate fkenw paw na shiesw
Αδερφή_μου says: giaaaaaaaaa

Νεκατομένος says: kali oreksi

Παρακαλώ προσέξτε την απόλυτη άγνοια εννοιών όπως: τακτ, πολιτική ορθότητα και γεννικής διανοητικής ομαλότητας. Δεν θα πρέπει να προκαλέσει έκπληξη το γεγονός οτι ο πατέρας μας εκκέλλιασε [καράφλιασε].

Και ναι, υπάρχει θεός...

... κι έχει και διαολεμένο χιούμορ. Για δείτε τι βγαίνει πρώτο πρώτο άμα γκουγκλάρω το όνομά μου στα αγγλικά. Σατανά έshεις πολλά ποδάρκα τζαι ένα που τούτα λαλούν το Άννα Βίσση.

Φέρτε μου αγιασμένο νερό γλήοράαα!

Του ΡΙΚ το ανάγνωσμα

Όταν φεύγεις από τη χώρα σου, πέφτει να σε πλακώσει. Στην περίπτωση μου το "πέφτει να σε πλακώσει" συμπεριλαμβάνει μια λανθάνουσα τάση αναζητήσεως οτιδήποτε είναι σχετικό με την Κύπρο. Έτσι ψάχνω τη Κύπρο στο Wikipedia [τώρα και στα Ελληνικά, δεν έχω δοκιμάσει Τούρκικα γιατί δεν είναι Κυπριακή γλώσσα, προς Θεού]. Κοιτάω το προφίλ της χώρας στο BBC News και ψάχνω βιβλία σχετικά στη βιβλιοθήκη. Έτσι όπως πάω θα γίνω ειδικός χωρίς καλά καλά να το καταλάβω. Όχι βέβαια σύντομα, έχω πολλές ελιόπιττες να φάω ακόμα.

Μια τέτοια κρίση μαζοχισμού με έπιασε πρόσφατα και με οδήγησε στην ιστοσελίδα του Cyprus SAT. Ξέρετε, εκείνου του τηλεοπτικού σταθμού που ακριβοπληρώνουμε μέσω του Ραδιενεργού Ιδρύματος Κύπρου για να εκπέμπει μέσω δορυφόρου μέχρι και [κρατηθήτε] στην Ελλάδα και άντε στη Βρετανία.

Όπως χρειάζεται λοιπόν το BBC News, το CNN International, η ΕΡΤ και το Al Jazeera [να θυμηθώ να πάρω καταϊφι να κεράσω τη NSA όταν μου κατεβεί] ιστοσελίδα, έτσι την χρειάζεται και το δικό μας διεθνές δίκτυο. Και δεν κοροϊδεύω απαραίτητα- μιλάμε για τον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό Ευρωπαϊκής χώρας, και αν και δεν είναι CNN πόσο δύσκολο είναι πιά να υπάρχει μια ιστοσελίδα της προκοπής;

Να απαριθμίσω τα στραβά;
1. Δεν είμαι γνώστης του προγραμματισμού ιστοσελίδων αλλά... Το κύριο μέρος της σελίδας περιέχει: συνδέσεις για την... Γιουροβίζιον που μας πέρασε, μία για την επίσημη σελίδα και μια για την επιλογή Κυπριακού τραγουδίου [η δεύτερη σε βγάζει στο κενό], κάτι ανακοινώσεις τύπου και μια εικόνιτσα που μας πληροφορεί πως στο ΡΙΚ είναι έτος, λέει, νεολαίας. Η μόνη, άντε ας την πούμε χρήσιμη, σύνδεση είναι αυτή που βγάζει στο Super Bingo.

Καταπληκτικές οι προτεραιότητες του ΡΙΚ, ειδικά μια και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο της σελίδας, το και καλά live streaming, παίζει μόνο σε Real Player και αυτό βγάζει σταθερά έρρορ.

