Και πάνω που συνήθισα να είμαι ο μικρός στο μαγαζί- τσουπ!- σκάει μύτη η Μικαέλλα. Αν και στην περίπτωση της το "τσουπ!" είναι υπερβολικά χαριτωμένο και μάλλον δεν θα ήταν του γούστου της, οπότε είμαι και εγώ έτοιμος να το βγάλω από την κυκλοφορία με την πρώτη ευκαιρία.
Πέρσι στην εφημερίδα ένιωθα λίγο χαμένος, λίγο έξω από τα νερά μου, λίγο "που πας παιδί μου ξεβράκωτος στα αγγούρια". Φέτος εξακολουθώ να νιώθω έτσι, μην νομίζετε δα ότι έγινα και ο Άρχων των Πληκτρολογιών αλλά νιώθω όσο να 'ναι πιο ασφαλής και λιγότερο χεσμένος. Δεν περίμενα ποτέ οτι υπήρχε τόσος χώρος για πρωτοβουλία και ελευθερία σε μια εφημερίδα. Πέρσι μου είχε έρθει βαρύ- φέτος τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.
Να πάρει και να σηκώσει όμως... δεν είμαι πια ο μικρός του γραφείου. Δηλαδή είμαι, αλλά τώρα άμα τα χάσω όλοι μου λένε "καλά, εσύ δεν ξέρεις πια τι να κάνεις μετά από ένα χρόνο"; Άκόμα και αν σε αυτό το "μετά από ένα χρόνο" συμπεριλαμβάνει μια ολόκληρη σχολική χρονιά χωρίς σχεδόν *καμία* σχέση με την δημοσιογραφία.
Πουτάνα ωριμότητα. Να όπου να 'ναι έρχεται η quarter life crisis. Που δεν ξέρω και πώς να την μεταφράσω. Πουτάνα quarter life crisis.
2 σχόλια:
είναι συμβολικό το θέμα λέμε! Συνήθισα να είμαι το τζόβενο και μου κακοφάνηκε. :]
Ειπαμε...μπορει ο νέος να είναι ωραίος αλλά ο παλιος είναι αλλιώς.. ;-)
Δημοσίευση σχολίου