Δευτέρα 25 Ιουλίου 2005

Countdown to Quarterlife Crisis

Και πάνω που συνήθισα να είμαι ο μικρός στο μαγαζί- τσουπ!- σκάει μύτη η Μικαέλλα. Αν και στην περίπτωση της το "τσουπ!" είναι υπερβολικά χαριτωμένο και μάλλον δεν θα ήταν του γούστου της, οπότε είμαι και εγώ έτοιμος να το βγάλω από την κυκλοφορία με την πρώτη ευκαιρία.

Πέρσι στην εφημερίδα ένιωθα λίγο χαμένος, λίγο έξω από τα νερά μου, λίγο "που πας παιδί μου ξεβράκωτος στα αγγούρια". Φέτος εξακολουθώ να νιώθω έτσι, μην νομίζετε δα ότι έγινα και ο Άρχων των Πληκτρολογιών αλλά νιώθω όσο να 'ναι πιο ασφαλής και λιγότερο χεσμένος. Δεν περίμενα ποτέ οτι υπήρχε τόσος χώρος για πρωτοβουλία και ελευθερία σε μια εφημερίδα. Πέρσι μου είχε έρθει βαρύ- φέτος τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.

Να πάρει και να σηκώσει όμως... δεν είμαι πια ο μικρός του γραφείου. Δηλαδή είμαι, αλλά τώρα άμα τα χάσω όλοι μου λένε "καλά, εσύ δεν ξέρεις πια τι να κάνεις μετά από ένα χρόνο"; Άκόμα και αν σε αυτό το "μετά από ένα χρόνο" συμπεριλαμβάνει μια ολόκληρη σχολική χρονιά χωρίς σχεδόν *καμία* σχέση με την δημοσιογραφία.

Πουτάνα ωριμότητα. Να όπου να 'ναι έρχεται η quarter life crisis. Που δεν ξέρω και πώς να την μεταφράσω. Πουτάνα quarter life crisis.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2005

Αξίζεις χειροκρότημα παρατεταμένο/ που μπόρεσες και σκότωσες έναν πεθαμένο

Καταπληκτικό το τραγουδάκι που άκουσα σήμερα στην εκπομπή της Μπακοδήμου και του Σεργουλόπουλου. Ο στίχος του τίτλου το πιο εντυπωσιακό κομμάτι, ομολογουμένως.

Αναρωτίεμαι- Αυτόν τον άνθρωπο που το τραγούδαγε τον καλέσανε εκεί για να τον κάνουν ρεζίλι. Ή αν όχι για να τον κάνουν ρεζίλι, τουλάχιστον να τον κοροϊδέψουν, να σπάσουν πλάκα, να τον κάνουν θέαμα και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτός δεν το καταλαβαίνει; Δεν τον νοιάζει; Λέει "θα βγω στην τηλεόραση, ας με ντύσουν και Κολομπίνα, χέστηκα";

Σε αυτό το σημείο τώρα χωράει μια μεγάλη συζήτηση για τον Ταμπάκη, αλλά:
1ον- επειδή σπουδάζω εκτός δεν είχα την ευκαιρία να τον δω ποτέ στην τηλεόραση στην εκπομπή της Πάνια, άρα και δεν έχω γνώμη να εκφέρω και
2ον- επειδή από ότι καταλαμβαίνω ο Ταμπάκης είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία,

...θα χρησιμοποιήσω ένα άλλο παράδειγμα. Είναι δεν-θυμάμαι-κι-εγώ-πόσα-χρόνια-πριν και σε ένα από τα πρώτα επεισόδια των "Δύο Ξένων" εμφανίζεται η Άννα Μαρία Λογοθέτη [για όσους δεν είχαν την τύχη αναφέρομαι στην γνωστή αοιδό του "3-2-1 Αντέννα"] παίζοντας τον εαυτό της. Σύμφωνα με το σενάριο η Άννα Μαρία είναι καλεσμένη της εκπομπής της Κουντουράτου όπου προσπαθεί να προωθήσει το [δυστηχώς] πραγματικό της cd. Ο άλλος καλεσμένος της εκπομπής είναι ένας ντροπαλός νεαρός με κιθάρα που έχει μελοποιήσει- λέει- το Άσμα Ασμάτων και τραγουδάει για τις αγελάδες του Γαλαάδ ή για κάτι ανάλογο.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι οτι η Άννα Μαρία Λογοθέτη πλασάρεται σαν ηλίθια, αναίσθητη και άσχετη, και καθαρά βρίσκεται εκεί για να αποδώσει στην εκπομπή της Μαρίνας τον trash χαρακτήρα που χρειάζεται το σενάριο. Και να πεις οτι πρόκειται για αυτοσαρκασμό; Στην αμέσως επόμενη σκηνή ο Τόλης την βρίζει κανονικά [σε στυλ τι-μας-την-έφερες-εδώ- την-άσχετη] και γενικά την μοιώνει.

Και αναρωτιέμαι ο δύσμοιρος, και προφανώς υπερβολικά αναλυτικός, από τότε: αφού είχει διαβάσει το σενάριο η κοπέλα, γιατί πήγε; Μόνο και μονο για την προβολή; Τι δεν κατάλαβα καλά το μικρό αθώο;

Να 'ναι καλά τα κόμπλεξ του κόσμου που κάνουν την Πάνια πλούσια..

