Παρασκευή 24 Ιουνίου 2005

Μην κλωτσάς το αψέντι ρεεε!

Και ναι, κυρίες, δεσποινίδες, κύριοι και τραβέστια, έχω τουλάχιστον ΕΝΑΝ αναγνώστη. Ίσως να μην ακούγεται εντυπωσιακό τώρα αλλά όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς *ανεξαιρέτως* άρχισαν με έναν μόνο αναγνώστη [και ήταν σίγουροι για την σωστή ορθογραφία της λέξης ανεξαιρέτως]. Γιατί, ως γνωστόν, το ένα έρχεται πριν από το δύο.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ακαδημία, το σκυλί που δεν είχα ποτέ γιατί η μάνα μου δεν ήθελε τρίχες στο καθιστικό και την θεία μου την Αποστολία. Καθώς φυσικά και την cyberφίλη μου Asaph που μπήκε στον κόπο να κάνει κλικ στο λινκ μου. Ξέρω, είναι κουραστικό το άτιμο το ποντίκι.

Και όχι, δεν τρώω πρέτζελ. Έχουν συνδεθεί υποσυνειδήτως στο μυαλό μου με τον άλλο μεγάλο Πρόεδρο της διεθνούς πολιτικής σκηνής, τον συνονόματο Μπους τζούνιορ, κι εγώ ως γνωστόν δηλώνω σοσιαλιστής.

Όχι της ΕΔΕΚ. Κανονικός.

Το διαμέρισμα των παιδιών που με φιλοξενούν έχει γίνει βομβαρδισμένο τοπίο. Αυτό γιατί η στρατηγική μου όσον αφορά το πακετάρισμα αποτελείται από τα εξής βήματα:
1. Βγάλε έξω από τα ντουλάπια, τις βαλίτσες και τα σακ βουαγιάζ όλα μα *όλα* σου τα πράγματα και ρούχα, ακόμα και αυτά που δεν θα πάρεις μαζί σου.
2. Άπλωσε τα παράπανω σε όποια επιφάνεια σου βρίσκεται εύκαιρη, κατά προτίμηση καρέκλες, τραπέζια και κλιματιστικά. [Στην περίπτωση μου τα παιδιά δεν έχουν ακόμα καρέκλες και τραπέζια, το διαμέρισμα όντας καινούργιο γαρ. Για αυτό και τώρα γράφω από το πάτωμα σαν Γιαπωνέζος χρηματιστής.]
3. Άρχισε σιγά σιγά, και καλύπτοντας μια περίοδο μεγαλύτερη της εβδομάδας, να βάζεις πράγματα στις βαλίτσες και στα κουτία που θα αφήσεις να σου φυλάξουν τα παιδιά που έκαναν το σφάλμα να σε φιλοξενήσουν. Εννοείται οτι η διαδικασία αυτή θα επαναληφθεί αρκετές φορές μέχρι να είναι όλα έτοιμα.

Παράδειγμα ένα μπουκαλάκι αψέντι που μου έφερε η Εύα από τας Πράγας. Λόγω ότι το φυλάω για ειδική περίπτωση, το μπουκαλάκι έχει ταξιδέψει από κούτα- σακ βουαγιάζ και σακ βουαγιάζ- κούτα κανά δυό φορές μέχρι τώρα. Απ' την μία σκέφτομαι οτι μπορεί να μου χρειαστεί στην Κύπρο. Με το που αρχίζουν οι ειδήσεις των οχτώ και μισή θές να έρθεις σε κατάσταση μέθης- θα φταίει το κλίμα, αυτό που ήτανε στραβό και το έφαγε κι ο γάιδαρος. Από την άλλη σκέφτομαι οτι μπορεί να σπάσει καθώς το μεταφέρω και να το βάλω στο σακίδιο μου και να το κρατάω στο αεροπλάνο αποκλείεται γιατί ως γνωστόν το αψέντι στην Αμερική είναι πα-ρά-νο-μο.

Όπως με όλα τα μεγάλα διλλήματα της ζωής μου, αποφάσισα να αναβάλω την απόφαση και να το αφήσω στο πάτωμα. Ανάποφευκτα κάποια στιγμή, κάνοντας κάτι άλλο, το κλώτσησα και το έστειλα στην άλλη άκρη του δωματίου όπου κατέληξε άφθαρτο μεν, shaken and stirred δε.

Ε, τότε το τύλιξα καλά σε ένα φανελάκι που δεν με χαλάει να γιομίσει αλκοόλ και το έβαλα στην σακ βουαγιάζ. Κι αυτή ήταν η ιστορία μου.

Η επόμενη ανανέωση μου πλέον από την Νήσο των [Τρ]Αγίων. Έχετε γεια βρυσούλες του Washington Square Park.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2005

Ώρες ώρες θέλω να αλλάξω εθνικότητα

Τι μέρα κι η σημερινή... Άλλαξα template και σαν να μου αρέσει περισσότερο το νέο. Από την άλλη όμως έχω ένα κάρο πράγματα να αλλάξω πριν να είμαι τελείως ευχαριστημένος. Προς το παρόν όμως είμαι ολίγον τι πελαγομένος από το νέο του πράγματος μεν, απασχολημένος με τις προετοιμασίες της αναχώρησης από την Νέα Υόρκη δε.

