Να μη ξεχάσω...

... άμα πάω με το καλό στο Μεγάλο Ρόδι Σκασμένο στο Πάτωμα [όοοοχι στο πάτωμα, στο Πάτωμα, ακούστε με που σας λέω] να ρετρουσάρω το μπλογκ. Να αλλάξω τα λάδια, να φτιάξω τις ταπετσαρίες που τις πήρα κοψοχρονιά στην Ονασαγόρου και να βρω επιτέλους πού τρύπωσε το μαλακισμένο το ποντίκι.

Υγιαίνετε.

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους

Τι μαθαίνει κανείς απομαγνητοφωνώντας μια συνέντευξη. Ακούω τι έλεγα στην άμοιρη την γυναίκα που έπεσε στα βουρκόνερα της δημοσιογραφικής μου απειρίας και ανατριχιάζω από τρόμο. Γράφε λοιπόν για να μαθαίνεις μικρέ και ανόητε δημοσιογραφίσκε Γιωργong:

1. Δεν κόβεις στην μέση το θύμα για να κάνεις σχόλειο στην απάντηση του, ή για να ρωτήσεις μια ερώτηση που τώρα σου προέκυψε. Καλύτερα να την σημειώσεις σε ένα χαρτί μπροστά σου, να αφήσεις το θύμα να ολοκληρώσει και να πετάξεις την επόμενη ερώτηση εκεί που δεν το περιμένεις.

2. Αν σε πιάσει αδιάβαστο μην δικαιολογείσαι. Αν ακούσεις τον εαυτό σου να λεει "α, δεν το ήξερα αυτό, ε, δική μου άγνοια". Όσο καλό στοιχείο και αν είναι η μεταμέλεια και η συνηδητοποίηση των λαθών σου όσον αφορά τις γυναίκες, στην συνέντευξη χρειάζεται θράσος. Και στις γυναίκες επίσης, μόνο που εκεί αν δεν πάει καλά η αποθράσυνση άντε να μην σου ξαναμιλήσει, ενώ στην συνέντευξη shέστα τζαι γίρασιν.

3. Μην θέτεις ερωτήσεις που αρχίζουν με το "Δεν νομίζετε...;" Μην τους βάζεις προϋποθέσεις μαλάκα, ασ' τους να σου πουν αυτά που θα τους κατεβούν, όχι ότι θέλεις να ακούσεις.

3α. "Το ίδιο το περιοδικό είναι κατά κάποιο τρόπο ένα εικαστικό αντικείμενο, έτσι;" Εκεί η γυναίκα έπρεπε να μου πει "Κοκορέτσι βρε ζώον, άσε με να σου πω τι είναι να σου πω και τα τσιτάτα άσε τα για το άρθρο σου".

4. Μη διαφωνείς μαζί τους εκτός και αν έχεις επιχειρήματα που θα τους κάνουν να αναλύσουν περισσότερο την θέση τους. Αυτούς αφορά η συνέντευξη, δεν την κάνεις για τους δείξεις πως [αν] είσαι έξυπνος.

5. Όταν η συζήτηση γίνεται ενδιαφέρουσα μην τρέχεις να αλλάξεις θέμα. Θράσος είπαμε. Όχι και σε ποσοστά Τάσσου, αλλά όσο χρειάζεται.

6. Προς Θεού, όσο κι αν την ώρα που απομαγνητοφωνείς σου έρχονται ερωτήσεις που θα έπρεπε να είχες κάνει αλλά δεν το σκέφτηκες εκείνη την ώρα [η οποία κατάσταση είναι, υποψιάζομαι, το δημοσιογραφικό ανάλογο του "γαμώτο μου ήρθε τώρα μια αποστωμοτική απάντηση σε αυτό που μου είπε αλλά έχουν περάσει δώδεκα ώρες"] μην το αφήνεις να σε τρώει. Την άλλη φορά να προετοιμάσεις τις ερωτήσεις σου καλύτερα ζωντόβολο.

Αχ Ονούφριε...

Άντε όταν πρόκειται για τις έρευνες για την συντριβή του αεροπλάνου να κάνει μαραθώνιες συνδέσεις και Εκτακτη Επικαιρότητα επί Έκτακτης Επικαιρότητος. Την ανταπόκριση για την άφιξη του αεροπλάνου με τους τραυματίες και τους νεκρούς από το ατύχημα στο Σάρμ Ελ Σέιχ τι την ήθελαν; Πώς διάλο προσθέτει στην ενημέρωση το πλάνο ενός αεροπλάνου από το οποίο κατεβαίνει κόσμος;

Τι θα λέει δηλαδή ο ανταποκριτής; "Και τώρα βλέπουμε ένα από τα πτώματα... το κατεβάζουν από το αεροπλάνο... δεν βλέπω να κινείται..."