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2005

Ε χέστε μας με την κερκόπορτα

Ξυπνάω σήμερα το πρωί και ακούω στο ραδιόφωνο: "31 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το φασιστικό πραξικόπημα που άνοιξε την κερκόπορτα για την εισβολή και την διχοτόμηση της Κύπρου." Από εκεί και πέρα, όποια είδηση κι αν ακούσω, όποιο κανάλι κι αν κοιτάξω ακούω την ακριβώς ίδια πρόταση. Όχι παρόμοιες. Λέξη προς λέξη πανομοιότυπες. Καλά, έβγαλε η Κυβέρνηση επίσημο τσιτάτο τότε, επί Σπύρου, και το καθιέρωσε σαν αναγκαστικό ποιηματάκι;

Αν ξανακούσω την λέξη "κερκόπορτα" σήμερα θα φάω τα αυτιά μου.

Μια άλλη πρόταση από αυτό το μικρό, αθώο και άδολο. Ίσως θα λέγαμε: "Την 15η Ιουλίου 1974, η δικτατορία του Ελληνικού Στρατού επιχείρησε να ανατρέψει την ψιλο-Σοβιετική, ψιλο-αυτόνομη δικτατορία του Προέδρου της Κύπρου, Μιχαήλ Μούσκου, με την συνεργασία της Αμερικανικής Κυβέρνησης η οποία ευνοούσε μια άτυπη διχοτόμηση της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για να αποφύγει την ανταγωνιστική τους σχέση μέσα στο ΝΑΤΟ."

Και την εισβολή θα την αναφέραμε στην μέρα της. Γιατί ένα πραξικόπημα είναι κακό από μόνο του, δεν χρειάζεται να το συνδέσουμε με την εισβολή για να νιώσουμε απέχθεια. Όποτε ακούω "που άνοιξε τις κερκόπορτες" αναρωτιέμαι: αν δεν τις άνοιγε, θα δεχόμασταν την κατάλυση της, έστω στο όνομα, Δημοκρατίας και το Anschluss- εεε την Ένωση;

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2005

Χάιλ Άννα!

Από δημοσίευμα σχετικά με την Άλλη Εθνική Σταρ-

"Νέο μουσικό συγκρότημα επιτίθεται υβριστικά στην Άννα Βίσση και τον Νίκο Καρβέλλα, διακωμωδώντας ένα από τα τραγούδια τους.
Πρόκειται για το συγκρότημα με τον τίτλο ''Το πλοκάμι του καρχαρία'', το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το πρώτο του cd. Σε ένα από τα τραγούδια του δίσκου λοιπόν με τον τίτλο ''Σ΄αγαπώ'', τα μέλη του συγκροτήματος διακωμωδούν την μεγάλη επιτυχία του Νίκου και της Άννας Boom-Boom. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Κώστας Δαλδαβάκης χαραχτηρίζει το τραγούδι γελοίο και τον Νίκο Καρβέλλα τύπο που λέει ότι είναι κουλ και γράφει, όπως υποστηρίζει, μπούρδες τις οποίες ερμηνεύουν διάφοροι τραγουδιστές, εννοώντας βέβαια την Άννα Βίσση. Το τραγούδι λοιπόν αρχίζει με κάποιον Νίκο, ο οποίος γράφει ένα τραγούδι το οποίο χαρακτηρίζεται ως μπούρδα και ο οποίος στη συνέχεια παίρνει τηλέφωνο την πρώην του Άννα που του λέει ότι το τραγούδι του θα γίνει μεγάλο χίτ....! Ποιος είδε την Άννα Βίσση και τον Νίκο Καρβέλλα και δεν τους φοβήθηκε μόλις έμαθαν για το επίμαχο τραγούδι και το νέο αυτό συγκρότημα, που δεν κάνει τίποτε άλλο από τους να βρίζει εμμέσως πλην σαφώς. Θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε το δίσκο αυτό και να ακούσουμε τον συγκεκριμένο τραγούδι για να διαπιστώσουμε κι εμείς τα όσα έχουν εξοργίσει την Άννα και το Νίκο."

Αυτό που μου την έδωσε στο άρθρο ήταν το ύφος. Κάτι σε "σαν δεν ντρέπονται αυτές οι πλέμπες να διακωμωδούν την Θεά της Ελληνικής Ποπ", λες και έχουν υποχρέωση τα παιδιά του συγκροτήματος να θεοποιούν την Άννα Βίσση.

Καλή χρυσή, κλασσική στο είδος της [κάτι σαν τον Λουμίδη στον καφέ του] αλλά αυτή η δουλοπρέπεια που βλέπω και ακούω από τους παρατρεχάμενους του Lifestyle και της Ελληνικής pop τσαντιρό-σκηνής έχει αρχίσει και με αηδιάζει. Τουλάχιστον στην Κύπρο δεν μπορεί ένας [ραδιο]φονικός παραγωγός να παίξει τραγούδι της Βίσση και να μην προβεί σε ένα σύντομο μαραθώνιο γλειψίματος.