Και όλο αυτό είναι φυσικά Copyright Cy.B.C.© 2002 [μπας και το κλέψει κανείς] και σχεδιασμένο από έναν κύριο Andreas Zandis. Δεν τον ξέρω τον κύριο και δεν θέλω να κρίνω άδικα αλλά μια γρήγορη αναζήτηση στο ίντερνετ έβγαλε αυτά τα χαϊτεκκικά. Αλλά δεν φταίει τόσο πολύ ο άνθρωπος [εδώ ας πούμε φαίνεται να έκανε καλή δουλειά] αλλά το ΡΙΚ που δεν έχει καν αγγίξει την σελίδα και την έχει αφήσει να βολοδέρνει στους ανέμους.

Αλλά υποψιάζομαι πως κυρίως θα φταίει αυτός ο κύριος που κοιτάει την κάμερα με ένα ύφος "επιάαν μας κοπέλλια". Το ωραίο είναι πως ο Γενικός Διευθυντής είναι και κάτοχος πτυχίου Marketing & Marketing Concetration [κονσεττρέshον].

Φαντάστου να μην ήξερε από μάρκετιγκ δηλαδή.

Είναι και πολλά άλλα, όμως εδώ δεν χρειάζεται μπλογκάς, χρειάζεται γιατρός να κάνει διάγνωση, να γράψει αναφορά και να πάει βουρ για ευθανασία.

Α τους προδότες...

Ίσως να ανάφερα παλιότερα, όταν συνετρίβη το αεροσκάφος της "Ήλιος" οτι παρ΄ όλο το σοκ , τη λύπη και τον θυμό, ένιωσα οτι το δυστύχημα αυτό θα ήταν ένα χαστούκι για την Κυπριακή κοινωνία που ενδεχομένως να την ξυπνούσε από την μαστούρα της. Η εικόνα του πρόσωπου του θεού Ήλιου πάνω στο διαλυμένου πίσω φτερό του αεροπλάνου να κείτεται ανάμεσα στα αγριόχορτα και τις ανθοδέσμες έχει τόση δύναμη ώστε να αντιπροσωπεύσει και να αποτυπώσει πολλά επίπεδα του τι είναι η Κύπρος σήμερα. Είναι λες και όλα τα χρόνια των ρουσφετιών και της αρπαχτής, ο ξεδιάντροπος τρόπος με τον οποίο η κάθε κυβέρνηση αγνοεί τον απλό κόσμο αμέσως μετά την εκλογή τους, ακόμα και η συμβολική εμμονή μας με τα "ένδοξα σύμβολα" με τα οποία βροντοφωνάζουμε πως "είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ", συμπηκνώθηκαν σε μια φωτογραφία μιας κοπέλας που θρηνεί τους δικούς της ξέροντας πως, το πιθανότερο, κανείς δεν θα τιμωρηθεί.

Φυσικά, σαν καλός Κυπραίος που είμαι, όλα αυτά τα σοβαρά δεν τα σκέφτηκα μόνος μου. Άρχισα να τα σκέφτομαι βλέποντας τηλεόραση. Και συγκεκριμένα βλέποντας ένα από τα πρώτα επεισόδια της σειράς "Στο Παρά Πέντε" [όχι της σάτιρας-light του Σίγμα από τη δεκαετία του '90, την κωμωδία-θρίλερ του Μέγκα] στον υπολογιστή της αδερφής μου. Ένας από τους χαρακτήρες συγκεκριμένα θυμάται το αεροπορικό δυστύχημα στο οποίο έχασε την μητέρα και την αδερφή του και αναρωτιέται γιατί κανείς δεν τιμωρήθηκε αν και ήταν εμφανές ποίοι είχαν ευθύνες να πληρώσουν. Μια από τις κύριες ιδέες της σειράς είναι [αν και λίγο άγαρμπα δοσμένη ώρες ώρες] η απόδοση δικαιοσύνης και η διαφορά μεταξύ του τι λέει ο νόμος και τι πραγματικά συμβαίνει.

Γυρίζει η αδερφή μου που έβλεπε το επεισόδιο μαζί μου και λέει: "Λαλείς να το έγραψε πριν ή μετά το δυστήχημα;"

Κάποτε είναι αυτά τα ατιμώρητα, εσωτερικά εγκλήματα που έχουν τη δυνατότητα να ξυπνήσουν τον κόσμο. Για τους Ελληνο-Κύπριους το '74, αν και τραυματικό, δεν έγινε αιτία να αμφισβητήσουν οι πολίτες τους ηγέτες τους μια και ο εχθρός ήταν εξωτερικός, ο φταίχτης και το έγκλημα κάποιος απο τον οποίο κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό.

