Φαγώθηκε ο πατέρας μου να του δώσω το κομπιούτερ να το πάρει στα παιδιά στο γραφείο [πληροφορικάκιας γαρ ο πατήρ μου] να το φτιάξουν γιατί είχει διαλυθεί, λέει. Μα πώς μπορείς να ονομάζεις σκόνη εννέα μηνών μέσα στο μηχάνημα, οθόνη επικαλλυμένη με άγνωστης ταυτότητας λεκέδες, ενα χωριό spyware να ζει και να αναπαράγεται μέσα στον σκληρό δίσκο και δύο πλήκτρα που αγνοούνται "διαλυθεί"; Την έχουμε την υπερβολή μέσα στο αίμα μας σ' αυτή την οικογένεια τελικά.
Τελικά το προπολεμικό μου φτιάχτηκε [Πριν από τον επόμενο πόλεμο προπολεμικό- απλά μ' αρέσει η λέξη. Ε πώς να το κάνουμε, άλλο να λες "προπολεμικό" και άλλο να λες compaq nx9010]. Τώρα τρέχει σαν ρολόι αλλά άντε να βάλω ξανά μανά από την αρχή όλα μου τα προγράμματα, φακέλους και δεν συμμαζεύεται. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι τίποτα, λίγη ώρα θέλω και όλα θα είναι ρολόι. Το πρόβλημα είναι οτι νομίζω πως κάπου έχασα το βιογραφικό μου... και ωχ να κάτσω τώρα να το ξαναγράψω και θα το χρειαστώ μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Γιατί ωραία η εφημερίδα το καλοκαιράκι αλλά έχουμε και το φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη να σκεφτούμε.
Πάντως κάθε φορά που πρέπει να σκάψω στα άδυτα του κομπιούτερ ανακαλύπτω ξανά και ξανά οτι δεν είναι και τόσο δύσκολη η τεχνολογία. Εγώ την βαριέμαι. Πόσο άραγε θα αντέξει το πιστό μου προπολεμικό πριν να του αλλάξω τα φώτα; Πάλι;
*apologies to Vassilis Kazoulis.
1 σχόλιο:
Καθόλου χαζό θα έλεγα. Κι εγώ θέλω να δώσω όνομα στο προπολεμικό μου αλλά δεν μου έχει έρθει η αναλαμπή ακόμα οπότε προς το παρόν μένει αβάφτιστο... Επιφυλάσσομαι!
Δημοσίευση σχολίου