Τι διάολο, εθνική μας υποχρέωση είναι να έχουμε την Βίσση κορόνα στο κεφάλι μας;

Και άκουσ' εκεί "να διαπιστώσουμε κι εμείς τα όσα έχουν εξοργίσει την Άννα και τον Νίκο"! Κουνιάδοι σου είναι και σ' έφαγε η οικοιότητα; Wannabe, ε wannabe!

Τρίτη 5 Ιουλίου 2005

Τα μπλουζ της άγριας νιότης

Τα φοιτητάκια τα Κυπριόπουλα, και δη αυτά που σπουδάζουν στο mavro xenitia ένα όνειρο έχουν στην ζωή. Και μιλάμε για μεγάλο όνειρο, φιλοδοξία ολόκληρη, που στήνεται με την σοβαρότητα μακροπρόθεσμου δανείου για αγορά κατοικίας και την νομιμοφροσύνη προικοσύμφωνου.

Θα μου πείτε να κάνουν καριέρα; Να κάνουν οικογένεια; Να κάνουν καριέρα και οικογένεια απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά γιατί άμα πεις να το κάνεις ανάποδα την γάμησες; Μήπως να διατρανώσουν την ανάγκη για εθνική ομόνοια και να αγωνιστούν για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στην βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών;

Όχι δα.

Διακαής πόθος της πιτσιρικαρίας [γιατί περί τέτοιας πρόκειται ακόμα και στα είκοσι, με πρώτο και καλύτερο τον υπογράφοντα] είναι να επιστρέψει στην Νήσο των Αγίων και να αράξει. Να πιάσει τα καφέ απ' τα κέρατα, να τρώει λεφτά και το πολύ πολύ να πάθει καμιά ηλίαση στην παραλία.

Εγώ προφανώς διακατέχομαι από μια ελαφριά δόση μαζοχισμού σε σημείο που αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά να αγοράσω μια αλυσίδα και μιά μάσκα με φερμουάρ και να βγω στους δρόμους εις άγραν αφέντρας. Γιατί μετά από μια βδομάδα αμφίβολης ξεκούρασης [Μάνα:"Γιώργοοοοοο, πάμε να φέρουμε πλιθθάρκα να χτίσουμεν φουρνί","Γιώργοοοοο, καθάρισε το χαλί του καθιστικού","Γιώργοοοοοοο, έλα να σου δείξω πώς κόφκουν το κοτόπουλο γιατί με τούτα που τρώεις στην Αμερική θα μου έρτεις πίσω Όσιος"] βγήκα κι άρχισα δουλειά. Σε μια εφημερίδα στην οποία δούλευα και πέρσι καλύπτοντας τα πολιτιστικά πράγματα της Κύπρου. Τρεις γάμους δηλαδή και μια κηδεία.

Δεν ξέρω γιατί αλλά το χαίρομαι να τρώω τις καθημερινές μου γράφοντας. Και να επιστρέφω σπίτι αργά απόγευμα και ίσα που να φτάνω να φάω, να χαλαρώσω, να σπάταλησω κανένα δίωρο από 'δω κι από 'κει και να πάω να ξεραθώ στον ύπνο.

Ναι κυρίες και κύριοι, στις καλοκαιρινές διακοπές εγώ από ατίθασο νιάτο γίνομαι εργαζόμενο αγόρι με ωράριο και paycheck στο τέλος του μήνα.

Θα καταλήξω σαν τον Θείο Σκρουτζ που έχει να κάνει διακοπές από το 1927. Ή πιο πιθανόν, κρίνοντας από άλλους δημοσιογράφους εδώ, ή θα καταλήξω αλκοολικός ή φουγάρο απ' τα τσιγάρα ή ανισόρροπος ή όλα τα παραπάνω που λένε τα κουίζ του Cosmo. Που εγώ φυσικά δεν διαβάζω τέτοια πράγματα γιατί είμαι σοβαρό άτομο. *Γκουχγκουχ*.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2005

Μαντζαφλιές

Έχει μια βδομάδα να μπλογκάρω, κυρίως γιατί τις τελευταίες μέρες ή που θα βγαίνω έξω ή που θα διαβάζω τα «9» της Ελευθεροτυπίας της Τετάρτης που μαζεύτηκαν τον περασμένο χρόνο. Ο εγκέφαλος μου σωτάρεται αργά και ολοκληρωτικά κι αν το «Χάος» του Druillet δεν ήταν το τελειωτικό χτύπημα δεν ξέρω κι εγώ τι θα είναι. Τι σουρεαλιστικές καταστάσεις ήταν αυτές, τι ακατανόητοι διάλογοι, τι κουλτουριάρικες μαντζαφλιές; Μπας κι είναι ένα από αυτά τα πράγματα που θέλουν επίκτητο γούστο; Ή acquired taste κατά το Ελληνικότερον; Κάτι σαν τα σενάρια του Claremont στους X Men ένα πράμα;

Επανεκκίνηση του μπλογκ από σήμερα και ο Θεός βοηθός. Για να δούμε πόσο θα αντέξει.