Τι γίνεται όμως όταν τον πόνο και την τραγωδία δεν την χρωστάς στους "επεκτατικούς Τούρκους" ή στους "κακούς μας δαίμονες τους Αγγλο-Αμερικάνους" αλλά στην ίδια την κοινωνία και την κυβέρνηση σου; Κι εκεί που νόμιζα πως η απάντηση είναι "και πάλι τίποτα" άνοιξα την εφημερίδα και διάβασα αυτό:

Η Επιτροπή Συγγενών των θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας δεν πείστηκε ότι το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας εφαρμόζει τους διεθνείς κανονισμούς αερομεταφορών αναφορικά με τις διαδικασίες που ακολουθούνται για αδειοδότηση της A Jet. Ως εκ τούτου, δήλωσε χθες ο πρόεδρος της Επιτροπής, Νικόλας Γιασουμής, οριστικά και αμετάκλητα αποφασίστηκε να καταγγελθεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε τέσσερα διεθνή και ευρωπαϊκά σώματα ότι αντί να ενεργεί με βάση το δημόσιο συμφέρον, επαναλαμβάνει λάθη και παραλείψεις τα οποία κόστισαν τη ζωή σε 121 ανθρώπους, παραβιάζοντας ταυτόχρονα τους κανόνες ασφάλειας των αερομεταφορών και θέτοντας σε κίνδυνο και άλλες ζωές. [...] Οι καταγγελίες των συγγενών θα γίνουν στον Διεθνή Οργανισμό Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO), στο Ευρωπαϊκό Γραφείο για την Ασφάλεια των Πτήσεων (EASA), στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στις Συνδυασμένες Αρχές Πολιτικής Αεροπορίας (JAA).

Φυσικά μια τέτοια κίνηση μπορεί να ονομαστεί προδοσία απο την κυβέρνηση σύμφωνα με την τακτική "ουσσούτε να περάσουμε". Ας ελπίσουμε πως δεν έχουν πλέον τόσο θράσος. Και ας ελπίσουμε εμείς οι υπόλοιποι να κληρονομήσουμε όλο αυτό το θράσος που τους περισσεύει και να τους δώσουμε να καταλάβουν.

Save Δώρος*

Όταν μια Κυβέρνηση είναι φιλολαϊκή, αντιλαμβάνεστε οτι δεν μπορεί να διαβρώνει την εμπιστοσύνη του απλού, καθημερινού, κόσμου και του φτωχού, πλην τίμιου, άοκνου εργάτη με το να αφήνεται στις χλιδές της εξουσίας.

Εξ ού και το διάσημο [προεκλογικό] σλόγκαν του Κινήματος Σοσιαλ- κεντρόων -εθνικιστικό- δημοκρατών ΕΔΕΚ οτι "εμείς δεν φάγαμε" πριν από μερικά χρόνια.

Έτσι λοιπόν πρέπει να εξηγήται και η αδυναμία του Υπουργού Δικαιοσύνης, Δώρου "άδερτου" Θεοδώρου, να δει το επίμαχο βίντεο ξυλοδαρμού υπόπτων από αστυνομικούς. Ένας Υπουργός σοσιαλιστής είναι υποχρεωμένος, λόγω ιδεολογίας, να αρκείται στις λαϊκότερες των ανέσεων. Έτσι η οθόνη του δεν μπορεί παρά να είναι φτηνή και κατώτερης τεχνολογίας. Παρόλο που δεν είμαστε εντελώς σίγουροι πώς η ποιότητα της οθόνης επηρεάζει την ποιότητα ενός αρχείου video σε μια ιστοσελίδα, η παρακάτω δήλωση το κάνει ολοκάθαρο: "Προσπάθησα σήμερα μέσα από την ιστοσελίδα του "Πολίτη" να το δω, είτε διότι η οθόνη μου δεν ήταν κατάλληλη, είτε διότι η όλη υπόθεση δεν ήταν καθαρή, δεν φαινόταν δηλαδή, δεν μπορώ να πω ότι έχω γνώση αυτού του βίντεο."