Πήγα να μαγειρέψω ομελέτα σήμερα και μου βγήκε χυλός. Αυτή τη φορά βέβαια ήταν λίγο πιό πυχτός χυλός άρα είμαστε στον σωστό δρόμο.

Σε δύο φόρουμ μπαίνω τακτικά, και στα δύο έχουν βαλτεί να με βγάλουν έξω απ' τα ρούχα μου [και δεν είναι και δύσκολο- φοιτητής γαρ έχω ρέψει που θα λέει κι η μάνα μου μόλις με δει]. Το ένα δεν είναι επί του παρόντος. Το άλλο όμως με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι για θέματα στρατού, άκρατου πατριωτισμού και της εθνικής καφροσύνης της 'Ελληνικής Άρειας Φυλής'.

Κάποτε που λέτε ήμουν κι εγώ ένα άξιο τέκνο της πατρίδος. Ήθελα τους κακούς Τούρκους να φύγουν απ' τα κατεχόμενα και να πάνε πίσω στην Ασία (sic), ήθελα να πάρουμε την Πόλη και φυσικά σκεφτόμουνα "τι καλά που θα ήταν να είχαμε πόλεμο". Και τώρα τα θυμάμαι αυτά και κοκκινίζω. Γιατί από τότε, παρ' όλη την πλύση (αν)εγκεφάλου αναρωτιόμουνα καμιά φορά- άνθρωποι δεν είναι κι αυτοί; Φταίει ο κόσμος της Τουρκίας για τις μαλακίες της κυβέρνησης τους;

Κι εκεί που μπήκα στον στρατό με μερικές αμφιβολίες και τον φόβο οτι θα κατέληγα πορωμένος Τουρκοφάγος, βγήκα με ακόμα περισσότερες αμφιβολίες και έχοντας μάθει και ακούσει πράγματα που πριν ούτε στο όνειρό μου δεν τα είχα σκεφτεί. Όσο μάλιστα περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο βλέπω οτι τουλάχιστον οι Ελληνο- Κύπριοι δεν είναι οι good guys απ' την ταινία με τους καουμπόηδες.

Τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει οτι η ΕΟΚΑ ήταν εξ ίσου αντι-κομμουνιστική οργάνωση όσο ήταν "εθνικοαπελευθερωτική". Έχω ακούσει για καταστάσεις Σερβίας την δεκαετία του '60, για την δικτατορική πλευρά του 'πεφωτισμένου Ηγέτη' Μακαρίου, για καλά κρυμένες εθνικές ομάδες στην Ελλάδα και τα λοιπά και τα λοιπά. Πρώτη φορά μου ήρθε και η έμπνευση ότι η 'Μικρασιατική Καταστροφή' που την παρουσιάζουμε στα βιβλία σαν μια βάρβαρη πράξη που ήρθε από το πουθενά, ήταν ουσιαστικά τα αντίποινα για έναν επεκτατικό πόλεμο που τον ξεκίνησε... η Ελλάδα.

Γι' αυτό και τώρα δεν έχω υπομονή όταν ακούω νέα παιδιά να αναμασούν ξανά και ξανά τις ίδιες μαλακίες που τους φύτεψαν στο κεφάλι οι 'Εθνοπάτερες' και οι 'Άγιοι Ημών Πατέρες'. Δεν μπορώ να το χωνέψω πως πολλοί από αυτούς δεν θα μπουν στον κόπο να σκεφτούν δυό φορές τα όσα ακούν και να πουν τα πράγματα με το όνομα τους.

Αααχ, τα 'πα και ξεθύμανα.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2005

Του μπλογκά η μάνα κάθονταν

Ε ναι, ζήλεψα κι εγώ κι αποφάσισα να το παίξω μπλογκάς. Κατ' ακρίβεια είχα κάπου αλλού ένα τζουρναλάκι εφηβικών πόθων και αναστεναγμών αλλά αποφάσισα να το αμελήσω για λίγο και να ασχοληθώ με κάτι πιό ηλιόλουστο, πιό μεσ-τη-καλή χαρά ντε!

Ακόμα χτίζουμε εδώ μέσα για αυτό προσέξτε μην σκουντουφλήσετε σε κανένα σίδερο. Και για το όνομα των θεών, φορέστε αυτό το ρημάδι κράνος μην σας πέσει κανένα τούβλο στο κεφάλι.

Καλά καλά δεν μπήκα δεν θέλω μυνήσεις για σπασμένα κρανία. Άντε.

Συνοπτικώς- με λένε Γιώργο [και τραγουδάω περισσότερο από οτι μπορείτε να αντέξετε], είμαι Κύπριος και μένω και σπουδάζω στην Νέα Υόρκη. Προσοχή στην χρήση της λέξης "μένω" η οποία υποδηλώνει τον ευσεβή πόθο μου να δουλέψω και να περάσω τα καλύτερα μου χρόνια στην μαύρη ξενιτιά. Δεν είμαι τελείως σίγουρος τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, κάτι το οποίο είναι τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς οτι το θα μεγαλώσω δεν είναι πλέον μακρινό μέλλον, είναι γεγονός.

Καλώς σας ήβραμεν. Που λεν και στο χωρκό μου.