Πώς έφτασα στην Κύπρο

...αφού δεν τραβάω για δημοσιεύσεις σε συνέχειες, τι θέλω και τις αρχίζω;

Μετά από μια γαμάτη μέρα στο Λονδίνο, ήρθε η ώρα να φύγω. Μπαίνουμε λοιπόν στον υπόγειο με την Αλεξία και την Γεωργία, φτάνουμε στο Heathrow πάνω στην ώρα για να μην χάσω την πτήση και...

...μετά από ένα μισάωρο στην ουρά του check in φτάνω επιτέλους στην κοπέλα πίσω από τον πάγκο. Όλα αρχίζουν κανονικά, κοιτάζει το διαβατήριο μου, όλα καλά, και προχωράει στο εισιτήριο. Το κοιτάζει. Το ξανακοιτάζει. Παίρνει τηλέφωνο. Περιμένει στην γραμμή. Κλείνει, παίρνει έναν άλλο αριθμό. Περιμένει.

Περιμένω κι εγώ, κοιτώντας το ρολόι.

Τελικά κλείνει το τηλέφωνο και μου λέει οτι κάτι δεν πάει καλά με το εισιτήριο και να πάω παρακαλώ στον άλλο πάγκο εκεί δίπλα όπου πουλάνε τα εισιτήρια να συνεννοηθώ; Να αφήσω την [25 κιλών] βαλίτσα μου εδώ; [ρωτάω γεμάτος ελπίδα ο αφελής] Φυσικά και όχι κύριε, να την πάρετε μαζί σας.

Εγώ και το 25κιλό λοιπόν σουρνόμαστε στην πώληση εισιτηρίων. Μετά από κανένα δεκάλεπτο στην ουρά που το νιώθω ατελείωτο σαν επεισόδιο της Λάμψης, φτάνω σε μια δεύτερη κυρία. Εκεί μαθαίνω πως άμα χάσεις μια πτήση ακυρώνεται η κράτηση σου για όλες τις συνδεόμενες. Η κοπέλα στο JFK μάλλον δεν το θεώρησε αυτό σημαντική πληροφορία γιατί δεν νομίζω να μου το είπε, τουλάχιστον όχι αρκετά καθαρά για να το καταλάβω. Κάπου εκεί άρχισαν τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα- παρ' όλο που είχαν περάσει δύο μέρες από τότε που ακυρώθηκε η θέση, η κοπέλα κατάφερε να μου ξαναβρεί θέση. Όμως φυσικά θα έπρεπε να φτάσω στο αεροπλάνο πριν αυτό φύγει αλλιώς δεν θα με περίμενε. Παίρνω το 25κιλο, προχωράω στο check in, η κοπέλα με την οποία είχα μιλήσει πριν έχει φύγει για αυτό πάω όλο θράσος μπροστά από την γραμμή όπου επιτέλους μια τρίτη κοπέλα μου λέει οτι μπορώ να επιβιβαστώ.

Αλλά μια και οι αποσκευές είχαν ήδη φορτωθεί, το 25κιλο έπρεπε να το πάρω μέχρι εκεί ο ίδιος.

Ακολουθεί μια ξέφρενη κούρσα διαμέσου ολόκληρου του terminal 1 μέχρι την πύλη όπου έφτασα κυριολεκτικά καταϊδρωμένος. Όταν με το καλό έφτασα στην θέση μου είπα ένα excuse me στον διπλανό, άφησα το σακίδιο μου στην θέση και πήγα κατ' ευθείαν στη τουαλέτα να βγάλω το ιδρωμένο μπλουζάκι που είχα κάτω από το πουλόβερ. Κι ενώ περιμέναμε το αεροπλάνο να απογειωθεί ο κυβερνήτης μας λέει οτι υπάρχουν κάποια τεχνικά προβλήματα και θα μας πάρει μισή ώρα πριν μπορέσουμε να πετάξουμε.

Εμένα με έπιασαν τα γέλια και δεν νομίζω να κατάλαβε κανείς γιατί. Μετά από τόση γκαντεμιά, μισή ώρα καθυστέρηση δεν σου κάνει πια και τόση αίσθηση.

Οι περιπέτειες ενός [ας πούμε] προσκυνητή

Η απώλεια, ή σχεδόν απώλεια, απανωτών πτήσεων έχει ένα je ne sais pas quoi που λένε κι όσοι κάνουν ότι ξέρουν γαλλικά ή οτι κατέχουν μια άλφα καλλιέργεια. Και επειδή η συνεχής ροή γκαντεμίας τις μέρες του ταξιδιού μου στην Κύπρο άγγιξε τα όρια του υπερφυσικού λέω να τα την καταγράψω έτσι για την ιστορία.

Και για να μην πρέπει να την επαναλαμβάνω σε όσους φίλους και γνωστούς δεν τα έχω πει ακόμα.

Θα έφευγα Τετάρτη απόγευμα στις 6 και 25 το απόγευμα. Τρίτη πρωί αρχίζει η πρώτη απεργία των μέσων μαζικής συγκοινωνίας στη Νέα Υόρκη εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Κανονικά θα έπερνα τον υπόγειο στις 3 και μισή, θα έφτανα στο αεροδρόμειο στις 4 και μισή και θα ήμουν άνετα στην ώρα μου για την πτήση. Αποφασίζω λοιπόν να πάρω το ειδικό λεωφορείο από το πανεπιστήμιο και να πάω στον σταθμό των τρένων από όπου θα έπερνα το άλλο ειδικό λεωφορείο που σε πάει στο JFK.