Δηλαδή δεν το είδε, αλλα προφανώς το είδε, αλλά ουσιαστικά δεν το είδε γιατί δεν ήταν αρκετά καθαρή η εικόνα [θα ήταν σοσιαλιστής και αυτός που τράβηξε το βίντεο] επειδή ο λαϊκός μας αυτός Υπουργός δεν βγάζει αρκετά για να πάρει μια οθόνη της προκοπής.

Τελικά η λύση για να ξεκαθαρίσει επιτέλους η φήμη της Κυπριακής Αστυνομίας και να σταματήσει το ξύλο δεν είναι να παραιτηθούν αξιωματούχοι για τον ξυλοδαρμό. Δεν είναι να σταματήσουν οι αστυνομικοί να καλύπτουν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι να σταματήσει η αστυνομία να προσλαμβάνει τον κάθε ακοινώνητο ψυχοπαθή για την προστασία μας. Αν ο Δώρος μπορούσε να δει καθαρά το εν λόγω βίντεο θα πειθόταν επιτέλους οτι υπάρχει θέμα.

Για αυτό λοιπόν προκυρήσσω έρανο με σκοπό να μαζέψουμε λεφτά και να αγοράσουμε έναν αξιοπρεπή ηλεκτρονικό υπολογιστή για τον αγαπητό μας κύριο Υπουργό. Ο Δώρος δεν μπορεί, θα δεχτεί αυτή τη γενναιόδωρη απόδειξη αγάπης από τον απλό λαό, ξέροντας πως δεν θα μπορεί κανένας να τον κατηγορήσει οτι καταπατά τις σοσιαλιστικές αρχές του. Του εράνου φυσικά θα πρέπει να ηγηθεί η αγαπητή κυρία Φωτεινή Παπαδοπούλου, ίσως το πιο ικανό στέλεχος της Κυβέρνησης. Κι αν η Πρώτη Κυρία δεν θεωρείται στέλεχος της Κυβέρνησης τότε θα έπρεπε. Άλλωστε κάνει καλύτερη δουλειά στο στοιχείο της. Καλύτερη κι απ' τον Δώρο. Φανταστείτε- απ' τον Δώρο.

*Ότι και να γίνει κυρίες και κύριοι, εμένα μόνο ο Δώρατσος ο μώρατσος με εμπνέει να γράψω με το που θα δώ την είδηση/δήλωση [γιατί μια δήλωση του Δώρου αποτελεί πάντα είδηση]. Όπως άλλωστε θα ξέρετε ήδη ο υπογραφών, μαζί με την αγαπητή φίλη και συνάδελφο Μικαέλλα τρέφει μια ιδιαίτερη εκτίμηση και έναν ιδιάζοντα σεβασμό στον συναγωνιστή Δώρο. Τον οποίο Δώρο μάλιστα είχαμε στον τοίχο πίσω από τα γραφεία μας, προστάτη και καμάρι μας, κάτι όπως την φωτογραφία του Μακάριου τη δεκαετία του '60. Ζη!

"τοις βασιλεύσι* πάτερ μου, μεταξύ μας είμαστε..."

... τάδε έφη Χρυσούλα Διαβάτη, στο ρόλο της Φλώρας στους "Δύο Ξένους" των Ρήγα- Αποστόλου από το 1997. Τότε νόμιζα οτι η ατάκα ήταν απλώς μέρος της καρικατούρας. Ξέρετε, της καρικατούρας που άναβε καντήλι σε μια εικόνα της Φρειδερίκης στο προσκεφάλι της.

Αν και υπέθετα οτι υπήρχαν άνθρωποι που υποστήριζαν το να παραμείνει το τροπάριο "νικάς τοις βασιλεύσι" δεν ήξερα οτι ήταν ολόκληρο θέμα στην Ελλάδα της εποχής. Πού να ξέρω λοιπόν οτι εκτός από την Κύπρο, όπου δεν είχαμε ποτέ μονάρχες [πέρα ίσως του Μακαρίου] υπάρχουν και αλλού Ορθόδοξοι που ακόμα προσεύχονται για την νίκη των... βασιλέων.

