Ξυπνάω σήμερα το πρωί και ακούω στο ραδιόφωνο: "31 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το φασιστικό πραξικόπημα που άνοιξε την κερκόπορτα για την εισβολή και την διχοτόμηση της Κύπρου." Από εκεί και πέρα, όποια είδηση κι αν ακούσω, όποιο κανάλι κι αν κοιτάξω ακούω την ακριβώς ίδια πρόταση. Όχι παρόμοιες. Λέξη προς λέξη πανομοιότυπες. Καλά, έβγαλε η Κυβέρνηση επίσημο τσιτάτο τότε, επί Σπύρου, και το καθιέρωσε σαν αναγκαστικό ποιηματάκι;
Αν ξανακούσω την λέξη "κερκόπορτα" σήμερα θα φάω τα αυτιά μου.
Μια άλλη πρόταση από αυτό το μικρό, αθώο και άδολο. Ίσως θα λέγαμε: "Την 15η Ιουλίου 1974, η δικτατορία του Ελληνικού Στρατού επιχείρησε να ανατρέψει την ψιλο-Σοβιετική, ψιλο-αυτόνομη δικτατορία του Προέδρου της Κύπρου, Μιχαήλ Μούσκου, με την συνεργασία της Αμερικανικής Κυβέρνησης η οποία ευνοούσε μια άτυπη διχοτόμηση της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για να αποφύγει την ανταγωνιστική τους σχέση μέσα στο ΝΑΤΟ."
Και την εισβολή θα την αναφέραμε στην μέρα της. Γιατί ένα πραξικόπημα είναι κακό από μόνο του, δεν χρειάζεται να το συνδέσουμε με την εισβολή για να νιώσουμε απέχθεια. Όποτε ακούω "που άνοιξε τις κερκόπορτες" αναρωτιέμαι: αν δεν τις άνοιγε, θα δεχόμασταν την κατάλυση της, έστω στο όνομα, Δημοκρατίας και το Anschluss- εεε την Ένωση;
1 σχόλιο:
Άμα δεν βάζεις μέσα στην ίδια πρόταση την εισβολή τότε μπορεί να αφήνεται υπονοούμενο ότι δεν φταίνε για όλα οι Τούρκοι. Ενώ φταιν. Για όλα. ΟΚ;
Δημοσίευση σχολίου