Λατρεμένη ομοιογένεια

Προσπαθώντας να διατηρήσω έναν σχετικά σταθερό ρυθμό δημοσιεύσεων εννά σας κοπυποστάρω σήμμερα ένα άρθρο το οποίο δημοσίευσα σε ομογενειακή εφημερίδα τον Μάρτη. Έννεν ακριβώς φρέσκο αλλά το θέμα βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο που το άφησα τότε, όταν μέσα στα νεύρα έγραψα το άρθρο στο τρένο από την Αστόρια προς το Μανχάταν.

Είναι θέμα ομογενειακό, κάτι με το οποίο έχω ασχοληθεί περισσότερο από οτι θα ήθελα, αλλά να δείτε πως στην κατάσταση των μέσων μαζικής ενημέρωσης της Αστορίας μπορούμε να μάθουμε πολλά τζαι για το Κυπριακό χωριό. Δημοσιεύτηκε λοιπόν σε μια όσο να 'ναι αξιοπρεπή εφημερίδα της Αστόριας, λίγες εβδομάδες πριν φύγω βράζοντας από αυτό το παναΐρι.

Τι έμαθα στην Ομογένεια
Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Ένας νέος δημοσιογράφος που μόλις βγαίνει από το αυγό μαθαίνει και αντιλαμβάνεται πολλά όταν ασχοληθεί με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Ελληνόφωνης κοινότητας της Νέας Υόρκης. Δεν τα μαθαίνει όλα μονομιάς (γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι άλλωστε) αλλά όταν μετά από δυόμισι χρόνια έχει, όπως εγώ, περάσει από την ελπίδα στην αδιαφορία και από εκεί στην απαξίωση και τούμπαλιν, καταλήγει να έχει αποκομίσει και κάτι.

Σημείο 1ον: Στην Αστόρια, Μ.Μ.Ε. δεν πάει να πει Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά Μέσα Μονομανούς Εμπάθειας. Το κάθε τσαρδί, έντυπο, ραδιοφωνικό ή διαδικτιακό δημιουργείται από αντίδραση σε όλα τα υπόλοιπα. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι το κάθε μέσο είναι φορέας των προσωπικών σχέσεων αυτού που το έχει και ότι πέφτει τόσο εύκολα στο λούκι να καθορίζεται από τι θα πει για τους απέναντι; Και για το αν θα αφήσει το κοινό του να πάει και στους απέναντι ή να τολμήσει να εξασκήσει το δικαίωμα του στην επιλογή; Από οτι φαίνεται ο σκοπός τέτοιων μέσων δεν είναι να ενημερώσουν με κάποια δεοντολογία, να ψυχαγωγήσουν με κάποια ποιότητα ή, όπως κάθε επιχείρηση, να βγάλει κέρδος. Το οποίο μας οδηγεί στο-

Σημείο 2ον: Ένα υγιές μέσο εργάζεται είτε με έσοδα από διαφημίσεις είτε με κρατική υποστήριξη είτε με την υποστήριξη του κοινού του. Κοινή λογική. Ένα ομογενειακό μέσο δουλεύει με αγαθοεργίες, παρακάλιο, κάποτε εκβιασμούς ή αγιογραφίες ατόμων και θεσμών. Αν έβγαινε η New York Times ας πούμε με το πρωτοσέλιδο να μας λέει πόσο μεγάλη επιτυχία ήταν το τάδε gala ή πόσο γενναιόδωρη η τάδε δωρεά θα τους παίρναμε με τις πέτρες. Αν το προσέχαμε δηλαδή το πρωτοσέλιδο της Times γιατί-

Σημείο 3ον: Τα Ομογενειακά Μέσα Μονομανούς Εμπάθειας κατά κανόνα αφορούν ένα φανταστικό κρατίδιο σε μια γωνιά της Νέας Υόρκης η οποία προφανώς έχει αποσχισθεί από τις Η.Π.Α. και είναι υπερπόντια αποικία της Ελληνικής Δημοκρατίας στο αρχαιοελληνικό πρότυπο, χωρίς οποιαδήποτε σχέση με την χώρα στην οποία βρίσκεται. Για αυτό ας πούμε η αύξηση των επιτοκίων και η τιμή της ντομάτας στην Μητέρα Πατρίδα είναι πιο σοβαρό θέμα από την τιμή της βενζίνης στο New Jersey και τις δηλώσεις ενός Πολιτειακού Βουλευτή. Άμα θέλετε ενημέρωση για την κοινωνία στην οποία βρίσκεστε χάσετε- αυτά μπορείτε να τα βρείτε καλύτερα στα Αγγλόφωνα Αμερικάνικα μέσα. Όσο για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα... η δορυφορική και το διαδίκτυο σας δίνουν την ευκαιρία και ενημέρωση να έχετε και σοβαρή ανάλυση να ακούσετε.

Σημείο 4ο: Όσο για τις επόμενες γενιές Ελληνοαμερικάνων, που οποιοδήποτε σώφρων Μέσο θα ήθελε να προσεγγίσει, αυτά που θέλουν να μάθουν για τα νέα από την πατρίδα τα μαθαίνουν από τις προαναφερθείσες νέες διόδους επικοινωνίας. Το δυνατό σημείο των Μέσων Μονομερούς Εσωστρέφειας μπορεί να είναι τα ομογενειακά θέματα, αλλά όσα παιδιά Ελληνικής καταγωγής έχω γνωρίσει ενδιαφέρονται περισσότερο για τον Πετρέλη και το Παρά Πέντε παρά για την Ομοσπονδία. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι γεγονός πως για τα μορφωμένα παιδιά στο πανεπιστήμιο μου εμείς στα ομογενειακά μέσα είμαστε μια γραφικότητα που αφορά ίσως τον παππού τους και η Αστόρια μια τεράστια καρικατούρα.

Δεν είμαι απαισιόδοξος. Με χαρά μου βλέπω να γίνονται προσπάθειες που με διαψεύδουν σε όλα τα παραπάνω σημεία, αν όχι στα Μ.Μ.Ε., τουλάχιστον στην συμμετοχή ομογενών όλων των ηλικιών σε εκδηλώσεις και προσπάθειες διατήρησης της Ελληνικής ταυτότητας της κοινότητας. Η κοινότητα υπάρχει, αναπτύσσεται και ευημερεί, πολύ φοβάμαι όμως πως εμείς στα μέσα έχουμε μείνει πίσω. Θα δούμε υγιή Μ.Μ.Ε. τα οποία ούτε υποχείρια θα είναι ούτε θα βρίσκονται στο άλλο άκρο της απέραντης αποδιοργάνωσης και απαξίωσης από την γενιά που μπορεί να της δώσει ζωή. Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτά τα μέσα θα είναι αυτά που έχουμε τώρα.

Ωραία η ηθογραφία αλλά για το θέατρο, όχι για τα ράδια και τις εφημερίδες.