Κι όμως, σε εγκαίνια στην Αστόρια την περασμένη εβδόμαδα έτυχε να το ακούσουμε κι αυτό. 'Οταν ήρθε η ώρα του "Σώσων Κύριε τον λαό σου", ο παπάς έκανε σήμα στον κόσμο να ψάλλουνε όλοι μαζί.

Φανταστείτε τη σκηνή- ένα δωμάτιο γεμάτο τίγκα με ομογενείς να αρχίζει ξαφνικά να ψάλλει "νικάς τοις βασιλεύσι"... Σαν αριστερίζων νέος μπορώ να πω οτι εσηκώστην η τρίχα μου, ένιωσα λες και ήμουν σε παράνομη συγκέντρωση φιλοβασιλικών. Κοίταγα γύρω μου να δω από πού θα πεταγόντουσαν οι Χίτες να με στείλουν εξορία στις βραχονησίδες.

Βέβαια η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδας να αλλάξει το τροπάριο όταν αυτό ψάλλεται εκτός ναών δεν νομίζω να καλύπτει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής. Όταν όμως οι ομογενείς επιμένουν τόσο έντονα να είναι κοντά και να ακολουθούν τις εξελίξεις στη Μητέρα Πατρίδα, τότε πώς τους ξέφυγε αυτή η εξέλιξη; Δεν ξέρω, απλά ρωτάω.

Για το θέμα αυτό έγραψε το 1998 ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος. Το ίδιο το κείμενο αξίζει μια ανάγνωση μια και ο Ναυπάκτου δίνει πολύ καλά επιχειρήματα για την κατάργηση του "βασιλεύσι". Θα παραθέσω μόνο ένα μικρό χαρακτηριστικό κομμάτι [τα italics δικά μου]:

Οι σύγχρονοι άρχοντες δεν κυβερνούν τον λαό με την θεολογία, αλλά με την κοινωνιολογία, οπότε γίνεται διάκριση μεταξύ καπιταλιστικών, σοσιαλιστικών και φιλελευθέρων τρόπων διοικήσεως της Πολιτείας. Επομένως, οι σύγχρονοι άρχοντες είναι πολύ διαφορετικοί από τους παλαιούς. Άλλαξε σήμερα το πνεύμα του πολιτειοκρατικού συστήματος διοικήσεως. [...]
Οι βάρβαροι της εποχής εκείνης είναι οι ίδιοι με τους βαρβάρους της εποχής μας; Δεν γνωρίζω ποιούς θα κληθούμε να ονομάσουμε σήμερα βαρβάρους και να προσευχόμαστε εναντίον τους. Μπορούμε σήμερα να ονομάζουμε βαρβάρους; [...]
Σίγουρα το τροπάριο αυτό δεν είναι μια ιστορική ανάμνηση, αλλά μια προσευχή. Επομένως, τί θα κάνουμε όταν κληθούμε να προσευχόμαστε για τους άρχοντες, εναντίον των βαρβάρων σε περίοδο δικτατορίας, ή όταν η χώρα μας βρεθή υπό ξενική κατοχή; Ποιούς θα εννοούν οι Χριστιανοί στην Τουρκία ως βασιλείς, οι οποίοι Τούρκοι άρχοντες θα συστρατευθούν εναντίον των δικών τους βαρβάρων.

Ποιούς εννοεί η Ομογένεια σαν "Βασιλείς"; Σιγούρα κανέναν, πράγμα το οποίο κάνει τις συγκεκριμένες λέξεις τουλάχιστον αναχρονιστικές. Από πολιτικής άποψης δεν υπάρχει φυσικά θέμα- από θρησκευτικής όμως; Ας το κοιτάξουν οι θρησκευόμενοι λοιπόν... Εγώ ο αριστερίζων θα συνεχίσω σε λειτουργίες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να ψέλλω "τοις ευσεβεύσι". Ίσως και σε αυτές της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας γιατί είναι καιρός και εμείς να αφήσουμε τους βασιλιάδες και να προχωρήσουμε επιτέλους στον επόμενο αιώνα.

*[Ευχαριστίες στην φίλη Τταλού για τη διόρθωση!]