Αν δεν έχεις ακούσει τον Ονούφριο να λέει "και τώρα βλέπουμε αμοντάριστα πλάνα της αναχώρησης του αεροπλάνου των Κυπριακών Αερογραμμών από το Σαρμ Ελ Σέιχ" δεν έχεις ζήσει.

Μπάσταρδε Ουμπέρτο Έκο

Ακούω από το πρωί τις ειδήσεις σχετικά με τη συντριβή της πτήσης HCY522. Έχω μείνει άφωνος και όχι μόνο γιατί στην πτήση πολύ πιθανόν να ήταν και ένα ζευγάρι στενών οικογενειακών φίλων. Έχω μείνει άφωνος γιατί τέσσερεις ώρες μετά η "Ήλιος" επιμένει πως δεν έχει λίστα επιβατών να δώσει στην δημοσιότητα. Έχω μείνει άφωνος γιατί κόσμος παίρνει τηλέφωνο στον αέρα και λέει οτι προβλήματα με τον κλιματισμό υπήρχαν και προηγουμένως. Έχω μείνει άφωνος γιατί αλλού ακούω για ογδόντα παιδιά στην πτήση και αλλου ακούω οτι δεν υπήρχαν παιδιά στην πτήση.

Όταν πρωτοανακοινώθηκε το ατύχημα, το μάθαμα από τα Ελληνικά κανάλια. Πήρε αρκετή ώρα στα Κυπριακά τους παραρτήματα να ασχοληθούν με το θέμα με το ίδιο τους το δυναμικό.

Είμαι θυμωμένος, σοκαρισμένος και ταυτόχρονα προσπαθώ να δω την κατάσταση από την πλευρά του καταιδρωμένου υπεύθυνου της εταιρίας που προσπαθεί να αντεπεξέλθει σε ένα τσούρμο δημοσιογράφων διχασμένων μεταξύ της δίκαιας οργής και του συναισθηματικού λαϊκισμού. Και από την πλευρά του συγγενή που πήρε τηλέφωνο στον αέρα και έψαχνε ποιόν να φταίξει, επικαλούμενος μέχρι και τους Τούρκους.

Και μετά σου λένε τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Στην Κύπρο οι (κακές) ειδήσεις μόνο καλοκαίρι θα έρχονται;

Μαρία, δεν ήμουνα εγώ για τεχνολογία...*

Φαγώθηκε ο πατέρας μου να του δώσω το κομπιούτερ να το πάρει στα παιδιά στο γραφείο [πληροφορικάκιας γαρ ο πατήρ μου] να το φτιάξουν γιατί είχει διαλυθεί, λέει. Μα πώς μπορείς να ονομάζεις σκόνη εννέα μηνών μέσα στο μηχάνημα, οθόνη επικαλλυμένη με άγνωστης ταυτότητας λεκέδες, ενα χωριό spyware να ζει και να αναπαράγεται μέσα στον σκληρό δίσκο και δύο πλήκτρα που αγνοούνται "διαλυθεί"; Την έχουμε την υπερβολή μέσα στο αίμα μας σ' αυτή την οικογένεια τελικά.

Τελικά το προπολεμικό μου φτιάχτηκε [Πριν από τον επόμενο πόλεμο προπολεμικό- απλά μ' αρέσει η λέξη. Ε πώς να το κάνουμε, άλλο να λες "προπολεμικό" και άλλο να λες compaq nx9010]. Τώρα τρέχει σαν ρολόι αλλά άντε να βάλω ξανά μανά από την αρχή όλα μου τα προγράμματα, φακέλους και δεν συμμαζεύεται. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι τίποτα, λίγη ώρα θέλω και όλα θα είναι ρολόι. Το πρόβλημα είναι οτι νομίζω πως κάπου έχασα το βιογραφικό μου... και ωχ να κάτσω τώρα να το ξαναγράψω και θα το χρειαστώ μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Γιατί ωραία η εφημερίδα το καλοκαιράκι αλλά έχουμε και το φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη να σκεφτούμε.

Πάντως κάθε φορά που πρέπει να σκάψω στα άδυτα του κομπιούτερ ανακαλύπτω ξανά και ξανά οτι δεν είναι και τόσο δύσκολη η τεχνολογία. Εγώ την βαριέμαι. Πόσο άραγε θα αντέξει το πιστό μου προπολεμικό πριν να του αλλάξω τα φώτα; Πάλι;

*apologies to Vassilis Kazoulis.