Πολύ αργά νύχτα Τρίτης: είχα μόλις τελειώσει το διάβασμα για την τελευταία εξέταση της Τετάρτης [12 με 1 και 45] και ετοίμαζα την βαλίτσα μου. Η βαλίτσα μου είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία- ας αρκεστώ να πω οτι για λόγους πρακτικότητας και δεν ξέρω και εγώ τι θα έπερνα μαζί μου μια ευκολοκουβάλητη βαλίτσα *συσκευασμένη* μέσα σε μια βαλίτσα κατάλοιπο της δεκαετίας του '80 η οποία φυσικά κάθε άλλο παρά ευκολοκουβάλητη ήταν λόγω βάρους και μαλακισμένου σχεδιασμού [Εν ολίγοις, 25 κιλά τα οποία τράβαγα από ένα λουρί].

Το σχέδιο μου ήταν να πακετάρω, να μην κοιμηθώ, να πάω με την βαλίτσα στην εξέταση και από εκεί να τρέξω για το αεροδρόμιο. Σαν Άρχοντας των Κακών Σχεδιασμών, αποκοιμήθηκα χωρίς να έχω τελειώσει τελείως το πακετάρισμα, ξύπνησα 20 λεπτά μετά την αρχή της εξέτασης, έτρεξα στην αίθουσα, έφτασα 40 λεπτά αργοπορημένος. Σε μια σπάνια έκλαμψη αποτελεσματικότητας όχι μόνο τελείωσα το γραπτό στην ώρα μου, το διόρθωσα κιόλας και έφυγα στην ώρα μου. Έπρεπε όμως να γυρίσω στο σπίτι, να τελειώσω την βαλίτσα [ξεχνόντας ένα καλό ποσοστό από αυτά που ήθελα να πάρω], να αρπάξω κάτι να φάω και *μετά* να τρέξω [τρόπος του λέγειν] στο αεροδρόμιο.

Μετά από ένα μακρύ ταξίδι μέσα από μια μετα-αποκαλυπτική Νέα Υόρκη χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες έφτασα στο αεροδρόμιο. Με σαράντα λεπτά καθυστέρηση. Κατάφερα τελικά να αρπάξω, μετά από αρκετό μαζοχισμό, μια θέση στην πτήση που θα έφευγε το επόμενο πρωί στις 9.

Για την επιβίωση μου στο μεταμεσονύκτιο JFK έχω να ευχαριστήσω:
-το σαντουιτσάδικο με το κοτόπουλο με το τυρί,
-τον άβολο πάγκο στο terminal 4 όπου κοιμήθηκα για τρεις στραβές ώρες,
-τον υπολογιστή μου που απέσπασε την προσοχή πρώτα με κάτι επεισόδια Gungrave [και γαμώ] και μετά με Ultimate Spiderman. Και τα δύο φυσικά πειρατικά.
-και το Au Bon Pain [ουυυ, γκρίζα διαφήμιση, όξωω] που με ξύπνησε με έναν πικρό καφέ και ένα υπερβολικά ζαχαρωτό ψωμόπραμα.

Όταν επιτέλους έφτασα στο Λονδίνο το βράδυ της Πέμπτης κοιτάω το email μου και ανακαλύπτω ότι η απεργία έληξε το ίδιο πρωί που έφυγα.
Γίνεται απεργία για πρώτη φορά σε εικοσι πέντε χρόνια και είναι επακριβώς χρονομετρημένη να μου πηδήξει την πτήση. Απογειώνεται το αεροπλάνο μου και αμέσως δίνεται σήμα: "Έφυγε παιδία! Τέρμα ο συνδικαλισμός, τα κεφάλια μέσα."

Και έπονται κι άλλα. Του μπι κοντίνιουτ. [Και να! Το μπλογκ αποκτά κοντινιούιτι- λυσσάξτε X-Men!]

Νούντολς τα ξημερώματα*

Στην Γαλλία έπεφτε ξύλο λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης των Αφρικανών μεταναστών στο Παρίσι. Στην Αυστραλία έπεσε ξύλο γιατί ορισμένοι ρατσιστές προκάλεσαν επεισόδεια. Γιατί πλακώθηκαν τα ηλίθια στην Πάφο μπορεί να μου εξηγήσει κανείς; Ιδεολογική σύγκρουση; Μπα, όπως μας κατάντησαν τους 30 και κάτω στην Κύπρο δεν έχουμε ιδεολογία να συγκρούσουμε.

Ο Κύπριος προφανώς έχει νεύρα και δεν ξέρει που να τα βγάλει. Είναι τόσο απλό. Τι του τα προκαλεί όμως; Τι συμβαίνει επιτέλους εκεί κάτω και δεν το παίρνει κανείς χαμπάρι;

... και μια και μιλάμε για ξύλο, απολαύσατε παρακαλώ το πρώτο πρωτοσελιδό της φίλτατης φίλης και συναδέλφου Μικαέλας Λοϊζου για το ξύλο στα γήπεδα που δημοσιευτήκε πριν από κάτι εβδομάδες. [Διότι αν δεν διαφημίσεις τον φίλο σου θα έρθει να σε πλακώσει.]

*με γεύση αστακό βεβαίως βεβαίως. Και μετά σου λένε δεν έχει η ζωή του φοιτητή στερείται χλιδής.