-κινηματογραφικής κατάνυξης συνέχεια

Πριν αποχωρήσω ηρωικώς από την Νήσο των Αγίων [ταξίδι το οποίο δεν είχε ακόμα τραγική κατάληξη αλλά αν δεν βγάλω πέρα τα επόμενα ξενύχτια με βλέπω να γυρέφκω το λάθος] είχα την έμπνευση να παρακολουθήσω την δεύτερη Κυπριακή ταινία της ζωής μου. Κι αυτή δια της διανοουμενίστικης χείρας του Κώστα Δημητρίου.

Τίτλος: "Ο δρόμος για την Ιθάκη" άλλως "la Chypre en rose".

Αν και η ταινία είναι αξιοπρεπής σε αρκετά σημεία σαν παραγωγή είναι λίγο πολύ... ασπρόπλυμμα της ιστορίας, ένας όμορφος μύθος σαν αυτόν που διαβάζουμε στα βιβλία ιστορίας του Δημοτικού.

Μερικά μόνο σημεία που θυμάμαι γιατί πάει κι ένας μήνας. Ένα μυαλό το 'χω κι αυτό διάτρητο. Έχουμε και λέμε, κανένας Τουρκοκύπριος ηθοποιός δεν κάνει την εμφάνιση του. Αντί για ένα μικτό καστ [μια και η ταινία το παίζει και καλά δικοινοτική και προοδευτική] αναγκαζόμαστε να υποστούμε κάποιους Βρετανούς τηλεηθοποιούς να παίζουν Κύπριους χαρακτήρες ονόματι Ελένη και Γιασμίν με... προφορά BBC. Ξέρετε, απ' αυτή που ούτε ο κόσμος στην Αγγλία δεν μιλάει στους δρόμους.

Το σενάριο απλοϊκό: ο Ελληνοκύπριος Τηλέμαχος και η Τουρκοπούλα [sic] Γιασμίν ερωτεύονται μικρά παιδιά όταν και οι δύο φοιτούν στο English School. Στο οποίο προφανώς την δεκαετία του '60 οι μαθητές φορούσαν στολές *ακριβώς μα ακριβώς* ίδιες με αυτές που φοριούνται τώρα. Ευτυχώς τουλάχιστον πρόσεξαν αρκετά ώστε να κρύψουν τα νεώτερα κτίρια από το πλάνο... Η υπολοιπή ιστορία είναι μια ρομαντικότατη θεώρηση της Κυπριακής ιστορίας. Ο Ελληνοκύπριος και η Τουρκοπούλα [γιατί φαίνεται οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι αρκετά Κύπριοι αν δεν είναι Ελληνοκύπριοι] ζουν σε μια δική τους πραγματικοτητα πέρα της ιστορίας όπου κανείς δεν πείραξε κανένα και ο πόλεμος- στους δραματικούς υπότιτλους της ταινίας "The WAR"- ήρθε από το πουθενά. Οι δικοινοτικές ταραχές περιορίζονται σε λίγο ξύλο στους δρόμους της παλιάς Λευκωσίας. Η εισβολή είναι, όπως επιβάλλεται για τον Ελληνοκυπριακό μύθο, μια υπερφυσική καταστροφή που δεν έχει καμία σχέση με τους "απλούς, καθημερινούς ανθρώπους του νησιού". Όταν η Γιασμίν παίρνει τηλέφωνο την οικογένεια της Ελένης στο Λονδίνο μετά τον πόλεμο [the WAR!] οι δυο μιλάνε λες και έχουν πεταχτεί για διακοπές...

Η Γιασμίν γυρίζει στο συρματόπλεγμα σαν μικρή Χαρίτα Μάντολες και ένα ψευτολαϊκό με πατριωτικά υπονοούμενα το παίζει τραγούδι των τίτλων. Οι "καλοί Τούρκοι" είναι καλοσυνάτα πλάσματα χωρίς πολιτική συνείδηση, εξ ίσου αχάπαροι με τους δικούς μας "καλούς Έλληνες" [λες τζαι βλέπουμε άλλους]. Οι "κακοί Τούρκοι" είναι βέβαια χοντροί μεσήλικες Συνταγματάρχες που έτυχε να λέγονται Κεμάλ ["οι Τούρτζιοι ακολουθούν τους ηγέτες τους σαν πρόβατα"], έχουν κουζούθκια στο γραφείο τους ["οι Τούρτζιοι εν αρχαιοκάπηλοι"] και διακορεύουν νεαράς κορασίδας ["οι Τούρτζιοι εν ακόλαστοι τζαι θα σας βιάσουν τις κόρες"].

Αν και έχει και καλά στοιχεία όπως την σκηνή του γάμου και ώρες- ώρες το χαρακτήρα που παίζει ο Κατσάρης [όποια πέτρα σηκώσεις...] η ταινία υποφέρει από πλευράς σεναρίου, επιλογής γλώσσας και ηθοποιών [άντε να ταυτιστώ με τον Τηλέμαχο όταν μιλά λες και βγήκε από τα Χρονικά της Νάρνια] και μια γενική επιτήδευση ότι και καλά βλέπουμε τέχνη.

Καλώς σας βρήκα και πάλι...

όλος σου ο κόσμος όλος...

Όταν ο κώλος του Αντώνη Κατσαρή θεωρείται ικανοποιητικό συνιστών στοιχείο ερωτικής σκηνής τότε έχουμε πρόβλημα.

Είδα σήμερα σε DVD τα Χασαμπουλιά του Κώστα Δημητρίου. Ας είναι καλά ο DVDας που την είχε στο μαγαζί. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση πάντως που το '74 ο άνθρωπος είχε τα κότσια να συμπεριλάβει σκηνές βιασμού, κατά φύσιν και παρά φύσιν που λένε και στα δελτία, γυμνό και άλλα τέτοια. Βέβαια ήταν κάπως οφθαλμοφανές οτι το μόνο νόημα των σκηνών ήταν να προσπαθήσουν να σοκάρουν μια και η υπόλοιπη ταινία δεν είχε δα και ιδιαίτερο νόημα. Μάλλον ο Κώστας Δημητρίου τότε πίστευε πως τέχνη ισούται με γυμνόστηθες κορασίδες. Όσο και να προσπαθήσω να καταλάβω κάτι περισσότερο από το όλο πράγμα το μόνο που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι μια ανώνυμη κακόμοιρη ηθοποιός με κυτταρίτιδα η οποία γνέφει στον Ανδρέα Μουσουλιώτη σαν γνήσια πορνοστάρ να πλησιάσει για να κάνουν μαζί καλλιτεχνικό κινηματογράφο.

Πάντως εμένα μου άνοιξε την περιέργεια να ανακαλύψω τι άλλες κυπριακές ταινίες υπάρχουν και αν βελτιώθηκε ποτέ η κατάσταση από τότε.

Το Κυπριακό πορνό όμως προφανώς ανθεί τελευταία, ίσως σαν αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης του σύγχρονου Κύπριου για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας και την ανάγκη του να τα αποτυπώσει. Τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν τα έπη Dromolaxia.3gp και kitistar.3gp [όχι δεν θα σας βάλω συνδέσεις λυσσάρηδες] τα οποία παρέλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Οι Κυπραίοι ανακάλυψαν επιτέλους την ιδέα της οπτικογράφησης οριζόντιων σπορ και σπέρνουν [φτηνό, ξέρω] την αμφισβήτηση των ταμπού με το κατ' εξοχήν κυπριακό μέσο του μόπαϊλ. Από κοινωνιολογικής απόψεως τα βιντεάκια είναι χρυσάφι- οι "απελευθερωμένες" Κυπραίες και πάλι κάνουν ότι κάνουν για να εντυπωσιάσουν τα αρσενικά τους- η kiti star συγκεκριμένα ανυπομονεί να σταματήσει το fixation oral και να πάει να κάνει ντους, ενώ η miss dromolaxia γογγύζει ένα γνήσιο κυπριακό "μεν με τραβάαααας". Σε μια αναφορά του σκηνοθέτη στην διαχρονική συνέχεια του κυπριακού πολιτισμού, πίσω ακούγεται η τηλεοράση που παίζει κυπριακό σκέτς.

Και για να ολοκληρώσω το απόφθεγμα του τίτλου: όλος σου κόσμος όλος, ένας πούτσος κι ένας κώλος.